Ο Ντέιβιντ Λοτζ (1935-2025) ήταν μια σημαντική προσωπικότητα των γραμμάτων. Έγινε περισσότερο γνωστός για τα πνευματώδη και διεισδυτικά πανεπιστημιακά μυθιστορήματά του (campus novels), τα οποία σατίριζαν την ακαδημαϊκή ζωή και εξερευνούσαν την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Εκτός από τη μυθοπλασία, ο Λοτζ συνέβαλε σημαντικά στη λογοτεχνική κριτική, με έργα όπως Η τέχνη της μυθοπλασίας και Συνείδηση και μυθιστόρημα, που αποτυπώνουν τη σοβαρή ενασχόλησή του με την τέχνη της γραφής και το οξυμένο γλωσσικό του αισθητήριο.
Γεννημένος το 1935 στο Νότιο Λονδίνο, ο Λοτζ ήταν το μοναχοπαίδι ενός μουσικού που έπαιζε βιολί στις ράμπες του βωβού σινεμά και μιας ευσεβούς ρωμαιοκαθολικής μητέρας. Σπούδασε αγγλική φιλολογία και αργότερα ολοκλήρωσε το διδακτορικό του με θέμα το καθολικό μυθιστόρημα.
Το 1960 ενεπλάκη στην πανεπιστημιακή ζωή, ως λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, στο οποίο εξελίχθηκε σε τακτικό καθηγητή αγγλικής φιλολογίας. Έμεινε εκεί ώς το 1987, όταν παραιτήθηκε αποκαρδιωμένος και έγινε συγγραφέας πλήρους απασχόλησης:
Υπάρχει μια βαθιά απογοήτευση στην πανεπιστημιακή ζωή τώρα και αυτό είναι κρίμα γιατί, παλιότερα όταν βρισκόμουν εκεί υπήρχε ενθουσιασμός, joie de vivre. Τώρα έχει γίνει σαν μια μηχανή που εξυπηρετεί μεγάλο αριθμό φοιτητών, και είναι πολύ λιγότερο γοητευτική και ενδιαφέρουσα.
Η λογοτεχνική καταξίωση του Ντέιβιντ Λοτζ αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στην Τριλογία της Πανεπιστημιούπολης, που περιλαμβάνει τα βιβλία Αλλάζοντας θέσεις (1975), Μικρός που είναι ο κόσμος (1984) και Ούτε γάτα ούτε ζημιά (1988). Τα μυθιστορήματα αυτά, που διαδραματίζονται στο φανταστικό Πανεπιστήμιο Ράμιτζ, προσφέρουν μια σατιρική αλλά και τρυφερή απεικόνιση της ακαδημαϊκής ζωής, συνδυάζοντας το αιχμηρό πνεύμα με βαθιά γνώση για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τόσο το Μικρός που είναι ο κόσμος όσο και το Ούτε γάτα ούτε ζημιά ήταν στη βραχεία λίστα για το βραβείο Booker.
Ο Λοτζ ανέφερε ότι καθένα από τα μυθιστορήματά του αντιστοιχεί σε σημαντικές φάσεις της ζωής του, όπως οι εμπειρίες του κατά τη διάρκεια των φοιτητικών εξεγέρσεων του 1968 και οι μετασχηματισμοί της Καθολικής Εκκλησίας. Οι εμπειρίες από εκείνα τα χρόνια τού επέτρεψαν να εξερευνήσει θέματα που έχουν ευρύτερη απήχηση: όπως λόγου χάρη πόσο εύκολα οι άνθρωποι οχυρώνονται στην καθημερινότητά τους, και πόσο εύκολα αυτή ανατρέπεται και αναθεωρείται.
Η προσωπική ζωή του Λοτζ χαρακτηριζόταν από σταθερή καθολική πίστη («Είμαι αγνωστικιστής καθολικός», έχει πει), την οποία ερευνούσε συχνά στα κείμενά του. Ο γάμος του το 1959 αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της ζωής του. Το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά, το τελευταίο με σύνδρομο Ντάουν —και ένα παιδί με αναπηρία πάντα σφυρηλατεί το χαρακτήρα.
Ο Λοτζ, ως μεσήλικας, άρχισε να χάνει την ακοή του. Τον στενοχωρούσε («Μισώ την κώφωσή μου – είναι κωμική ασθένεια σε αντίθεση με την τύφλωση που είναι τραγική ασθένεια» ) αλλά και τον ενέπνευσε όταν έγραψε το 2008 το μυθιστόρημα Ανήκουστος Βλάβη.
Στην Ελλάδα, τα βιβλία του κυκλοφόρησαν αρχικά από τις εκδόσεις πόλεις (Μικρός που είναι ο κόσμος και Αλλάζοντας θέσεις) και στη συνέχεια το σύνολο της δουλειάς του στις εκδόσεις Bell. Η Θεραπεία επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κυψέλη.