Σπύρος Πανταζής

O πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο «αντιμνημονιακός» Θεοδόσης Πελεγρίνης, είναι κυβερνητικό στέλεχος, υφυπουργός Παιδείας και αντισημίτης. «Η εβραϊκή κοινότητα διαχρονικά επιχείρησε να "οικειοποιηθεί" το Ολοκαύτωμα, ώστε να διεκδικήσουν τη συμπάθεια του κόσμου και σταδιακά να επέλθει ενός είδους ιστορική "δικαίωση"», δήλωσε. Η δήλωσή του προσβάλλει πρωτίστως την Αριστερά, στο όνομα της οποίας εκφράζεται. [TBJ]

Στην υπερρεαλιστικής έκφρασης ταινία αναφοράς του σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, που είχε γυρίσει σε συνεργασία με τον ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί, Ο ανδαλουσιανός σκύλος, σε μία ακολουθία συνειδητού και ασυνείδητου, λογικής και έκλειψής της, συμβατικού και ανεξήγητου, ένα χέρι εμφανίζεται να περιτριγυρίζεται από μυρμήγκια και τον μυρμηγκοφάγο σιγά σιγά να το κατατρώγει. Το χέρι σαπίζει και σε πρώτη φάση πέφτει στο έδαφος. Ποιες αναλογίες μπορεί να βρει κανείς με τη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας;

Από την Κου Κλουξ Καν ως την ΕΤΑ, από την RAF στις Ερυθρές Ταξιαρχίες και την 17 Νοέμβρη, από την Χαμάς στην Αλ Κάιντα και στο ISIS η τρομοκρατική βία δεν είναι ποτέ τυφλή βία. Έχει αιμοσταγή ιδεολογία, συγκεκριμένο περιεχόμενο και θύματα με γνωστή ταυτότητα.

Η Βουλή των Eφήβων στην χώρα μας είναι μία συνεχής γονεϊκή επιρροή. Αντανακλά τα πατρικά σύμβολα, το οικογενειακό κοσμοείδωλο, το αοριστολογικό εκπαιδευτικό πλαίσιο ιδεών, τις ελληνοκεντρικές πολιτικές παραστάσεις. Σπάνια συγκροτούνται επιχειρήματα, σπανιότερα αποδομούνται πραγματικότητες. Η συνθηματολογία κατισχύει της πολιτικής. Οι παραστάσεις είναι κατά κανόνα τηλεοπτικές. Επικρατεί η απουσία των ρεαλιστικών δεδομένων, μία αφελής ηθικολογία ενός προστατευμένου περιβάλλοντος. Είναι ίσως η πύκνωση της ελληνικής κοινωνίας στην ευρύτερη οπτική της.

Η εξέλιξη του περσινού δημοψηφίσματος σε μία πρωτοφανή μεταπολιτευτική στροφή, όπου η πολιτική, από χώρος δυναμικής μεταβολής των πραγμάτων, μετατράπηκε σε μέσο διαχείρισης της λαϊκής ετυμηγορίας με τρόπο αντίθετο από την επιθυμία της πλειοψηφίας, δημιούργησε διάφορες οπτικές εξήγησης του τοπίου που διαμορφώθηκε.

Υπάρχουν συμβάντα τα οποία σπάνε το χρονικό συνεχές. Ρηγματώνουν τη βεβαιότητα. Είναι εκεί όπου ο κόσμος παγώνει και η αμηχανία κυριαρχεί. Λαμβάνουν χώρα σπάνια, όμως καθοριστικά. Διαμορφώνουν συνειδήσεις και στάσεις ζωής. Υπενθυμίζουν τη μεταβλητότητα των περιστάσεων, το εύθραυστο των συνθηκών, το ανεκτίμητο της ομαλής συμβίωσης.

Η μεταπολεμική ευημερία δεν ορίζει τα πάντα. Υπάρχουν νέες διαιρετικές τομές, διάψευση προσδοκιών, αμυντικές προσπάθειες προστασίας της διαταραχής του συμβολικού σύμπαντος. Ο γνωστικός μας χάρτης αλλάζει ραγδαία. To Brexit είναι αφορμή γενικότερου αναστοχασμού. 

Αμέσως μετά τις δηλώσεις Κυρίτση ακούστηκαν απόψεις που τον καλούσαν να παραιτηθεί. Το παρόν άρθρο στέκεται αρνητικά σε μία τέτοια εξέλιξη.

Η ιστορική αδυναμία των ευρωπαϊκών ηγεσιών να υπερασπιστούν την κοσμικότητα αφήνει την Ευρώπη στο έλεος των βομβών. Ο μιθριδατισμός στους νεκρούς, στους τραυματίες, στους ομήρους και στα νεκροτομεία αρχίζει να λαμβάνει χαρακτηριστικά κανονικότητας. Ο φανατισμός είναι κακός σύμβουλος το ίδιο όμως και η αδράνεια

Εδώ και καιρό στη χώρα, ήδη από τις ιαχές του δραχμισμού, στο όνομα του λαού διαμεσολαβείται ο πιο ακραίος ελιτισμός. Και είναι πράγματι ελιτισμός, και μάλιστα πρόστυχος, όταν το σύνορο ή το νόμισμα προσλαμβάνονται σε μια αυθαίρετη, αναρχίζουσα διάσταση, η οποία μπορεί να καταλυθεί ακαριαία χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψη οι αντοχές και η κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο ενός αδιαφανούς ανοιχτού «δραχμοσυνόρου».