web only

Η κακιά συνήθεια μας, νομίζατε ότι θα ξεπερνιόταν; Για όλα φταίνε οι άλλοι: η κακούργα η Ευρώπη, οι σκατόψυχοι ηγετίσκοι των χωρών της κεντρικής Ευρώπης και του Βίζεγκραντ, η Τρόικα εξωτερικού και η Τρόικα εσωτερικού...

Το ένα τρίτο των μελών της Προσωρινής Συντονιστικής Γραμματείας του Κινήματος Σοσιαλιστών Δημοκρατών του Γιώργου Παπανδρέου είναι γυναίκες ενώ παράλληλα στους άνδρες περιλαμβάνεται και ο Πρόεδρος του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών Αχμέτ Μοαβία.

Η τετράμηνη (μπορεί να γίνει επτάμηνη!) καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης ήταν επιλογή της ελληνικής πλευράς σε μια επανάληψη της περυσινής βαρουφάκειας διαπραγμάτευσης. Εξώθηση της κατάστασης στο όριό της και… πολιτική διαπραγμάτευση. Μπράβο. Αλλά τώρα τι κάνουμε; [ΤΒJ]

Με μικρό αφιέρωμα στον Ουμπέρτο Έκο, που πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 2016, κυκλοφορεί το νέο τεύχος του Books’ Journal, #64, Μάρτιος 2016.

Η Γενική Συνέλευση της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών εξέδωσε, στις 2 Μαρτίου, την ακόλουθη ανακοίνωση - που δημοσιεύουμε χωρίς σχόλια:

Πέθανε στις 16 Φεβρουαρίου 2016 ο Μπούτρος-Μπούτρος Γκάλι, ο αιγύπτιος διπλωμάτης που διετέλεσε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ από το 1992 ώς το 1996. Για πολλούς αναλυτές, η θητεία του ήταν η πλέον αμφιλεγόμενη στην ιστορία του ΟΗΕ, πιο πολυτάραχη ακόμα και από εκείνη του Αυστριακού Κουρτ Βάλντχάιμ, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για συνεργασία με τους ναζί. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μπούτρος Γκάλι ήταν ο μόνος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ που υπηρέτησε μόνο μια θητεία στην ιστορία του οργανισμού. Τι άλλο ήταν;

Την ίδια ώρα που απαγορεύεται η δημοσιογραφική παρουσία στους χώρους φιλοξενίας προσφύγων, ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος φωτογραφίζεται με προσφυγόπουλα (και διανέμει τη φωτογραφία του) για προπαγανδιστικούς λόγους. [ΤΒJ]

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αλλά και η ελληνική δικαιοσύνη θεωρούν παραδεκτή, κατ’ αρχήν, ακόμη και την άσκηση δριμείας κριτικής σε δημόσια πρόσωπα –με σκωπτική ή ειρωνική διάθεση κ.ο.κ.–, περιορίζοντας σε εξαιρετικές και μόνον περιπτώσεις την παραδοχή περί συνδρομής «ειδικού σκοπού εξυβρίσεως». 

Μόνο η κοινωνία των πολιτών και οι εθελοντές είναι στο ύψος τους. Η πολιτεία ζητιανεύει λεφτά και οι πολιτικοί με δημόσιο λόγο γενικολογούν χωρίς μια ρεαλιστική προσέγγιση του ζητήματος. Και στο μεταξύ, οι πρόσφυγες αντιμετωπίζουν το χάος και την ανοργανωσιά, τον δήθενα ανθρωπισμό και ουσιαστικά την αδιαφορία μιας υποτίθεται συντεταγμένης πολιτείας που πορεύεται ουσιαστικά ακυβέρνητη. [ΤΒJ]

Τα ανόητα πρόσωπα, όπως πολύ σωστά τα χαρακτήρισε ο Σημίτης στο συνέδριο του Ποταμιού, που μας κυβερνάνε, έχασαν την μπάλα, αλλά και τα αυγά και τα πασχάλια.

