Τα δύο -ας πούμε- χειροπιαστά στοιχεία που προέκυψαν είναι η δέσμευση του τούρκου ηγέτη για ένα «ήσυχο» καλοκαίρι και η πρότασή του για απευθείας διευθέτηση των όποιων σημείων τριβής ανακύψουν μέσω απευθείας κλήσης και επικοινωνίας μεταξύ του έλληνα πρωθυπουργού και του ομολόγου του.
Εξετάζοντας το πρώτο, διαπιστώνει κανείς έναν κλασικό τουρκικό ελιγμό διαφυγής, τόσο διπλωματικά προβλέψιμο που καταντάει αστείος.
Περιθωριοποιημένη από όλους τους γείτονές της και με όχημα τον μεγαλοϊδεατισμό που διακρίνει τη διεθνή της πολιτεία, η Τουρκία προσήλθε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ με κομμένα τα φτερά και τις φιλοδοξίες - και με την οικονομία της στα τάρταρα.
Η Τουρκία έπειτα από πολύ καιρό ανεξέλεγκτης δράσης σε πλειάδα μετώπων βρήκε τοίχο και συνάντησε τα όριά της. Προσήλθε θεωρούμενη ο χειρότερος και πιο προβληματικός σύμμαχος του Βορειο -Ατλαντικού Συμφώνου και κύριο μέλημα του Ερντογάν ήταν η συνάντηση με τον Μπάιντεν που πήγε πανθομολογουμένως μέτρια.
Και θα κάτσουμε εμείς να θεωρούμε επιτυχία το ότι «πέταξε» στο μέρος μας μια «δέσμευση» για ήσυχο καλοκαίρι; Οι φρεγάτες του πρέπει να χαίρονται γι' αυτό. Όχι εμείς.
Όσο για την πρόταση για τη δημιουργία απευθείας γραμμής επικοινωνίας μεταξύ των δύο, αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι ύπουλη και επικίνδυνη εάν εφαρμοσθεί. Κι αυτό, επειδή αυτό που προτείνει ο Ερντογάν είναι ένα είδος επικοινωνιακής σχέσης σαν αυτή που είχε με τον Τραμπ. Ποια ΥΠΕΞ, ποια ΕΕ, ποιος ΟΗΕ; Έλα να τα πούμε στο κόκκινο τηλέφωνο που τόσο ερεθίζει τόσους έλληνες αναλυτές.
Θέλω να πιστεύω πως πρόκειται για αφέλεια και απειρία που υπαγορεύουν τη στάση τους, επειδή η άλλη εκδοχή είναι πολύ σοβαρότερη.
