web only

Υπάρχουν συμβάντα τα οποία σπάνε το χρονικό συνεχές. Ρηγματώνουν τη βεβαιότητα. Είναι εκεί όπου ο κόσμος παγώνει και η αμηχανία κυριαρχεί. Λαμβάνουν χώρα σπάνια, όμως καθοριστικά. Διαμορφώνουν συνειδήσεις και στάσεις ζωής. Υπενθυμίζουν τη μεταβλητότητα των περιστάσεων, το εύθραυστο των συνθηκών, το ανεκτίμητο της ομαλής συμβίωσης.

Οι λαοί ασφαλώς και κάνουν λάθη. Από την εποχή του Πόντιου Πιλάτου, δημοψηφισματικά αποφάσισαν να χαρίσουν την ζωή στον Βαραβά και να σταυρώσουν τον Ιησού. Στην Γερμανία εξέλεξαν τον Χίτλερ με δημοκρατικές διαδικασίες, ενώ το 1920 στην Ελλάδα καταψήφισαν στις εκλογές τον Ελευθέριο Βενιζέλο που είχε διπλασιάσει σε έκταση την πατρίδα. Οι λαοί δεν είναι πάντοτε σοφοί. Αλλά ποιος είναι αυτός που δεν κάνει ποτέ λάθος; Ποιος είναι ο σοφός;

Η ΕΕ  αντιμετωπίζει αναμφίβολα μια μεγάλη και δύσκολη  πρόκληση.   Η Μεγάλη Βρετανία όμως καλείται να χειριστεί «υπαρξιακά», πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που υπερβαίνουν τη σχέση της με την Ευρώπη.  Το δημοψήφισμα ήταν μόνο η αρχή.

Ποιον σεβασμό σε κανόνες μπορεί να δείχνει κανείς, όταν τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του πολιτεύματος τούς αλλάζει η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία κατά βούληση;

Αρκετοί ιστορικοί  γυρίζουν πίσω την ιστορία στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να αναγορεύσουν τη Ρώμη ως την πρώτη πρωτεύουσα της Δύσης, κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν τους Περσικούς Πολέμους για να εστιάσουν στη σύγκρουση Δύσης- Ανατολής.  Αν και αγαπώ σε υπερβολικό βαθμό την ιστορία και δίνω ιδιαίτερη έμφαση στα διδάγματά της, για μένα η ιστορική πρωτεύουσα της Δύσης, όπως την ορίζουμε από το μεσοπόλεμο και μετά είναι το Λονδίνο. 

Η Ευρώπη κοιμήθηκε αρτιμελής και ξύπνησε ακρωτηριασμένη. Ένα σημαντικό μέλος της χάθηκε. Όχι το πιο αδύναμο οικονομικά, ούτε το ασθενέστερο πολιτικά. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα κράτος γεωπολιτικά πανίσχυρο. Η αποχώρησή του δεν έγινε λόγω ασφυκτικής οικονομικής πίεσης αλλά εξαιτίας του θανάσιμου αμαρτήματος της λαιμαργίας. Λαιμαργία για περισσότερη εξουσία.

Η μεταπολεμική ευημερία δεν ορίζει τα πάντα. Υπάρχουν νέες διαιρετικές τομές, διάψευση προσδοκιών, αμυντικές προσπάθειες προστασίας της διαταραχής του συμβολικού σύμπαντος. Ο γνωστικός μας χάρτης αλλάζει ραγδαία. To Brexit είναι αφορμή γενικότερου αναστοχασμού. 

Oι δικαστές έχουν πρόσωπα, οικογένειες, φίλους. Δεν είναι «οι δικαστές». Είναι η Μαρία, ο Κώστας, ο Νίκος. Ζουν δίπλα μας, φυσιολογικοί άνθρωποι. Και ένας υπουργός βγαίνει να τους μειώσει με τη γνωστή μαγκιά του καφενείου. Καθένας και η πορεία του. Η Χ με αξιοπρέπεια και κάποιοι υπουργοί με τη μαγκιά του καφενείου. Προφανώς και δεν ζούμε όλοι για μια υπόληψη. Κάποιοι ζουν μόνο για έναν καφέ. 

Η εν ψυχρώ δολοφονία – ή  μάλλον η εκτέλεση – της βουλευτού των Εργατικών Τζo Κοξ από ένα φανατικό υποστηρικτή του Brexit  έδειξε με τον πιο ακραίο και τραγικό τρόπο το βάθος και την επιρροή των ρατσιστικών, ακροδεξιών και εθνικιστικών ιδεών και πολιτικών δυνάμεων στη Βρετανία. Έβαψε στο αίμα την εκστρατεία για το βρετανικό δημοψήφισμα η οποία όμως  ήδη είχε σφραγισθεί από ακρότητες και πολωτικές λογικές.