Το σκάνδαλο άρχισε να ξετυλίγεται μετά το διαγωνισμό των αδειών τηλεόρασης και τα εικονικά εχέγγυα (ένα διαφιλονικούμενο βοσκοτόπι) που έδωσε ο παλαιός εκδότης και εργολήπτης έργων του Δημοσίου, Χρήστος Καλογρίτσας. Διάφορες αξιόποινες πράξεις εικάζεται ότι έχουν διαπραχθεί κατά τη διαχείριση αυτή. Ενδεικτικά, στην τελευταία Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου (ΑΜΚ) υπήρξαν μάλλον ψευδείς διαβεβαιώσεις από το ΤΣΜΕΔΕ ότι υπάρχουν επιπλέον επενδυτές που θα επενδύσουν, ενώ στην ίδια ΑΜΚ φαίνεται να έχουν επενδύσει εταιρίες οι οποίες έχουν δανειστεί τα χρήματα της επένδυσης από την ίδια την τράπεζα.
Ο τρόπος με τον οποίο χάθηκαν τα χρήματα είναι ο εξής: Προκειμένου να μην αναγκαστεί η τράπεζα να κάνει ΑΜΚ μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο ελέγχει η τρόικα και μέσω αυτού επιβάλλει τους όρους χρηστής διοίκησης, οι διάφοροι επενδυτές, με πρώτο το ΤΣΜΕΔΕ, έβαζαν χρήματα για να αγοράσουν μετοχές, οι οποίες δεν είχαν καμία αξία. Εν συντομία, έδιναν ευρώ, αγόραζαν χαρτοπετσέτες.
Ποιοι κέρδισαν όμως και τι από αυτή τη διαδικασία; Εμφανώς κέρδισε ο νυν αναπληρωτής υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Χρήστος Σπίρτζης. Η προσφορά του στην υπονόμευση της τράπεζας δεν ξεχάστηκε, εξ ου και η υπουργοποίησή του. Παρ’ ότι έχουν σκάσει τόσα στα χέρια του (Τράπεζα Αττικής, αύξηση κόστους μετρό, ΟΑΣΘ), φαίνεται αμετακίνητος. Αφανώς έχουν κερδίσει διάφορες εταιρίες, οι οποίες έχουν πάρει δάνεια τα οποία φαίνεται ότι θα είναι δανεικα και αγύριστα: τα ποσοστά κόκκινων δανείων στην Τράπεζα Αττικής φαίνεται πως θα είναι ιδιαιτέρως πολλά.
Η εταιρεία Καλογρίτσα, πάλι, έβγαλε και αυτή τον επιούσιό της. Φαίνεται να έχει δανειστεί 130 εκατομμύρια την περίοδο της κρίσης, χωρίς να έχει κανένα εχέγγυο, από τα οποία φάνηκε ότι προσπάθησε να επιστρέψει περίπου 60 στο κράτος για την απόκτηση μίας τηλεοπτικής άδειας. Ο πατέρας Καλογρίτσας υπήρξε εργολάβος της χρυσής εποχής του ΠΑΣΟΚ, ενώ ο γιος ακολουθεί λαμπρά το παράδειγμα του πατέρα στο χτίσιμο μίας αυτοκρατορίας εσωτερικής κατανάλωσης.
Κερδισμένος από την Τράπεζα Αττικής φέρεται και ο Γιάννης Δραγασάκης, που υπήρξε σύμβουλος της τράπεζας κάποια χρόνια - 2 ισχυρίζεται ο ίδιος, 20 αναφέρουν εφημερίδες, αλλά και οι Ρουμελιώτης, Πανταλάκης, μέλη του τρέχοντος Δ.Σ. που ίδρωσε για να διορίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν δε σας θυμίζουν τίποτα, είναι γιατί την τελευταία φορά που απασχόλησε τις εφημερίδες ο Ρουμελιώτης, ο Αντύπας τραγουδούσε στη Φαντασία, ενώ ο Πανταλάκης ήταν πιο πρόσφατος, καθώς την εποχή της ανόδου του στα τραπεζικά, ο Τόλης Βοσκόπουλος τραγουδούσε στο Ribas.
Πολλά είναι κατά καιρούς, σε όλο τον κόσμο, τα σκάνδαλα τα οποία έχουν γίνει με τη σύμπραξη κρατικών και ιδιωτικών αρχών. Το πιο πρόσφατο που μπορώ να ανακαλέσω είναι η κλοπή 1 δις δολαρίων από τρεις τράπεζες της Μολδαβίας, για την οποία ελάχιστοι έχουν συλληφθεί, ενώ τα χρήματα παραμένουν άφαντα. Κανένα όμως που να έγινε για να ψευτοβολευτούν κάποιοι σκελετοί από το παρελθόν.
ΥΓ. Και για να κλείσω με μια φιλολογική παρατήρηση: δυσκολεύτηκα να βρω την έννοια του ανθρώπου ο οποίος παρανομεί ύπουλα για μικροοφέλη. Υπάρχει η έννοια του Pettifoger, το οποίο θα μεταφραζόταν ως μικροαπατεώνας, αλλά και η έννοια του Penny-Beggar, που είναι ο φτωχοζητιάνος. Καμία όμως λέξη δεν απηχεί τόσο κρυστάλλινα την ελληνικότατη πράξη της εξάχνωσης ενός δις, για τόσα μικρά ωφέλη, όσο ο «φτωχομπινές». Για τους γλωσσαμύντορες, ιδού άλλη μια λέξη, όπως το φιλότιμο, που δεν μεταφράζεται.
