Θανάσης Η. Καραγιάννης

«ς΄. Όλοι οι Έλληνες εις όλα τα αξιώματα και τιμάς, έχουσι το αυτό δικαίωμα. Δοτήρ δε τούτων μόνη η αξιότης εκάστου».

«1. Πειθαρχικά παραπτώματα είναι: κ΄. Η άρνηση υπαλλήλου να λάβει μέρος, να διευκολύνει ή να προβεί στη διαδικασία αξιολόγησης είτε ως αξιολογητής είτε ως αξιολογούμενος».

Πολλοί άνθρωποι λένε: «Ίσως θα θέλαμε έναν δικτάτορα». Δεν μου αρέσουν οι δικτάτορες. Δεν είμαι δικτάτορας.

Από πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ

Δυστυχώς δεν είμαι γνώστης σε βάθος του πολιτειακού συστήματος των ΗΠΑ. Έτσι, εκείνο που μπορώ να κάνω είναι να διατυπώσω παρατηρήσεις, απορίες και ανησυχίες για τη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου – και την παλαιότερη αβασίλευτη δημοκρατία του κόσμου. 

Στο Ποινικό Δίκαιο, «πνεύμα» του νόμου είναι το «γράμμα» του. Δεν εφαρμόζεται ούτε διασταλτική ούτε αναλογική ερμηνεία του, διότι ως Δίκαιο αγγίζει τον ίδιο τον άνθρωπο προσωπικά και τα μέγιστα εκ των αγαθών του, τη ζωή και την ελευθερία του, και η κάθε κρινόμενη περίπτωση έχει ιδιαιτερότητες μοναδικές. Τα έννομα αγαθά που θέλει να προστατέψει ο νομοθέτης του Ποινικού Δικαίου είναι τα έννομα αγαθά του προσβαλλόμενου-θύματος και όχι του δράστη. Τι θα συνέβαινε αν διαδηλωτές που εμποδίζουν πολίτες του Ισραήλ να επισκεφτούν ελληνικές πόλεις παραπέμπονταν σε δίκη. Μια απάντηση στον καθηγητή Θεοδόσιο Νικολαΐδη.     

Τι κάνει την τραγωδία του Ματιού μοναδική; Ότι εκτυλίχτηκε και επέφερε τα ολέθρια αποτελέσματά της ερήμην του κρατικού μηχανισμού.

Παρότι υπάρχουν πολύ πιο πιεστικά προβλήματα και πολύ πιο ενδιαφέροντα θέματα για να ασχοληθεί κανείς σήμερα από το να ασχολείται με τα πρακτικά του Συμβουλίου των Αρχηγών, τον Ιούλιο του 2015, υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, εντούτοις δεν μπορεί και να τα αγνοήσει, μπροστά στο ενδεχόμενο να ξαναδούμε κάποιους από τους τότε πρωταγωνιστές να ξαναπαίζουν με τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, όπως εσχάτως απειλούν ότι θα κάνουν.  

Τα δημοψηφίσματα οφείλουν να έχουν λιτό και απολύτως ευνόητο από κάθε πολίτη ερώτημα. Ωστόσο, το δημοψήφισμα του 2015 με το πρωτοφανώς μακροσκελές ερώτημα ήταν διασκευασμένο έτσι ώστε το αποτέλεσμά του να μπορεί να ερμηνευτεί σε κάθε περίπτωση με πολλές, σίγουρα περισσότερες από μία, εκδοχές.

Διαβάζω στις πρόσφατες δηλώσεις του άλλοτε αρχηγού του Ποταμιού, Σταύρου Θεοδωράκη, ότι ο Αλέξης Τσίπρας «τάχθηκε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας σε μια κρίσιμη στιγμή», και εξανίσταμαι.

Οι τελευταίες εξελίξεις του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με τις επαναλαμβανόμενες συχνά-πυκνά τα τελευταία τρία χρόνια διαδικασίες προκαταρκτικών-προανακριτικών κοινοβουλευτικών επιτροπών για τα Τέμπη, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι αυτή η χώρα όντως παράγει περισσότερη ιστορία από όση μπορεί να καταναλώσει.

Με τεράστια έκπληξη διάβασα το δημοσίευμα της δημοσιογράφου Σοφίας Γιαννακά ότι κλήθηκε σε απολογία από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, διότι δεν «συνεμορφώθη με την «Γενική Κοινωνική Απαίτηση» των ημερών «για δικαιοσύνη». Ποια δικαιοσύνη; Τη «δικαιοσύνη» του… «λαού», που έχει προκαταβολικά εκδώσει καταδικαστική απόφαση για την «τετελεσμένη συγκάλυψη εκ μέρους της Κυβέρνησης γενικά και του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη ειδικά» στο θέμα των Τεμπών.

Προϊόντος του μεταπολιτευτικού μας χρόνου, άρχισα σιγά σιγά να διαπιστώνω, στην αρχή με έκπληξη και στη συνέχεια με τρόμο, ότι, στην Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα, το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο από τους Νεοέλληνες εργαλείο είναι ένα εργαλείο που ουσιαστικά έχει εξαφανιστεί από τη χώρα μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Ήταν ένα εργαλείο που όσο χρησιμοποιούνταν, χρησιμοποιούνταν από τους ανθρώπους για τα ζώα και κυρίως για τα άλογα. Όπως όμως με τρόπο διαπίστωσα, έκτοτε και ώς σήμερα, χρησιμοποιείται όχι από τους ανθρώπους για τα ζώα, αλλά από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους! Ποιο είναι; Οι παρωπίδες!