Αλήθεια, έχετε ακούσει Ισραηλινούς να ξεκοιλιάζουν Παλαιστίνιους στις διάφορες χώρες του εξωτερικού; Αλήθεια, ποιος αρνείται απόλυτα την ύπαρξη του άλλου; Το Ισραήλ ή οι Άραβες; Ποιος έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι επιθυμεί τον αφανισμό του λαού του άλλου; Το Ισραήλ ή οι Άραβες; Το πρόβλημα –αν υπάρχει– με τους Παλαιστίνιους είναι κάτι χωράφια που διεκδικούν. Για τους Ισραηλίτες όμως είναι υπαρξιακό και μάλιστα με τον τρόμο της μνήμης του Ολοκαυτώματος με το οποίο απειλούνται εκ νέου καθαρά και ξάστερα από τους Άραβες – από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ. Λίγο μετά δηλαδή από το Ολοκαύτωμα.
Αυτό θα ήταν μια καλή βάση για να αρχίσει κανείς να ψάχνει, να επεξεργάζεται, να αναρωτιέται, να σκέπτεται και, κυρίως, να μην παρασύρεται σε λαϊκισμούς και να αποφεύγει τις γελοιότητες. Το Ισραήλ, αν το δει κάνει στο χάρτη της Αραβικής Χερσονήσου, δεν καταλαμβάνει περισσότερο χώρο από μια τελεία. Μια τελεία άγονη, άνυδρη – τίποτα που να θυμίζει τη Γη της Επαγγελίας. Τα πετρέλαια όλα ανήκουν στους Άραβες, όχι στο Ισραήλ.
Στο Ισραήλ ανήκει μια μικρή λωρίδα γης την οποία, ωστόσο, μετέτρεψαν μόνοι τους σε Γη της Επαγγελίας, σε ένα υποδειγματικό κράτος, πανίσχυρο, εξελιγμένο όσο ελάχιστα αντίστοιχα στον πλανήτη, που ζει στριμωγμένο σε μια λωρίδα γης θριαμβεύοντας σε όλους τους τομείς, οι πολίτες του οποίου κάθε μέρα ζουν με το άγχος ότι κάποιος θα τους τινάξει στον αέρα. Από την άλλη μεριά, υπάρχει ένας λαός (στον οποίο καταθέτουν οι Δυτικοί πακτωλό χρημάτων) που θα μπορούσε να έχει μετατρέψει τη Γάζα σε πολύχρυσες Μυκήνες – κι αν υπήρχε λίγη σοφία δεν θα ήταν όπως το γελοίο τραμπικό βιντεάκι. Και πού πάνε αυτά τα λεφτά; Στη στήριξη της πολεμικής μηχανής της Χαμάς και στην κατασκευή ενός υπόγειου δικτύου τούνελ (όπου διακινούνται όλα τα καλά), που θα ζήλευε το μετρό της Μόσχας και του Λονδίνου, ανεπτυγμένο σε 500 χιλιόμετρα. Παρεμπιπτόντως, οι χιλιάδες αποσπασμένοι στη Γάζα υπάλληλοι του ΟΗΕ δεν αντιλήφθηκαν τίποτα από τις εργασίες εκσκαφής 500 χιλιομέτρων τούνελ με τους τόνους χώματος που μεταφέρονταν; Μάλιστα, την ώρα που λιμοκτονούσαν οι Παλαιστίνιοι, η ανθρωπιστική βοήθεια που περνούσε πήγαινε στις μπίζνες της Χαμάς και όχι στα άδεια στομάχια των Παλαιστινίων. Αυτά υποθέτω πως είναι γνωστά.
Στο μεταξύ, η «άπιστη» ΕΕ είναι ο μεγαλύτερος πάροχος εξωτερικής βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους. Ενδεικτικά, το διάστημα 2021-24 παρέχονται 1,36 δισ. ευρώ, εκ των οποίων έχουν ήδη διατεθεί πάνω από 1,043 δισ. ευρώ. Εκτός από το ότι «είναι πολλά τα ευρωλεφτά, Άρη!», γιατί δεν μετράμε κι αυτά του Ιράν και των άλλων ευγενών χορηγών που χρηματοδοτούν αδρά τον αντισημιτισμό, γιατί δεν ερευνούμε πού πάνε, που διατίθενται ή σε ποιες τσέπες καταλήγουν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια. Η περιουσία μόνο του εκλιπόντος Ισμαήλ Χανίγια ανέρχεται σε περίπου 5 δισεκατομμύρια. Ούτε ο Τραμπ να ήταν! Άσε το γελοίο θέαμα με τις Louis Vuitton στις σπηλιές…
Μέσα σε όλα αυτά, καλό είναι να αναρωτηθούν όσοι το έχουν ανάγκη αν το Ισραήλ δικαιούται μια θέση στα πατρογονικά του εδάφη.
Είναι περίεργο ότι πουθενά δεν μπαίνει στο κόπο κανείς να καταλάβει ότι το Ισραήλ, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν επιτίθεται σε αμάχους άλλα σε πολλούς και οργανωμένους στρατούς. Αν κάποιοι δεν το θυμούνται, να τους βοηθήσουμε: Χεσμπολά από Λίβανο, Αδελφοί Μουσουλμάνοι από Συρία, Χούθι από Υεμένη, Χαμάς από Λωρίδα της Γάζας και, τέλος, από το Ιράν. Το Ισραήλ αμύνεται, δεν επιτίθεται – και εδώ υπάρχει ακόμα μια σύγχυση. Το Ισραήλ δεν εισέβαλε μια ωραία πρωία στον παλαιστινιακό θύλακα να ξεκοιλιάζει μωρά, να τα απαγάγει να τα βιάζει και να τα κομματιάζει. Το Ισραήλ δέχτηκε μια συντριπτική επίθεση όπου δολοφονηθήκαν με τον πλέον βάρβαρο και διεστραμμένο τρόπο 1.300 ισραηλινοί πολίτες, οι περισσότεροι από τους οποίους υπεστήριζαν λύση του Παλαιστινιακού και πίεζαν τις ισραηλινές κυβερνήσεις. Και οι άνδρες της Χαμάς τους έσφαξαν στο γόνατο.
