web only

Η προχθεσινή επαναληπτική ψηφοφορία κατ’ απαίτηση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είπε οργίλος στους συνέδρους «Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου», δεν είναι ένα τυχαίο και αποσπασματικό ξέσπασμα λόγω της έντασης (;) των εργασιών του συνεδρίου. Είναι η πιο γνήσια έκφραση μιας μακράς παράδοσης της ελληνικής Αριστεράς που έχει τις απαρχές της στη σωτηριολογική περί ηγέτη θεώρηση της Τρίτης Διεθνούς, σύμφωνα με την οποία αυτός και μόνο είναι ο φορέας, κάτοχος και νομέας της μίας και απόλυτης αλήθειας.

Έπειτα από δεκαετίες προγραμμάτων για τα οποία δαπανήθηκαν/σπαταλήθηκαν  εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ οι Ρομά εξακολουθούν να ζουν σε συνθήκες ακραίου κοινωνικού αποκλεισμού και είναι θύματα κοινωνικού και θεσμικού ρατσισμού. Το παραδέχεται και η κυβέρνηση.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναφερόμενος στην τροπολογία που κατέθεσε και νύκτωρ απέσυρε ο Υπουργός Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες έκανε τη δήλωση που ακολουθεί.

Είναι εντυπωσιακή η εμμονή των εγχώριων διανοούμενων στη χρήση μίας άσκοπα περίπλοκης γλώσσας. Οι Έλληνες σκεπτόμενοι γράφουν δύσθυμα και ταυτόχρονα επιδεικτικά, σε ένα παροξυσμό όπου η πόζα έχει μεγαλύτερη σημασία από το μήνυμα.

Τους πρώτους μήνες μετά την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου πολλοί υπουργοί και στελέχη του κόμματος δήλωναν με νόημα πως πήρανε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία. Ήταν ακόμα αρχή και μας προκαλούσαν μια κάποια εντύπωση τέτοιου είδους δηλώσεις. Τι εννοούσε ο ποιητής; Μια κυβέρνηση εξεδήλωνε την πρόθεσή της να απλώσει τα πλοκάμια της σε κάθε γωνιά του δημόσιου χώρου, να ελέγξει πανοπτικά κάθε λειτουργία της κρατικής δράσης και να έχει καθοριστικό λόγο στην άσκηση οποιασδήποτε αρμοδιότητας. Επρόκειτο για μια ανενδοίαστη ομολογία πως οι νεοεκλεγέντες στοχεύουν να καταχραστούν την κυβερνητική τους θέση για να επιτύχουν έναν τρομακτικό συντονισμό της κοινωνίας με το κόμμα.

Ο ΟΑΣΘ είναι το μετεμφυλιακό άγος της πόλης και θα το κουβαλάει, για πολλά χρόνια, ακόμη πάνω της και εναντίον των συμφερόντων των πολιτών της (αλλά και όλων των φορολογούμενων του ελληνικού κράτους) εάν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες συντονισμένες και, παράλληλα, πολιτική βούληση, για λύση βιώσιμη και σταθερή.

Με αφορμή τη χιψτεροποίηση της έννοιας του Συντάγματος και τη μετατροπή του σε ένα τρέντι ζητηματάκι για το οποίο όλοι έχουν μία αποψάρα και κανένα σεβασμό, θεωρώ σημαντικό να καταθέσω και τη δική μου αποψάρα για την επικαιροποίησή του.

Δημοσιεύουμε το σχέδιο εντιτόριαλ του τεύχους 70 του Books' Journal, το οποίο επελέγη να δημοσιευθεί εδώ, αφού επελέγη για τη χάρτινη έκδοση ένα ακόμα πιο επίκαιρο κείμενο με αντικείμενο την απόπειρα χειραγώγησης της Δικαιοσύνης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Με τον Κορνήλιο Καστοριάδη στο εξώφυλλο, και εκτενή κριτική της βιογραφίας του από τον François Dosse, Καστοριάδης – Μια ζωή, που σε μετάφραση Ανδρέα Παππά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, έρχεται σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα από αύριο (με μικρή καθυστέρηση) το Books' Journal, 70, Οκτώβριος 2016.

Να μην πουλήσουμε το νερό. Η φράση είναι οξύμωρη, όχι μόνο επειδή το νερό, η μεταφορά του, ο καθαρισμός του, η παροχή του (και το αποχετευτικό δίκτυο) κοστίζουν, αλλά και επειδή το ελληνικό Δημόσιο προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στους καταναλωτές του. Η περήφανη ΕΥΔΑΠ, π.χ., τους συμπεριφέρεται σαν σκουπίδια. Η μαρτυρία της συνεργάτριάς μας, που επιχείρησε να πληρώσει έναν τυπικό λογαριασμό, είναι ενδεικτική. [ΤΒJ]