Την προηγούμενη μέρα, η Αριστερά είχε ανανεώσει τους όρκους πίστης προς τον ηγέτη της, που η διάρκειά της παραμονής του στο τιμόνι παίρνει πια σοβιετικές ή και πουτινικές διαστάσεις.
Δικαιολογημένο να αισθάνεται μειονεκτική, με τέτοιο ηγέτη. Η μειονεξία, η ζήλεια, η πίκρα του λούζερ έθρεψε την ξετρελαμένη κακογλωσσιά στα σχόλια για την παρουσίας του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο. Αυτός ο πρώην υπουργός, λ.χ., ο Πάνος Σκουρλέτης, τι ρεσιτάλ. Κάποιο ειδικό ταλέντο σίγουρα θα το έχει.
Ωστόσο πιστεύω πως, πέρα από αυτό, δυο σημεία της ομιλίας πρέπει στην Αριστερά να κόστισαν πολύ, και να ανέβασαν ακόμα ψηλότερα του θυμού τα γράδα: η έμμεση πλην σαφής αναφορά στον εμφύλιο, ως αγώνα υπέρ της ελευθερίας, και η σαφήνεια με την οποία δηλώθηκε πως μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας δεν μπορεί να υπάρξει ουδετερότητα: we take sides.
