Τα σημερινά, η αντιπολίτευση κατά την τελευταία τετραετία, τα χθεσινά, η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που κόλλησε τη χώρα στη λάσπη και τη χρέωσε με το λογαριασμό των γερανών, συνεχίζουν εκείνα τα προχθεσινά, δίχως πολλές διαφοροποιήσεις – άλλωστε με τι μυαλό; Με τον εκσυγχρονισμό εξακολουθεί να έχει μέτωπο ο ΣΥΡΙΖΑ, για την επιβίωσή του εξακολουθεί να λαχταρά το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς.
Το 99,5% του αρχηγού δεν αρκεί για να ξορκίσει τα διασπαστικά μετά από μια ακόμα ήττα, δεν βγαίνεις από τη γούβα με το να πιαστείς απλώς από τα μαλλιά σου.
Τούτων λεχθέντων, εκείνο το απορημένο «ποιος εγώ;», του ανθρώπου που εξακολουθεί να πολιτεύεται με τη γίδα, σε ποιον ώμο, στην αγκαλιά, ή εκείνη η ιερή αγανάκτηση, όταν τους λες ότι μιμούνται τον Ανδρέα, εκφερομένη σε ύφος εξουσιαστικό και άψογα παπανδρεϊκό, έχουν το γούστο τους. Στο θέαμα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σίγουρα ακόμα κάτι να προσφέρει.
