Μπορεί να φανεί σκληρός ο χαρακτηρισμός, φοβάμαι ωστόσο πως δεν παύει να είναι ακριβής. Έτσι δείχνουν τα τελευταία δεδομένα.
Ένα κόμμα σημαίνει φανερές συλλογικές διαδικασίες, συνεχή διαβούλευση, ρητά διατυπωμένες διαφωνίες. Τώρα, τι έγινε: μια κορυφαία επιλογή, μια κίνηση που, ανεξάρτητα από την έκβασή της, θα σφραγίσει τη φυσιογνωμία αυτού του κόμματος, αποφασίστηκε από έναν άνθρωπο που μέσα στο κόμμα είναι πολύ ισχυρός, ο οποίος συνεννοήθηκε στα κρυφά με κάποιους έμπιστούς του για να τη μεθοδεύσουν, έτσι ώστε αυτή να εμφανιστεί αιφνιδιαστικά ως τετελεσμένο, αφήνοντας άφωνη μια πλειονότητα μελών και στελεχών. που δεν ήταν «μέσα στο κόλπο».
Τους άφησε χαζούς, αν δεν τους γελοιοποίησε, τους μείωσε, έδειξε πως μέσα στο πολιτικό τους σπίτι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Και έως εδώ καλά. Κάποιος τους την έφερε, συμβαίνουν αυτά στη ζωή. Όμως θα περίμενε κανείς, με το που θα περάσει η πρώτη έκπληξη, να υπάρξει, από σημαίνοντα στελέχη, ιδιαίτερα από εκείνους που διεκδικούν την προεδρία του κόμματος, κάποια καταγγελία στα όργανα, του πολύ ισχυρού αυτού παράγοντος που τους έφερε σε αυτή τη θέση. Που είπε, «κάνετε ό,τι κάνετε, πείτε τα πατερημά σας, τι βαρετό! – το κόμμα είναι δικό μου και θα γίνει ό,τι θέλω εγώ».
Καταγγελία στα όργανα; Μα τι λέω – εδώ το όνομα αυτού του παράγοντα, ως υπεύθυνου της απρόσμενης ανατροπής του σκηνικού, δεν έχει ακόμα από κανέναν αναφερθεί, κανείς δεν τολμάει να το πει.
Ανθρωπάκια, δεν είναι υπερβολή.
