Δύο γενιές από το 1960. Δεξιοί, κεντρώοι και ένα τμήμα της αριστεράς συνέκλιναν χρόνο με τον χρόνο στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Υπήρξαμε η πρώτη συνδεδεμένη χώρα με την τότε ΕΟΚ και συνεχώς στην πρώτη γραμμή. Μόνο η χούντα των συνταγματαρχών μάς απέκοψε από την Ευρώπη.
Δεν ήμασταν οι καλύτεροι. Κάναμε σφάλματα, έγιναν ακόμη και αθλιότητες με τα χρήματα που εισέρρευσαν αφειδώς. Αλλά κάναμε και σπουδαία πράγματα, και κυρίως προχωρούσαμε μαζί με όλους τους άλλους. Σημερινοί ενήλικες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. και σημερινοί έφηβοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με το ευρώ. Η Ευρώπη υπήρξε και παραμένει η μεγάλη σταθερά μας.
Μέχρι που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου το ανατριχιαστικό «Except the Greek member», στριμωγμένο σε μιαν υποσημείωση.
«A βεβαιότατα "πλην Λακεδαιμονίων"»
Γνωρίζουμε πως αδιαφορείτε παντάπασι εσείς οι συριζαίοι. A, βεβαιότατα, εσείς ταυτίζετε την Ελλάδα με τον εαυτό σας. A, βεβαιότατα, εσείς είσαστε η πρωτοπορία στην Ευρώπη. εσείς έχετε το μονοπώλιο της περηφάνιας και αξιοπρέπειας. δίχως εσάς μπροστάρηδες δεν σας φαίνεται πολλής περιωπής η Ευρώπη. «Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.»
Κατά τα άλλα, τον χαβά σας. Εάν δεν ξέρεις τι να πεις, αρχίζεις με λογύδρια περί παλiκαριάς και αντίστασης, προσθέτεις μπόλικο μελό και ασυναρτησία, και ανακατεύεις με λογοδιάρροια περί αξιοπρέπειας και περηφάνιας. Μπουχτίσαμε πια με αυτή τη σαλάτα. Όταν τα επιχειρήματα εξαχνώνονται, όταν δεν μπορείς να απαντήσεις τι θα γίνει τη Δευτέρα αν πλειοψηφήσει το ΟΧΙ, σερβίρεις μπούρδες.
Να είμαστε δίκαιοι. Υπάρχουν και συγκινητικές παρεμβάσεις. Έγραψε ο υπουργός κ. Νίκος Κοτζιάς:
Ας κάνουμε τον Ιούλιο μήνα ζεστής καρδιάς, γαλήνης και ελπίδας. Το όνειρο να φτερουγίζει στο χαμόγελο των φτωχών παιδιών, στις γροθιές της μάνας-κουράγιο και του ορθοστατούντα πατέρα.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω αν πρόκειται για λαμπρή έμπνευση σοσιαλιστικού ρεαλισμού που αναβλύζει από το DNA του ή σουρεαλιστική έκλαμψη. (Ίσως, τα πράγματα είναι πιο απλά: άρτι αφιχθείς μετά από πολύμηνο διαπλανητικό ταξίδι, δεν πρόλαβε να ενημερωθεί αρμοδίως για την κατάσταση της χώρας.)
Παραβλέπω τις μπαρούφες περί αξιοπρέπειας. Είναι τόσο ερεβώδεις οι προοπτικές της χώρας ώστε υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα από τις γλυκανάλατες, παραπονιάρικες κουβέντες.
Ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Μπεν Μπερνάνκι είπε πριν από μερικά χρόνια ότι «δεν υπάρχουν άθεοι στα χαρακώματα και ιδεολόγοι στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις.» Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι, όταν πρέπει να πάρεις οικονομικές αποφάσεις με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, πρέπει να αφήνεις τις ιδεολογικές εμμονές έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων. Εάν δεν μπορείς να το κάνεις, παραιτείσαι και επιστρέφεις στα αμφιθέατρα, στα οποία το πολύ-πολύ να πληγώσεις το μυαλό κάποιων ανύποπτων νέων.