Ο πρωθυπουργός, μ’ ένα μπουκάλι τσίπουρο που αποστάχθηκε παράνομα, χωρίς φόρο, συμφωνεί τα πάντα με τον βολεμένο αγροτοπατέρα. Κι αντί να του δώσει πίσω τη φιάλη, το δώρο που του πήγε, και να του πει: «βάλε μια ταινία φόρου και φέρ’ το πίσω», χαριεντίζεται με τα τσίπουρα και την ηλιοφάνεια…

Οι πολίτες στους δρόμους, όχι πλέον διαμαρτυρόμενοι ή διαδηλώνοντας, αλλά ψωνίζοντας ασταμάτητα, με τα πεντακοσάρικα που βγήκανε από τα σεντούκια και τις κρυψώνες, λιάζονται στα κέντρα και περνάνε φίνα. Σιγά μην κλάψουν, για την άθλια εικόνα που παρουσιάζει, διεθνώς πλέον, η χώρα μας με το πρόβλημα των  προσφύγων και των μεταναστών…

Το άκουσα και είναι έτσι ακριβώς…

Η Ελλάδα ετοιμάζεται να ζητήσει ανθρωπιστική βοήθεια, γιατί δεν προτίθεται και δεν σχεδιάζει να κάνει τίποτε άλλο θετικό επί του θέματος, το δε ποσό που ζητάει είναι κοντά μισό δισεκατομμύριο. Και βγήκαν τα καλά μαχαιροπήρουνα, βγήκανε τα λινά τραπεζομάντηλα, το φαγοπότι νούμερο δύο έρχεται.

Ορμάτε μακεδονομάχοι.

Αυτό μάθαμε τόσα χρόνια, αυτό επαναλαμβάνουμε – από τότε που ο Σημίτης ήτανε, ακόμη, υπουργός Γεωργίας.

Το νεκρό, στην κυριολεξία, πολιτικό σύστημα, που μόνον άλγος προκαλεί σε κάθε του εμφάνιση, παρουσιάστηκε στην κορύφωση της κρίσης, αποσιωπώντας τι προηγήθηκε. Και φτάσαμε εδώ κι όλοι μαζί νέοι και γέροι και παιδιά, διεκδικούν τον δικό τους πρωταγωνιστικό ρόλο.

Δεν πάμε καθόλου καλά.

«Συνθήματα τέλος», ήταν π.χ. το βασικό σύνθημα του Ποταμιού. Και η ομιλία του επικεφαλής του ήταν  τίγκα στο σύνθημα, χωρίς πουθενά να φαίνεται ουσία και πρόταση, ενώ παραδίπλα κάποιες χιλιάδες στριμωγμένοι, κυρίως γυναίκες και μωρά, υποφέρουν άλλη μια φορά αντιμέτωποι με ένα ζοφερό παρόν και ένα άγνωστο μέλλον.

Σήμερα, η απαίτηση των νέων πολιτών, που τόσο εύκολα επικαλούνται όλοι τους, είναι να διαλυθεί το σύστημα, όχι εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά να μπουν στην αφωνία οι λεγόμενοι αρχηγοί και ηγέτες κι άλλα τέτοια παραπειστικά, αφήνοντας το πεδίο ελευθερο, για νέες διεργασίες και συνευρέσεις…

Λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης: είμαστε στην ίδια πλευρά του λόφου. Και εκείνοι φοβούνται μην τους πουν δεξιούς - αντί να πουν «καλώς τον, έλα προς τα δω κι άλλο».

Η κόρη του πατέρα της προσπαθεί να αφομοιώσει το εναπομείναν Ποτάμι και ψωνίζει όσο όσο, αρκεί το μαγαζί της να μείνει σταθερό στα πόδια του…

Ο υιός και εγγονός των ολετήρων του έθνους (πού είσαι παμμέγιστη Ρεζάν) προσπαθεί κάπου να χώσει και αυτός το πρόσωπο και το γυμνασμένο σώμα του…

Κι ο πολίτης αναρωτιέται, και με το δίκιο του, γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτε απ’ όσα διατυμπανίζονται στο όνομα της προοδευτικής Κεντροαριστεράς ή και του προοδευτικού Κέντρου.

