Είμαι το φως σημαίνει πως, σε οτιδήποτε πολιτικό, είτε συζήτηση είτε αντιπαράθεση, έρχομαι ως κάτοχος της αλήθειας.
Παμπάλαιο και κορακοζώητο μοτίβο, θα το συναντήσετε σε μυστικιστικές κοσμοθεωρίες, σε θρησκείες και σε κάθε λογής αιρέσεις, σε σχήματα κατ’ ουσίαν μανιχαϊστικά, που αυτονόητα και αδιαμεσολάβητα καταδικάζουν τον άλλον.
Είναι εμφατικά αντιδιαφωτιστικό ένα τέτοιο φως.
Μια ακίνδυνη, εύπεπτη μεγαλοστομία; Είναι και κάτι τέτοιο. Αλλά όχι μόνο. Η εγγενής αδυναμία της Αριστεράς, ο λόγος για τον οποίο δυσφορεί με την πολιτική, δηλαδή με τη διαφωτιστική κανονικότητα της συντεταγμένης αντιπαράθεσης, είναι το ότι δεν έχει και πολλά να πει πέρα από ευχολόγια και καταγγελτικά τροπάρια. Όμως πώς να υπάρξεις χωρίς κάτι να πεις. Αυτή η έλλειψη είναι που την οδηγεί στην εχθροπάθεια, κοκορεύεται όσο γίνεται πιο επιθετικά για να μπορέσει να ακουστεί – σε αυτό εξυπηρετεί το μοτίβο φως/σκοτάδι.