Υπάρχουν και άλλα. Διαβάζουμε σε κείμενα και ακούμε δηλώσεις ότι τίποτε δεν συνέβη με το κλείσιμο των τραπεζών επειδή δεν υπήρξαν βίαιες ταραχές. ότι η κατάσταση σταθεροποιείται και ο κόσμος συνηθίζει, όπως θα εξοικειωθεί και με τα δελτία τροφίμων. ότι τα χρήματα, βρε αδελφέ, χαρτιά είναι, και τυπογραφεία έχουμε. Όχι μόνο δεν βλέπουν όλοι αυτοί τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά έχεις την υποψία ότι χαίρονται με την επερχόμενη εξαθλίωση διότι θα οξυνθούν οι αντιθέσεις και άρα θα ενισχυθεί η επαναστατική δυναμική ̶ δια της εξαθλίωσης επικράτηση, έλεγαν παλιά στα ξερονήσια. Φανατικοί με δημόσιο λόγο ̶ κάποιοι που δεν προσέχουν τα λόγια τους θα έλεγαν «αφιονισμένοι», και άλλοι παντελώς αδιάφοροι για την πολιτική ορθότητα «ανισόρροποι.»
Αυτοί οι άνθρωποι αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί. Αριστεροί που διαμορφώνουν το μέλλον της χώρας χέρι-χέρι με απολωλαμένους ακροδεξιούς και φασίστες. Εάν αυτός δεν είναι ο απόλυτος εκφυλισμός της Αριστεράς, τι διάολο είναι;
Ποιοι αριστεροί; Αριστεροί που ζουν στην εποχή των σπηλαίων της αριστερής σκέψης, με την πλάτη στραμμένη στο μέλλον και τα μάτια στον μεσοπόλεμο. που παριστάνουν τους φιλοευρωπαϊστές, όταν η «Ευρώπη των μονοπωλίων» έχει διαποτίσει επί δεκαετίες τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. που υμνούν τη δημοκρατία αντιπολιτευόμενοι και την απεχθάνονται μόλις βρεθούν με μια στάλα εξουσίας στα χέρια τους. και που μεταμορφώνονται σε αγροίκους αν τολμήσεις να διαφωνήσεις μαζί τους. Εν ολίγοις, μια Αριστερά για τα μπάζα.
Και, όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν αρκετοί που γαλουχήθηκαν με το ευρωπαϊκό όραμα. Όλοι αυτοί έδωσαν στα νιάτα τους μάχες εναντίον νυν συντρόφων τους (τους ηγεμονεύοντες σήμερα «κνιτομπανιάδες» για να συνεννοούμαστε) υπερασπιζόμενοι με σθένος, λίγοι απέναντι στους πολλούς, τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και την οριστική τοποθέτηση ταφόπλακας στα «κομμουνιστικά». Τι έχουν πάθει; Θα τολμήσουν επιτέλους να πουν μια καθαρή κουβέντα, μαζί με άλλους μετριοπαθείς εντός του ΣΥΡΙΖΑ, μήπως και σωθεί η χώρα. μπας και τούτη την ύστατη ώρα σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί από την Αριστερά.
Ομολογώ πως είμαι οργισμένος, όπως και πολλοί άλλοι. Επειδή δεν θέλουμε να δούμε μιαν «Ευρώπη πλην Ελλήνων.» Και επειδή ξέρουμε από τον Αριστοτέλη ότι ορθά μας δίνουν την εντύπωση ηλιθίου όσοι δεν εξοργίζονται όταν και όπως πρέπει, διότι αυτό δείχνει ότι δεν μπορούν να αποτιμήσουν την αξία μιας κατάστασης και δεν έχουν τη διάθεση να αμυνθούν (Ηθ. Νικ. 1126a4-8). οργισμένοι δίχως ενοχές διότι ξέρουμε πως μας συγκινεί μόνο ό,τι έχει σημαντική αξία για μας (Ρητορική 1378b10-11). Δεν έχει να κάνει αυτή η οργή με βία, διχόνοια ή διχασμό. Είναι για να δυναμώσουν τα πνευμόνια μας ώστε να βγει μια δυνατή κραυγή για να χωνέψουν όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι αυτή η χώρα είναι και δική μας.
ΥΓ1. Λέγεται πως η μεταπολίτευση τέλειωσε. Αυτό, όμως, που έχει ξεχαστεί είναι ότι ξεκίνησε μετά από μια εθνική τραγωδία. Μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν θα μείνει στην Ιστορία και ως περίοδος μεταξύ δύο εθνικών τραγωδιών;
ΥΓ2. Εστέ γενναιόδωροι: ψηφίστε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα επιθυμούν διακαώς. Να δραπετεύσουν με ένα «ουφ» βγαλμένο από τα σωθικά τους. Αφού αναμετρήθηκαν κατά τον πρωθυπουργό με «το ανάστημα της ιστορίας μας», κατάλαβαν ότι έμπλεξαν με πράγματα που δεν ήταν για το μπόι τους.
