Σύνδεση συνδρομητών

Στρατηγέ, τι ζητάς στον Αχέροντα, εσύ, ο αθάνατος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας;

Σάββατο, 25 Ιανουαρίου 2025 10:11
2 Ιουνίου 1971, στάδιο Γουέμπλεϊ, Λονδίνο, Αγγλία. Ο Μίμης Δομάζος (πρώτο πλάνο) με τους άλλους παίκτες του Παναθηναϊκού μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, να αγωνιστούν με αντίπαλο τον Άγιαξ, για τον Τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Για την ιστορία, νίκησε ο Άγιαξ 2-0 .
Nationaal Archief, Den Haag, Rijksfotoarchief: Fotocollectie Algemeen Nederlands Fotopersbureau (ANEFO)
2 Ιουνίου 1971, στάδιο Γουέμπλεϊ, Λονδίνο, Αγγλία. Ο Μίμης Δομάζος (πρώτο πλάνο) με τους άλλους παίκτες του Παναθηναϊκού μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, να αγωνιστούν με αντίπαλο τον Άγιαξ, για τον Τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Για την ιστορία, νίκησε ο Άγιαξ 2-0 .

Στις παλιές κοινωνίες, για να μην έχουν πολλούς θανάτους στις  πολεμικές συγκρούσεις, οι στρατοί αποφάσιζαν να μονομαχούν οι δυο γενναιότεροι πολεμιστές τους.  Στον απόηχο αυτού του αρχέγονου πολεμικού ήθους, ο σύγχρονος φίλαθλος –τι κι αν μιλάμε για  ομαδικό άθλημα– στρέφει το βλέμμα του μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να εντοπίσει τον έναν: τον μεγάλο μπαλαδόρο, τον τύπο που θα παραβεί τους κανόνες, τη μονοτονία, θα ανατρέψει την τάξη, θα εκπλήξει και θα καταπλήξει.  Αυτόν που θα πάρει τον αγώνα πάνω του. Έτσι πίσω από την ομάδα κρούσης καιροφυλακτεί το δέκα το καλό που καθαρίζει τον αγώνα και, αν χρειαστεί, θα πάρει το παιχνίδι μόνος του! Αυτόν τον τύπο του ποδοσφαιριστή-μαχητή-ήρωα  ενσάρκωνε ο Δομάζος... Αυτός έβαζε την σφραγίδα και την υπογραφή του στις καρδιές των φιλάθλων.

Ατόφιο χρυσάφι ήταν ο Δομάζος που, πριν απ’ όλα, το βάρος του το ζύγιζαν οι αντίπαλοι. Τι κι αν έγινε μεγάλη προσπάθεια με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και τις τεχνικές καινοτομίες που το ακολούθησαν  να αποδυναμωθούν οι μεγάλες προσωπικότητες προς χάρη του συνόλου, να αποφεύγονται οι περιττές ενέργειες που χαρίζουν τη μαγεία στο ποδόσφαιρο (ότι όλα μπορούν να συμβούν!) υπέρ της μακιαβελικής σκοπιμότητας, τι κι αν ενοχοποιήθηκαν οι ντρίμπλες και τα τακουνάκια, ο στραβοκάνης μάγος πάντα έβρισκε τον τρόπο να αυθαιρετήσει σ’ έναν εκπαιδευμένο τακτικό στρατό.

Στα πόδια του μπαλαδόρου η μπάλα γίνεται ατόφια  χαρά, ένα  θεϊκό άγγιγμα στην ψυχή. Είναι εκείνο το κάτι άλλο που δεν ψευτίζει, δεν υποκρίνεται, δεν είναι κίβδηλο. Ακόμα και τα λάθη του είναι γοητευτικά κι η ακινησία του χορευτική, όλα πάνω του ασκούν  μιαν ακαταμάχητη  έλξη που απλά τη νιώθεις να κυλά στις φλέβες σου. Το μόνο που επιθυμείς είναι να την ξαναζήσεις το επόμενο κυριακάτικο απόγευμα, για να αντέξεις άλλη μια εβδομάδα πραγματικότητα.

Γι’ αυτό θεωρούμε τον Δομάζο δικό μας άνθρωπο, δική μας οικογένεια,  αίμα μας, γι’ αυτό νιώθουμε σαν να χάθηκε ένα δικό μας κομμάτι ζωής με το χαμό του, μια απουσία με την απώλειά του.

Έτσι ήταν στα χρόνια του Δομάζου το ποδόσφαιρο, έτσι ήταν ο Δομάζος για μας: ο δικός μας άνθρωπος, ο σταθερός συγγενής που επισκεπτόμαστε κάθε Κυριακή, ο ήρωας που διαλέγαμε να παίξει  για μας, για τα δάκρυά μας και τα χαμόγελα, που κάθε Κυριακή εξομολογούσε τις ζωές μας,  μας ξαναγεννούσε από εβδομάδα σ’ εβδομάδα.  Ήταν η στρατηγική αναφορά της ανέμελης πλευράς της ζωής μας.

Στρατηγέ, τι ζητάς στον Αχέροντα, εσύ, ο αθάνατος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας;

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Συγγραφέας. Βιβλία του: Μια κοινή περιπέτεια του σώματος (1989), Γυναικωνίτης (1995), Η μέρα άρχισε με το αλεύρι (2001), Οι καλύτερες μέρες (2007), Από στήθους (2009), Αθήνα (2015), Ο παράξενος ταξιδιώτης της Μπολιβάριας (2020),  Το λευκό κουστούμι (2022), Το καλοκαίρι του μεγάλου καύσωνα (2024).

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.