Εκείνη τη μέρα της πυρκαγιάς, οι άνθρωποι στο Μάτι ήταν τραγικά μόνοι, όπως και χθες ήταν μόνοι τους. Αυτοί και το πένθος τους. Αυτοί και το τεράστιο κενό της απώλειας. Αυτοί και το βάρος ενός χαλασμένου λαού. Ήταν μόνοι τους πληρώνοντας έναν ακόμα φόρο, αυτόν της προσωπικής τους αξιοπρέπειας, αυτόν εναντίον της γελοιοποίησης του πένθους με τους Φάμελλους, τις Κωνσταντοπούλου, τους Βελόπουλους, τους Ανδρουλάκηδες και τους Κουτσούμπες. Με τις μολότοφ και τις συναυλίες, με τα οξυγόνα και τα ανοξείδωτα προικιά της ελεεινής εκμετάλλευσης ενός ατυχήματος που έδωσε ΟΞΥΓΟΝΟ στους αποτυχημένους πολιτικούς, που αναθέρμανε τις ελπίδες μιας εφιαλτικής επανόδου της παρακμής και των αθλιοτήτων στον τραμπούκικο λαϊκισμό των άκρων. Οι νεκροί των Τεμπών ως σωσίβιο των άθλιων πολιτικών τυμβωρύχων!
Χθες, οι συγγενείς της τραγωδίας στο Μάτι το μόνο που είχαν ήταν το πένθος τους και η αξιοπρέπειά τους. Δεν γελοιοποίησαν τους νεκρούς τους: τους σεβάστηκαν. Αντίθετα, ο Τσίπρας και η συμμορία του εργαλειοποίησαν την αποτυχία τους στο Μάτι, έτσι που κάθε φυσική ή άλλη καταστροφή να γίνεται πλέον αντικείμενο εξεγέρσεων, μολότοφ και ακτιβισμών αγανάκτησης, για να καλύπτει το έγκλημα της ανικανότητάς τους – που την ήξεραν και την ξέρουν.
Ο κυνισμός τους δεν είναι τυχαίος ούτε και η υποκριτική ιδεολογία που ενστερνίστηκαν. Ο κυνισμός τους είναι συνειδητός, γι’ αυτό και εγκληματικός. Δεν έχουν εργαλειοποιήσει τα Τέμπη, το Μάτι έχουν εργαλειοποιήσει, το λαϊκό συναίσθημα χειραγωγούν ώστε τα εγκλήματα της Αριστεράς και οι δολοφονίες όπως της Μαρφίν να παραβλέπονται και μόνο οι αριστερές μάνες να ηρωοποιούνται. Άπειρες οι αγιοποιήσεις της αριστερής πίστης. Αυτό κάνει συστηματικά η Αριστερά. Καλύπτει τα φρικτά της εγκλήματα και τους δόλιους σκοπούς της, τα κουκουλώνει κι έπειτα κατασκευάζει πλαστούς αγωνιστές (μακρύς και δύσοσμος ο κατάλογος), όπως πλαστή είναι και όλη της η ιστορία.
Το έγκλημα στο Μάτι έπρεπε να ξεπλυθεί με μια πλαστή λαϊκή οδύνη, με ένα πένθος εκδικητικό (αυτό που ξέρει η Αριστερά να μανιπουλάρει). Όχι, το πένθος δεν παράγει δίκαιο, το πένθος δεν παράγει ήρωες και ηρωίδες, ούτε αγανακτισμένους πολίτες, δεν παράγει κακόφωνες συναυλίες και μολότοφ, δεν παράγει καταστροφή αλλά περισυλλογή και περίσκεψη.
Αυτό που συμβαίνει είναι έγκλημα κατά της δικαιοσύνης , είναι έγκλημα κατά της δημοκρατίας, είναι έγκλημα κατά της χώρας και του μέλλοντός της.
Όχι, οι πάνδημες συγκεντρώσεις δεν ήταν αυθόρμητες, ήταν όλες υποκινούμενες, ΟΛΕΣ, και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, με τη συνδρομή και την κατεύθυνση κομματικών φορέων που κινητοποίησαν τους κομματικούς τους στρατούς και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Όχι, τα παιδάκια του δημοτικού που παρήλασαν στο κέντρο της Αθήνας δεν ήταν συνειδητή και αυθόρμητη συμμετοχή. Ήταν χυδαία και αήθης εκμετάλλευσή τους από τους δασκάλους τους (ή ανόητους και επικινδύνους γονείς) και απορώ με την ανοχή που δείχνουν οι κυβερνητικοί παράγοντες με αυτό το θέμα και δεν εγκαλούν τις συντρόφισσες και τους συντρόφους δασκάλους απ’ έξω από το σχολειό.
Η κακουργηματική αυτή πράξη των διδασκόντων και των συναινούντων γονέων που χρησιμοποιούν τα παιδιά σε συλλαλητήρια όχι μόνο δεν δημιουργεί πανελλήνια κατακραυγή (για προφανείς και αυτονόητους λόγους) αλλά προβάλλεται και ως πράξη υψίστου συμβολισμού, έτσι ώστε να μην αξιολογούνται οι δάσκαλοι και λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι για να αναπαράγεται το συνδικαλιστικό μοντέλο του σταθμάρχη που θα τα πάρει κι αυτά τα παιδιά στο λαιμό τους όταν μεγαλώσουν, για να έχουν ψωμί ο Βελόπουλος και η Κωνσταντόπουλου, να ψωμίζουν τη Δημοκρατία μας!
