Σπύρος Πανταζής

456 παίκτες, έξι παιχνίδια, 45,6 δις γουόν. Ελεύθερη συμμετοχή, αποχώρηση κατόπιν απόφασης της πλειοψηφίας. Πρόσωπα κοινότοπα, καθημερινά. Κανόνες απλοί. Νικάς προχωράς, συνεχίζεις να διεκδικείς το χρηματικό έπαθλο το οποίο προσαυξάνει αναλόγως των ανθρώπινων απωλειών. Χάνεις, χάνεσαι. Κυριολεκτικά, βιολογικά. 

Μία δεκαετία αργότερα από την Ηλεία, από το φυσικό τέκνο εκείνης της κυβέρνησης αντικρίζουμε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες παραλείψεις και φυσικά τις ίδιες δικαιολογίες. Ασύμμετρη απειλή, ανόθευτη συνωμοσιολογία, η εκδίκηση του Θεού, παρόμοιες προκάτ αντιδράσεις. Λες και δεν πέρασε μια μέρα. Η φρασεολογία της εθνικής ταπείνωσης είναι κοινή. Η νοοτροπία είναι ίδια. Το αποτέλεσμα ίσως χειρότερο.

Ήταν όλοι εκεί. Προγονόπληκτοι, ρασοφόροι, μιλιταριστές, τέως αγανακτισμένοι, υπερδεξιοί του ΝΑΙ, εθνορομαντικοί του ΟΧΙ, μονίμως θυματοποιημένοι, φανερά θυμωμένοι. Έτοιμοι για άλλη μία φορά να δώσουν χαμένες μάχες. Πήραν στα χέρια τους σημαιάκια παρέλασης, φόρεσαν φθαρμένες παραλλαγές και χειροκρότησαν κάτι απίθανους αντικοινοβουλευτικούς τύπους. Θορυβώδες πλήθος μα ευτυχώς κόσμιο. Κοινωνία παραζαλισμένη και κόσμος τραυματισμένος βρίσκει στο Μακεδονικό το απαραίτητο αποκούμπι μίας αρχέγονης περηφάνιας.

Στη Μόρια της Λέσβου εξελίσσεται η ταπείνωση της χώρας – και είναι μία ντροπή ενυπόγραφη, ένας εξευτελισμός κυβερνητικού προγραμματισμού. Το μεταναστευτικό είναι ο τόπος της καθολικής εξαέρωσης του συμβολικού φορτίου αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε μεταπολιτευτικό αγωνιστικό δικαιωματισμό. Άλλος ένας καταστατικός μύθος που όταν δοκιμάστηκε στην πράξη απέτυχε παταγωδώς.

Οι εκλογές στην Κεντροαριστερά πάντα προξενούν ένα ενδιαφέρον ιδιαίτερο. Μπορεί να μην έχουν την δόξα παλαιότερων εποχών –διάολε, ούτε μία τηλεοπτική εκπομπή στα mainstreammediaγια την αξιολόγησή τους μετά το πέρας των αποτελεσμάτων–, είναι όμως το ταυτοτικό μεταπολιτευτικό σημείο για σημαντικό μέρος του κόσμου. Η αυξημένη σε σχέση με τις προσδοκίες συμμετοχή στις διεργασίες της είναι ενδεικτική.

Δουνκέρκη (Dunkirk). Aγλλο-ολλανδο-γαλλο-αμερικανική ταινία, σε σκηνοθεσία του Κρίστοφερ Νόλαν με τους: Φιόν Γουάιτχεντ, Μπάρι Κέογκαν, Μαρκ Ρέιλανς, Τομ Χάρντι, Κίλιαν Μέρφι. Παραγωγή: 2017, διάρκεια: 106’

Γιατί η Δουνκέρκη, η νέα ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, είναι μια πολεμική ταινία φιλειρηνικού συναισθήματος, προσωπικό σινεμά ενός σημαντικού καλλιτέχνη και, ταυτόχρονα, έργο λυτρωτικό. 

Ποιους εξέφρασε τελικά το δημοψήφισμα; Τι είναι αυτό που κάνει μία δημοκρατικά εκλεγμένη δυτική κυβέρνηση να υπερασπίζεται ένα αυταρχικό καθεστώς της Λατινικής Αμερικής; Υπάρχουν ξεχασμένοι πολίτες στην Ελλάδα της κρίσης; Πόσο ορθή είναι στη σημερινή συνθήκη η θεωρία της αριστερής θυσίας για την μετέπειτα κεφαλαιοποίηση της ήττας της; Θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να υποταχθεί στην τυχαιότητα (στην εκκοσμικευμένη όψη της μοίρας) και αν όχι τι οφείλει να αλλάξει;

Το αρχικό σοκ από το βιασμό στο Αριστοτέλειο χάνεται μέσα σε ένα κολάζ αντικοινωνικών συμπεριφορών και αν-αρχικής επιτρεπτικότητας. Παραβατικότητα, μικροκλοπές, διακίνηση ναρκωτικών υποβαθμίζουν το πανεπιστήμιο. Η παρακμή εικονοποιείται.

Ο εξισωτικός κοινοτισμός που εχθρεύεται την αριστεία, κατά τη διατύπωση του Αριστείδη Μπαλτά, έχει απέναντι μια μεταφυσική εναπόθεση του μέλλοντος στους αρίστους, από τη σημερινή αντιπολίτευση. Μήπως, ιδίως στις σημερινές συνθήκες, η επιδίωξη της αριστείας δεν αρκεί; Μήπως, δηλαδή, στις συζητήσεις για την παιδεία χρειάζεται να συμπεριλαμβάνεται και το μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που δεν απαρτιζεται από αρίστους; [TBJ]

Στον 17ο χρόνο σοσιαλιστικής κυριαρχίας, η Βενεζουέλα αντανακλά όλες τις παθογένειες της τσαβικής κληρονομιάς αλλά και της μεταγενέστερης μαδουρικής διαχείρισης.