Σύνδεση συνδρομητών

Ψυχανάλυση

Εμφάνιση άρθρων Books' Journal βάσει ετικέτας

Ο Φρόυντ και η κοκαΐνη

Δημοσθένης Κόλλιας

Sigmund Freud, Χειρόγραφα κοκαΐνης, μετάφραση: Γιώργος Βίλλιος, Ερατώ, Αθήνα 1989, 261 σελ.

Για τον Φρόυντ, η ψυχαναλυτική θεωρία ήταν απλώς η τρίτη σκάλα στην οποία αποπειράθηκε να αναρριχηθεί, για να φτάσει στην καταξίωση και την οικονομική ανεξαρτησία. Έχουν προηγηθεί δύο άλλες, λιγότερο γνωστές. Από τη μία πλευρά, η προσπάθεια κατανόησης της αναπαραγωγής και των σχετικών οργάνων των χελιών. Από την άλλη, η εξερεύνηση της θεραπευτικής/αναισθητικής δράσης της κοκαΐνης. 

08 Σεπτεμβρίου 2023

Γιώργος Σταθόπουλος, Σάντορ Φερέντσι. Άτακτο παιδί, εφευρέτης ενήλικος. Θεωρητική συνεισφορά, τεχνικοί πειραματισμοί και ιστορική λήθη, Άγρα, Αθήνα 2022, 328 σελ.

Ο Σάντορ Φερέντσι (1873-1933) ήταν ούγγρος ψυχαναλυτής με μεγάλη κλινική εμπειρία κι από τους πρώτους που μίλησαν για τη σημασία του πρώιμου τραύματος. Καθοριστική ήταν η σχέση του με τον Φρόυντ, με τον οποίο για πολλά χρόνια αντάλλασσαν απόψεις για την αναλυτική εργασία, αν και στο τέλος της ζωής του οι σχέσεις τους διαταράχθηκαν από υπόγειες συγκρούσεις. Η σχέση αυτή βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου για τον Φερέντσι, που έγραψε ο Γιώργος Σταθόπουλος. [Tεύχος 139]

03 Μαϊος 2023

Sigmund Freud / Stefan Zweig, Αλληλογραφία (1908-1939), μετάφραση από τα γερμανικά: Ελευθέριος Καρτάκης, Ίρις Νομικού, Printa, Αθήνα 2003, 190 σελ.

Για περισσότερα από τριάντα χρόνια, ο Στέφαν Τσβάιχ αλληλογραφούσε με τον Σίγκμουντ Φρόυντ. Ο Φρόυντ ενθουσιάζεται με τον Τσβάιχ, εκτιμά  τη «βαθιά σεμνότητά» του, το λογοτεχνικό ύφος του και τα επίκαιρα θέματά του. Αλλά κι ο Τσβάιχ έχει διαβλέψει απ’ την αρχή την ιδιοφυΐα του Φρόυντ, που πιστεύει ότι είναι πνευματικό ανάστημα ισάξιο του Προυστ, του Τζόυς και του Λώρενς. Και αγωνίζεται για να κερδίσει το Νόμπελ. Τους ένωσαν πολλά – και πιο πολύ απ’ όλα, η απέχθεια για τον ναζισμό και τα δεινά που έφερνε στην Ευρώπη και τον κόσμο. (τεύχος 126)

10 Μαρτίου 2022

Ένα πολύ συνηθισμένο πρόβλημα κατά την άσκηση της ψυχανάλυσης είναι το γεγονός πως ο θεραπευτής, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη ιατρική θεραπεία η οποία προσπαθεί να απαλλάξει τον ασθενή από το πρόβλημά του, έχει να απαλλάξει τον άνθρωπο όχι από το πρόβλημα αλλά από τη λύση που αυτός επινόησε γι’ αυτό. Η φαινομενολογική ασθένεια όπως αυτή εκδηλώνεται, φερ’ ειπείν με ένα διωκτικό παραλήρημα, όπως για παράδειγμα το επίκαιρο διωκτικό παραλήρημα εναντίον του εμβολιασμού για τον κορονοϊό, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι η λύση του πραγματικού προβλήματος το οποίο είναι κάποια άλλη, οδυνηρή για τη συνείδηση παρόρμηση του ασυνειδήτου. Γι’ αυτό και κανείς όχι μόνον δεν θέλει να απαλλαγεί απ’ ό,τι καλύτερο βρήκε ως λύση, αλλά κάθε προσπάθεια παροχής αγάπης διά της θεραπείας έχει μεγάλες πιθανότητες να ενταχθεί στο διωκτικό σύστημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση της πανδημίας του κορονοϊού, οι γιατροί, πολιτειακοί και άλλοι θεσμικοί φορείς, ακόμα και ιερείς που προτείνουν τον εμβολιασμό, καθίστανται «πληρωμένοι», έως και «εντεταλμένοι δολοφόνοι του συστήματος».

29 Νοεμβρίου 2021