web only

Στη συναυλία της 29ης Μαρτίου, καλλιτέχνες με διεθνή φήμη τραγούδησαν εξίσου υπέρ της ειρήνης και υπέρ της Ουκρανίας. Τα σκηνικά, τα φώτα, τα ρούχα των καλλιτεχνών, το κοινό, όλα ήταν  στα χρώματα της χώρας που δέχεται επίθεση. Κίτρινο και μπλε παντού. Η σκηνή γεμάτη ηλίανθους, το εμβληματικό λουλούδι της Ουκρανίας. Οι δηλώσεις, ξεκάθαρες. Ο στόχος, ένας: έρανος για την ανθρωπιστική κρίση στην Ουκρανία.

Οι σκύλοι αλυχτάνε, αλλά το καραβάνι προχωρά· του πολιτισμού τουτέστιν. Λέξεις και εκφράσεις της καθημερινής εμπειρίας λαξεύονται, τροχίζονται, λειαίνονται και μεταναστεύουν στη σελίδα και στα μήντια. Ως σχήματα λόγου, ως μεταφορές, που τάχιστα εξελίσσονται σε κλισέ:

Εκτός από το χαρακτήρα, και η γεωγραφία είναι μοίρα. Πιστεύω πως αποδεικνύεται τόσο στην περίπτωση των εμπολέμων στην Ουκρανία και των πρωταγωνιστών της, όσο και στη δική μας περίπτωση με τη γείτονα στην Ανατολή και τους εκατέρωθεν αντιστοίχους.

Η Ρωσία ως οικονομία εντάσσεται στους G20, λόγω του μεγάλου μεγέθους της το οποίο παράγει ένα από τα 20 μεγαλύτερα ΑΕΠ του κόσμου. Βέβαια, στην ομάδα αυτή μετέχουν και κάποιες χώρες όπως πχ. το Μεξικό, η Τουρκία, η Νότια Αφρική οι οποίες, ενώ πληρούν το κριτήριο του συνολικού ΑΕΠ, δεν μπορούν να θεωρηθούν ισχυρές οικονομίες, γι’ αυτό η διεθνής θέση μιας χώρας κρίνεται και από άλλους παράγοντες, κυρίως από τη γεωπολιτική της σημασία, τη στρατιωτική της ισχύ, από την παραγωγή κρίσιμων προϊόντων (ενεργειακών ή άλλων) κ.λπ.

Κάτι που εξηγεί την ανοχή και την κατανόηση της Αριστεράς προς τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (και δεν αναφέρομαι  στη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά, αλλά στην κομμουνιστική, στη ριζοσπαστική Αριστερά, εκείνη της Ανατροπής  και όσους  την ακολουθούν, συνειδητά ή ασυνείδητα)  είναι και το γεγονός που επισημαίνεται από πολλούς, ότι δηλαδή η ρωσική πολεμική επέμβαση σημαίνει –προς το παρόν– και το τέλος της παγκοσμιοποίησης.

Δεν έρχεται από το πουθενά, το ότι αυτή η χώρα πολεμά.

Ανακοινώθηκαν τα νέα βιβλία που προετοιμάζει ο εκδοτικός οίκος Στερέωμα. Δοκίμια της Ιωάννας Μποτουροπούλου, του βραβευμένου ποιητή Θανάση Χατζόπουλου, του ιστορικού Τίμοθι Σνάιντερ. Η πρώτη ποιητική συλλογή της νομπελίστριας Λουίζ Γκλυκ μετά το Νόμπελ. Πεζογραφία των γάλλων λογοτεχνών Virginie Despentes και Sylvain Prudhomme. Και ορισμένα ακόμα ενδιαφέροντα κείμενα.

Ο Νίκος Δαββέτας και η Λουίζα Παπαλοΐζου είναι οι δύο συγγραφείς που, εξ ημισείας, μοιράζονται το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2021 που απονεμήθηκαν στις 22 Μαρτίου 2022, για τα έργα τους, αντιστοίχως,  Άντρες χωρίς άντρες και Το βουνί. Ο Θανάσης Χατζόπουλος (Ιστορικός ενεστώς) και ο Χρήστος Χρηστίδης (Γυμνός) μοιράστηκαν το βραβείο διηγήματος-νουβέλας, ενώ το κρατικό βραβείο ποίησης απονέμεται στον Διονύση Καψάλη, για τη συλλογή Σημειώσεις για τη μουσική του κόσμου. Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων απονέμεται στον καθηγητή Δημήτρη Τζιόβα.

 Δείξτε κατανόηση στην ντόπια διανόηση…

Βασίλης Νικολαΐδης, «Η ντόπια διανόηση»

26 μέρες μετά την έναρξη των εχθροπραξιών στα σύνορα Ουκρανίας-Ρωσίας, και ενώ ο πόλεμος μαίνεται ανελέητα με την εισβολή της «ρωσικής αρκούδας» στα «απέραντα χωράφια» της Ουκρανίας, η ελληνική διανόηση (με πεζό) και σχεδόν σύμπας ο καλλιτεχνικός κόσμος παραμένει σε αφασική αλαλία (αν υπάρχει τέτοιος όρος!). Μεσολάβησε βέβαια η «επιβλητική συναυλία» στο Σύνταγμα, με πρωτοβουλία των φοιτητικών συλλόγων και της συντονιστικής επιτροπής μαθητών Αθήνας και τη Νατάσσα Μποφίλιου (συμπαθέστατη κατά τα άλλα και εξαιρετική φωνή, αλλά και γνωστή για τον χρόνιο εισοδισμό της στο ΚΚΕ), η οποία, αποφεύγοντας ευσχήμως να ερμηνεύσει ένα «τραγούδι για τον Μερκαντέρ», χαιρέτισε τα αδέρφια και τον άνθρωπο εν γένει, δηλώνοντας επιπλέον ότι «τα υπόλοιπα δεν απασχολούν την ουσία του θέματος» - με άλλα λόγια ούτε το θέμα ασχολείται με την ουσία, αλλά ούτε και αντιστρόφως συμβαίνει κάτι ανάλογο.