Βεβαίως, όλοι λένε να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, και ως προς τη διαπίστωση έχουν απόλυτο δίκιο. Αλλά, ωραία, ας πούμε ότι η κυβέρνηση καταρρέει. Την επομένη, αφού μιλήσατε, ψηφίσατε, χαρήκατε, τελειώσατε, τι θα κάνουμε;

Η χώρα χάνεται. Βουλιάζει…

Τα ανόητα πρόσωπα (κατά την έκφραση του Σημίτη) την έριξαν στα βράχια κι εμείς πρέπει να την αποκολλήσουμε…

Πρόταση έχουμε;

Βγήκε ο Βενιζέλος, τις προάλλες, με δέκα σημεία για το προσφυγικό - μεταναστευτικό και πανηγύρισαν οι μαθημένοι στην πολιτική του αφηρημένου, στην πολιτική της διαπίστωσης και του μηδέποτε συγκεκριμένου.

Κατ αρχάς, τα σημεία ήταν εννιά – στο δέκατο παρότρυνε τους κυβερνητικούς να ετοιμάσουν, με τα «σοφά» που πρότεινε, ένα σχέδιο άμεσης δράσης. Τον προτείνοντα, φυσικά, δεν τον αφορά αυτό. Δεν τον αφορά η πράξη και το τι κάνουμε.

Πρότεινε, λοιπόν, ο φίλος μου Ευάγγελος Βενιζέλος την προσφυγή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, να συνδράμει για την εξεύρεση λύσης… Πολύ καλά, με τις έξι χιλιάδες της Ειδομένης έχουμε καμιάν ιδέα τι γίνεται, έστω μέχρι να έρθει το Συμβούλιο Ασφαλείας;

Πρότεινε να αναθεωρηθεί η συνθήκη του Δουβλίνου. Πότε αυτό μπορεί να δώσει λύση για τους χιλιάδες εγκλωβισμένους στο λιμάνι του Πειραιά;

Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε να εκφράσω μια ταπεινή, δική μου γνώμη:

Γιατί συνεχίζουμε να εμμένουμε στο πέρασμα της Ειδομένης, γιατί προκρίνουμε ακόμα ως πολιτεία τον λεγόμενο βαλκανικό διάδρομο για την προώθηση των προσφύγων στην Ευρώπη;

Η πιο πρόσφορη διαδρομή εξόδου δεν θα μπορούσε να είναι στα σύνορα με τη Βουλγαρία; Όπου θα γίνεται ο έλεγχος και εάν όντως κάθε άνθρωπος που ζητάει άσυλο πληροί τις προϋποθέσεις για να το λάβει, θα μπορούσε να παίρνει το τραίνο και κατ’ ευθείαν να προωθείται στο Λομ, στο Δούναβη. Εκεί, θα ανεβαίνουν οι πάντες σε μαούνες και θα κατανέμονται, αναλόγως των αποφάσεων που θα ληφθούν την 7η Μαρτίου,  και αναλόγως των ποσοστών που αφορούν τον καθένα…

Κι αν επιθυμούν η Ουγγαρία και η Αυστρία ας σταματήσουν τον ρου του Δούναβη…

Διότι διαφορετικά, οι εβδομήντα χιλιάδες πρόσφυγες που έχουν μείνει στη χώρα μας, οι οποίοι θα αυξάνονται και θα πληθύνονται όσο δεν προωθούνται σοβαρές, εφικτές και πρακτικές λύσεις, συγκεκριμένες, όχι γενικόλογες δήθεν στο όνομα της ανοχής, της ξενοφοβίας και επίσης δήθεν των ανοιχτών οριζόντων, θα μετατραπούν σε θρυαλλίδα στα θεμέλια μιας κοινωνίας χωρίς συνοχή.

