web only

Με αφορμή την παρέμβαση του Αλέκου Παπαδόπουλου και τη συζήτηση που πυροδότησε στον δημόσιο διάλογο για έναν πιθανό δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αναπόφευκτα σκέφτηκα ότι πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα βλέπουν ένα ζοφερό μέλλον, ακόμα και αν η ανθρωπότητα ή ένα μέρος της θα οδεύει προς τις καλύτερες μέρες της/του. Και αυτό δεν αφορά τον Παπαδόπουλο αλλά είναι ένα γενικότερο σχόλιο, καθώς συχνά-πυκνά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με διάφορες καταστροφολογικές θεωρίες για το μέλλον της Ελλάδας.

Θυμίζω –προνόμιο της παλιοσειράς– πως στον πρώτο πόλεμο του κόλπου, και καταμεσίς του πολέμου, ο Πήτερ Αρνέτ του CNN  επισκέφτηκε τον Σαντάμ Χουσεΐν στο ανάκτορό του και του πήρε συνέντευξη. Για τον πόλεμο, φυσικά, και για τα δίκια του μίλησε ο Σαντάμ.

Έπεα πτερόεντα πανταχόθεν στις προεκλογικές περιόδους. Με τι ένταση, με τι πάθος, με τι πειθώ!  Σε πείσμα του Βιτγκενστάιν,  τα λόγια δεν είναι πράξεις, αλλά πουκάμισα αδειανά, και στη χειρότερη περίπτωση παραπράξεις. Απομονώνω λοιπόν τρεις λέξεις που όλοι θεωρούμε ότι γνωρίζουμε, αλλά ένας καλός ορισμός πάντα βοηθά να διαλυθεί η ομίχλη της αθωότητας,  η αφέλεια της συγγνωστής πλάνης.

Δεν είναι πως δεν τους καταλαβαίνει κανείς. Η σχέση με την πτέρυγα Τσαχατζόπουλου του ΠΑΣΟΚ ήταν συνθήκη πολιτικής επιβίωσης του Συνασπισμού. Εκεί προσκολλήθηκε το 3% για να αποκτήσει κάποιαν υπόσταση, αυτή ήταν η ελπίδα του να απευθυνθεί σε κάποια βάση, δραματοποιώντας στο έπακρο την αντίθεσή του προς τον Σημίτη. Στον εκσυγχρονισμό είδε η Αριστερά τον ακραίο εχθρό της: τον κίνδυνο να μείνει χωρίς τον ζωτικό της μύθο, εκείνη την ήττα, την προαιώνια, στον διαρκή εμφύλιο, για την οποία αιωνίως θα ζητάει τη ρεβάνς.

στον Βασίλη Βασιλικό

Μπορεί με τα υψηλά στάνταρ της Φρανκφούρτης, η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης να μην είναι ακριβώς salon des livres, είναι όμως αναμφισβήτητα Salonique des Livres. Οι εντυπώσεις ενός «ξένου» από την πόλη και την Έκθεση Βιβλίου: ένας αστυνομικός συγγραφέας από τη Μασσαλία, που ξέρει τον Γύρο της Γαλλίας καλύτερα από την τσέπη του, ένας καθηγητής Αρχιτεκτονικής που συνηγορεί σταθερά υπέρ της Παραλογοτεχνίας και μια διαδρομή από την Εγνατία μέχρι την Αλεξάνδρου Σβώλου.

O συγγραφέας Φιλίπ Σολέρς, που πέθανε την Παρασκευή 5 Μαΐου σε ηλικία 86 ετών, υπήρξε μια από τις επιδραστικές προσωπικότητες της λογοτεχνίας τη μεταπολεμική εποχή. Εκτός από τα βιβλία του, καθοριστική ήταν η παρουσία του και στο χώρο των περιοδικών, μέσω των οποίων συνέβαλε στη διάδοση και στην κυριαρχία για καιρό του Νέου Μυθιστορήματος (Nouveau roman).

Ό,τι θέλετε αμέσως θα γίνει, με το που θα με ψηφίσετε. Οι μισθοί θα ψηλώσουν σαν τα βλαστάρια της φασολιάς, στο πανεπιστήμιο θα μπαίνετε δίχως βάσεις (και χωρίς εποικοδομήματα), η Τζαμαχιρία μας θα έχει σε όλα και για όλους δίκιο, παντού.

Δεν υπάρχει καλύτερη συνηγορία υπέρ των αυτοδύναμων, μονοκομματικών κυβερνήσεων, από την τραγελαφική ρύθμιση για την ψήφο των αποδήμων. Η προσπάθεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας να τύχει της ευρύτερης δυνατής αποδοχής το σχετικό νομοσχέδιο και η κατ’ ανάγκην αποδοχή αξιώσεων ένθεν κακείθεν οδήγησε σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο, βαρύ και δύσχρηστο σύστημα, που αποθαρρύνει τους απόδημους και, έτσι, δυσχεραίνοντας τη συμμετοχή τους, κατέληξε σε πολύ μικρή συμμετοχή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους, τόσο μικρή, ώστε το όλο μέτρο να θεωρείται πλήρως αποτυχημένο.

Δημήτρης Κράλλης, Βίος  και πολιτεία ενός βυζαντινού μανδαρίνου.  Το Βυζάντιο  ιδωμένο αλλιώς, μετάφραση: Νίκος Στρατηγάκης  -  Δημήτρης Κράλλης, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2021, 296 σελ.

 Μια σημαντική μελέτη για τους γραφιάδες και τους οφικιάλιους του Βυζαντίου και για το ρόλο που έπαιξαν οι αξιωματούχοι ευρύτατης μόρφωσης στα πολιτικά τεκταινόμενα της Αυτοκρατορίας. Ήταν η εποχή που όσοι κρατούσαν την πένα είχαν ιδιαίτερη αξία στην κοινωνία του Βυζαντίου. Αλλά η εξέλιξη της Αυτοκρατορίας, μεταξύ άλλων, χρειάστηκε χειριστές και του ξίφους…

Δεν έχω ποτέ εξακριβώσει αν οι γονείς μου παντρεύτηκαν από προξενιό ή από έρωτα. Υποψιάζομαι ότι κάποιον ρόλο έπαιξαν δύο δαιμόνιες θείες εκατέρωθεν, που τους έπεισαν ότι ήταν όντως ερωτευμένοι. Αμέσως μετά το γάμο, ο πατέρας μου αγόρασε ένα ραδιόφωνο «παγκοσμίου λήψεως» με λάμπες και, πάνω του, ως υλική έκφραση των αισθημάτων του -«για την μαμά» όπως έλεγε- ένα περίεργο μηχάνημα με έναν μακρύ βραχίονα και έναν μεταλλικό πλατό που γύριζε με διάφορες ταχύτητες.