Ας πάμε τώρα και στους λαούς. Στο Ισραήλ, κατά τη διάρκεια του πόλεμου, γίνονται καθημερινές διαδηλώσεις, γράφονται ελεύθερα άρθρα και, γενικά, η δημοκρατία λειτουργεί υποδειγματικά υπό ασφυκτικές συνθήκες. Στην απέναντι πλευρά να δεχτούμε ότι η Χαμάς δεν έχει την στήριξη της πλειοψηφίας αλλά και ότι είναι δύσκολο να έχεις αντίθετη άποψη με τους «μαχητές». Έχετε δει καμιά διαδήλωση Παλαιστινίων ή άλλων ειρηνιστών στο εξωτερικό εναντίον των τρομοκρατών της Χαμάς; Εναντίον των τρομοκρατικών ενεργειών; Όχι, δεν έχετε δει γιατί δεν υπάρχουν. Γιατί οι λαοί διαφέρουν μεταξύ τους. Όπως και οι ιδεολογίες. Τα μωρά προκαλούν δάκρυα όταν σκοτώνονται στην Παλαιστίνη, αν όμως σκοτώνονται από συντρόφους Ρώσους του Πούτιν στην Ουκρανία, είμαστε σταερά με την ειρήνη και τον άνθρωπο. Ούτε μια καταγγελία. Και κυρίως, κανείς δεν μιλά για το τερατούργημα της ρωσικής μαφίας του Πούτιν που απάγει παιδιά Ουκρανών – 20 χιλιάδες παιδιά έχουν απαχθεί.
Το πιο εύλογο, το πιο περίεργο –και, παραδόξως, το πιο αποσιωπημένο– επιχείρημα είναι οι όμηροι! Σημειωτέον η λέξη όμηροι αποτελεί απαγορευμένη λέξη για τους δικαιωματιστές. Λένε όλοι «να λήξει ο πόλεμος». Μα ο πόλεμος δεν συνεχίζεται από τον πρόεδρο Νετανιάχου, συνεχίζεται από τη Χαμάς και τους υποστηρικτές της. Αν θέλουν να σταματήσει η αιματοχυσία κι αυτό που αποκαλούν «γενοκτονία», ας ελευθερώσουν τους ομήρους που συνεχίζουν να κρατούν ποιος ξέρει σε τοι συνθήκες και ας παραδώσει η τρομοκρατική οργάνωση τον οπλισμό της – κι ακόμα, ας σταματήσουν οι Χούθι να στέλνουν βαλλιστικούς πυραύλους και οι χεσμπολάδες τις ρουκέτες.
Απλά πράγματα. Το αίμα των Παλαιστινίων είναι στα χέρια των Παλαιστινίων. Ούτε στου Νετανιάχου, ούτε στου Ισραήλ. Είδατε εσείς καμιά αντίδραση στις σφαγές και στους βιασμούς ή στις εφιαλτικές ομηρίες από τον παλαιστινιακό λαό; Είδατε καμιά διαμαρτυρία στα καθ’ ημάς από το ΚΚΕ;
Κάποιοι προτείνουν λύσεις. Ωστόσο, για να προτείνεις λύσεις, αυτές χρειάζονται να λαμβάνουν υπόψη τα πραγματικά δεδομένα και όχι τις ιδεολογικές δακρύβρεχτες σαπουνόπερες. Το λεγόμενο Παλαιστινιακό δεν αφορά την ύπαρξη ενός παλαιστινιακού κράτους αλλά την αραβική δεδηλωμένη επιθυμία να αφανιστεί το Ισραήλ. Για την πραγμάτωση αυτής της επιθυμίας σήμερα μάχεται η Χαμάς. Το μεγάλο ερώτημα και σε αυτή την περίπτωση, όμως, είναι το αυτονόητο: γιατί ο παλαιστινιακός λαός, που λιμοκτονεί, δεν απαιτεί την απελευθέρωση των ομήρων για να σταματήσει επιτέλους η αιματοχυσία; Γιατί ο παλαιστινιακός λαός δεν ζητά τα δισεκατομμύρια που έρχονται από τη Δύση να επενδυθούν σε έργα και όχι σε τούνελ; Γιατί άφησαν τα σχολεία, τα νηπιαγωγεία, τα νοσοκομεία, τα σπίτια τους να γίνουν αποθήκες πυρομαχικών και κρύπτες ρουκετών; Γιατί δεν παραδίδουν οι σφαγείς τρομοκράτες τα όπλα, να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις ώστε να πιεστεί το Ισραήλ να σταματήσει; Δύσκολα γίνεται αντιληπτό.
Α, υπάρχει βέβαια και ένα ακόμα ερώτημα: η τύχη των διαφωνούντων με τη Χαμάς – πώς συμπεριφέρεται το καθεστώς σε όσους επιθυμούν να εκφραστούν και εκφράζονται διαφορετικά.
Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια – και αντισημιτική προπαγάνδα.