Η Ευρώπη των περιφερειών δεν είναι απλό σύνθημα. Είναι, θα μπορούσε να είναι η νέα αρχιτεκτονική για την Ευρωπαϊκή Ένωση, πάνω στην οποία βασίζεται και ο Γιούνκερ για να στήσει το καινούργιο του πρόγραμμα…

Θα το πω επιγραμματικά: Επιτροπή περιφερειών και όλο το χρήμα του προγράμματος για τις αδελφοποιημένες πόλεις, εδώ και τώρα. Τέρμα ο τουρισμός δημοτικών και άλλων αρχόντων, στα δήθεν συνέδρια.

Συνέδριο διαρκές, που λειτουργεί ακριβώς όπως οι συναντήσεις μεταξύ επιχειρήσεων, μεταξύ δήμων και περιφερειών…

Συμφωνία διμερής, μεταξύ τους, για τον αριθμό των προσφύγων, που θα δεχτεί  ο ευρωπαϊκός δήμος και, αμέσως, ένταξη στο πρόγραμμα των αδελφοποιήσεων, για τη συγχρηματοδότηση του κόστους εγκατάστασης, διαβίωσης κ.λπ., που θα χρειαστεί ο κάθε αυτοδιοικητικός φορέας, σαν ξεκίνημα…

Προσκαλέστε δήμους και από την Τουρκία, για να ξαλαφρώσουν κι αυτοί από το άγος της φτώχειας και της εξαθλίωσης των προσφύγων και, με τον τρόπο αυτό, θα έχουμε διπλό κέρδος: πρώτα απομειώνουμε το ποσό από τα τρία δισ. που ζητάει η Τουρκία, δεύτερον (και σημαντικότερο) πηγαίνουν τα λεφτά κατ’ ευθείαν στους πραγματικούς δικαιούχους και όχι στην κυβερνητική παγανιά.

Και τώρα που μπήκαν όλα στη σειρά, αγαπητέ μου Ευάγγελε Βενιζέλο ξεκίνα την καμπάνια σου για την αναθεώρηση της συνθήκης του Δουβλίνου…

Αλλά άμα βγεις έξω από τη Σένγκεν και διαλύσεις το μαγαζί, τι νόημα έχει αν αναθεωρηθεί ή όχι η όποια συνθήκη;

Κι όσο για το πολιτικό ζήτημα: είμαστε συνηθισμένοι στην πρακτική του τύπου: «άμα δε θες να κάνεις κάτι, κάνε μιαν επιτροπή να το συζητήσει».

Εδώ, προχωρήσαμε ακόμη πιο βαθειά: κάνε μια βουλή άβουλων, που δεν βούλεται συνιέναι…

Η οξυδερκής ερευνήτρια Βασιλική Ιωαννίδου (http://xyzcontagion.wordpress.com/about/) σχολιάζοντας το προηγούμενο άρθρο μου «Θάνου: Αθώωσε τον Πλεύρη – Μήνυσε τον Τσακυράκη!» (http://booksjournal.gr/slideshow/item/1926-θάνου-αθώωσε-τον-πλεύρη-–-μήνυσε-τον-τσακυράκη) υπενθύμισε πως ελάχιστα έχει αναδειχθεί το γεγονός πως στην επονείδιστη απόφαση του Αρείου Πάγου με την οποία επικυρωνόταν το 2010 η αθωωτική απόφαση του Εφετείου Αθηνών το 2009 για το αντισημιτικό παραλήρημα του Κώστα Πλεύρη τα δύο Δικαστήρια ακολούθησαν άκριτα τον δυσώνυμο νεο-Ναζί και ανέφεραν ως ιερά κείμενα των Εβραίων το Ταλμούδ, την Παλαιά Διαθήκη και … τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών.