Σύνδεση συνδρομητών

Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής

Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου 2024 15:32
Ο Τσαρλς Λίντμπεργκ (1902-1974), ήταν αμερικανός αεροπόρος που έγινε γνωστός καθώς το 1927 κατάφερε να διασχίσει τον Ατλαντικό, διανύοντας, μόνος του και χωρίς στάση, 5.800 χιλιόμετρα με το μονοθέσιο μονοκινητήριο αεροπλάνο του Spirit of St. Louis. Τον Μάρτιο του 1932 απήχθη και δολοφονήθηκε ο μόλις είκοσι μηνών γιος του – και έπειτα απ’ αυτό το έγκλημα έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη. Ο Λίντμπεργκ επισκέφτηκε πολλές φορές τη Ναζιστική Γερμανία, έκανε εγκωμιαστικά σχόλια για τον Χίτλερ και του απονεμήθηκε ο γερμανικός Σταυρός του Τάγματος του Αετού (παράσημο με τέσσερις σβάστικες) που απονεμόταν σε μη Γερμανούς για την προσφορά τους στο Γ' Ράιχ. Η άρνησή του να επιστρέψει το μετάλλιο μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπήρξε αφορμή για πολλές επικρίσεις εναντίον του.
Harris & Ewing / United States Library of Congress's Prints and Photographs division
Ο Τσαρλς Λίντμπεργκ (1902-1974), ήταν αμερικανός αεροπόρος που έγινε γνωστός καθώς το 1927 κατάφερε να διασχίσει τον Ατλαντικό, διανύοντας, μόνος του και χωρίς στάση, 5.800 χιλιόμετρα με το μονοθέσιο μονοκινητήριο αεροπλάνο του Spirit of St. Louis. Τον Μάρτιο του 1932 απήχθη και δολοφονήθηκε ο μόλις είκοσι μηνών γιος του – και έπειτα απ’ αυτό το έγκλημα έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη. Ο Λίντμπεργκ επισκέφτηκε πολλές φορές τη Ναζιστική Γερμανία, έκανε εγκωμιαστικά σχόλια για τον Χίτλερ και του απονεμήθηκε ο γερμανικός Σταυρός του Τάγματος του Αετού (παράσημο με τέσσερις σβάστικες) που απονεμόταν σε μη Γερμανούς για την προσφορά τους στο Γ' Ράιχ. Η άρνησή του να επιστρέψει το μετάλλιο μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπήρξε αφορμή για πολλές επικρίσεις εναντίον του.

Ο Φίλιπ Ροθ είχε πει ότι έγραψε τη Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής εν μέρει για να καταδείξει ότι «θα μπορούσε να έχει συμβεί αλλιώς και θα μπορούσε να έχει συμβεί εδώ». Ευτυχώς, συνεχίζει, «τη στιγμή που θα μπορούσε να συμβεί, δεν συνέβη». Ωστόσο, το επιχείρημα του μυθιστορήματός του είναι ότι θα μπορούσε κάλλιστα να έχει συμβεί, ότι η πλειοψηφία του αμερικανικού εκλογικού σώματος θα μπορούσε να είχε συμπράξει στη «συνωμοσία κατά της Αμερικής». Άλλωστε, ποτέ δεν είναι αργά.

«Φασισμός είναι όταν δεν μπορείς να περάσεις ούτε τσιγαρόχαρτο ανάμεσα στα συμφέροντα της κυβέρνησης και τα εταιρικά επιχειρηματικά συμφέροντα»

Μπενίτο Μουσολίνι

 

ΠΡΙΝ

Με τον νικηφόρο τρόπο του, ο υποψήφιος διακήρυττε  στα πλήθη των αεροδρομίων και στα ΜΜΕ ποιος ήταν και τι είχε πετύχει. Και όταν θα ξανανέβαινε  στο αεροπλάνο του για να απογειωθεί προς τον επόμενο σταθμό του, θα δήλωνε ότι ως πρόεδρος των ΗΠΑ θα προσκαλούσε τον δικτάτορα και τη φίλη του να περάσουν το Σαββατοκύριακο στην κρεβατοκάμαρα Λίνκολν του Λευκού Οίκου και να λύσουν τα μεταξύ τους θέματα. Οι συμπατριώτες του θα τον θεωρούσαν σωτήρα της δημοκρατίας.

Στη διάρκεια της εκστρατείας η Επιτροπή America First, η μεγαλύτερη οργάνωση υπέρ του απομονωτισμού, συνέχισε να τον υποστηρίζει και εκείνος παρέμεινε ο πιο δημοφιλής προπαγανδιστής  των σκοπών της. Όταν ο υποψήφιος μιλούσε με υπερηφάνεια για «την κληρονομιά μας από ευρωπαϊκό αίμα», όταν προειδοποιούσε κατά της «νόθευσης από ξένες φυλές» και της «επιμιξίας με κατώτερο αίμα» κατέγραφε προσωπικές πεποιθήσεις που συμμεριζόταν και ένα σημαντικό τμήμα των μελών της America First.

Οι πολιτικοί του αντίπαλοι παρακολουθούσαν σχεδόν ανήμποροι, δηλώνοντας ότι «αυτό το πομπώδες κάθαρμα ξέρει τα πάντα, κρίμα που δεν ξέρει τίποτα άλλο». Πολλοί από αυτούς πίστευαν ότι υπάρχει σε εξέλιξη «συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» (σσ. θυμίζοντας τον τίτλο του ομώνυμου μυθιστορήματος του Φίλιπ Ροθ). Ένας από κείνους που την κατήγγειλαν πρόσθεσε, κάπως υπεροπτικά: «Ευχαρίστως να κατονομάσω τις δυνάμεις που την προωθούν —υστερία, άγνοια, κακία, βλακεία, μίσος και φόβος».

Μέχρι και ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Λα Γκουάρντια έκανε μερικές δηλώσεις σε κάπως πιο ήρεμο, μα σκωπτικό τόνο και μάλιστα είπε, με υψωμένο φρύδι: «Δεν μπορεί να γίνει εδώ;» (σσ. πάλι, κατά μια διαβολική σύμπτωση,  φέρνοντας στη μνήμη το παλιότερο βιβλίο του Σίνκλαιρ Λιούις Δεν γίνονται αυτά εδώ.)

Σημαίνοντα πρόσωπα –αλλά όχι influencers, όπως αποδείχτηκε– επαναλάμβαναν διαρκώς ότι «σε μια δημοκρατία η ενημέρωση για τα τρέχοντα γεγονότα είναι το σημαντικότερο καθήκον του πολίτη και ότι ποτέ δεν μπορείς να ξεκινήσεις αρκετά νωρίς για να ενημερωθείς για τα νέα της ημέρας». Μα δεν τους άκουγαν.

 

ΜΕΤΑ

Και ύστερα έγιναν οι εκλογές. Τις κέρδισε ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος.

Οι Δημοκρατικοί και τα ΜΜΕ έμειναν εμβρόντητοι: «Να έχει υποδουλώσει την Αμερική με όλη αυτή την αγυρτεία! Να έχει αιχμαλωτίσει τον νου του μεγαλύτερου έθνους του κόσμου χωρίς να έχει αρθρώσει ούτε μια λέξη αλήθειας! Ω, τι ευχαρίστηση πρέπει να δίνει στον πιο σατανικό άνθρωπο στον πλανήτη!»

Το πρωί μετά τις εκλογές επικρατούσε δυσπιστία, ιδίως μεταξύ των δημοσκόπων. Άλλα από την επομένη κιόλας, όλοι έμοιαζαν να κατανοούν τα πάντα, και οι σχολιαστές των ΜΜΕ και οι αρθρογράφοι καμώνονταν ως εάν η ήττα των Δημοκρατικών να ήταν προδιαγεγραμμένη.

Θα έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί για να δεις πώς ήταν τα πράγματα. Μερικοί ζούσαν σε όνειρο, ενώ άλλοι βίωναν εφιάλτη, απορώντας για το ότι δεν μπόρεσαν να διαβλέψουν εγκαίρως  πώς η ξεδιάντροπη ματαιοδοξία των εντελώς ανόητων και των ισχυρών μπορεί να καθορίσει τόσο αποφασιστικά  τη μοίρα των υπολοίπων.

Ο νέος πρόεδρος, μετά την εκλογή του, επανέλαβε παλαιότερες δηλώσεις του για τις νέες διεθνείς σχέσεις της Αμερικής τις οποίες θα εγκαθίδρυε: «Δεν διατηρούμε καμία υποχρέωση, συναισθηματική ή άλλη, προς αυτές τις χώρες του Παλαιού Κόσμου». Κάθε σχέση θα ήταν πλέον στη βάση του quid pro quo, όπως πάντα κάνουν οι καλοί επιχειρηματίες.

Κοντολογίς, λανθασμένα αντεστραμμένο, το αδυσώπητο απρόβλεπτο ήταν εκείνο που οι μαθητές μάθαιναν ως «Ιστορία», δηλαδή την ακίνδυνη ιστορία που καταγράφει οτιδήποτε αναπάντεχο στην εποχή του ως αναπόφευκτο. Αυτό, εντούτοις,  που κρύβει η επιστήμη της Ιστορίας είναι ο τρόμος του απρόβλεπτου,  επιλέγοντας να μετατρέψει κάθε  καταστροφή σε έπος. Και όπως δεν θα μπορούσε να καταστήσει σαφέστερο η εκλογή του Ρεπουμπλικάνου προέδρου, η εξέλιξη του απρόβλεπτου ήταν το παν.

 

ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Μετά τις εκλογές, οι πολίτες ανακάλυψαν  ότι δεν μπορούσε κανείς να κάνει τίποτα σωστό χωρίς συνάμα να κάνει και κάτι λάθος· τόσο λάθος, που ειδικά εκεί όπου επικρατούσε χάος και διακυβεύονταν τα πάντα, ίσως υπό τις συνθήκες αυτές να ήταν πιο επιρρεπείς στην αναμονή και την αδράνεια. Ωστόσο, το να μην κάνεις τίποτα ισοδυναμούσε με το να κάνεις πάρα πολλά.

Ο πρόεδρος, πριν ακόμη από την εκλογή του, είχε ευθαρσώς δηλώσει ότι σκόπευε να στραφεί εναντίον  «των άλλων» — των αντιπάλων του που θεωρούσε ότι τον είχαν βλάψει. Το επανέλαβε και μετά την εκλογή του. Τότε ένας από «τους άλλους»  εξανέστη: «“Οι άλλοι”; Τολμά να μας αποκαλεί άλλους; Αυτός είναι ο άλλος”. Αυτός που μοιάζει πιο Αμερικανός - και είναι αυτός που είναι ο λιγότερο Αμερικανός! Ο άνθρωπος είναι ακατάλληλος. Δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Δεν πρέπει να είναι εκεί, απλούστατα! Τι αποκρουστικό θέαμα έχει γίνει η χώρα μας! Ψέμα, σκληρότητα και τρέλα παντού, και η ωμή βία στα παρασκήνια καραδοκεί να μας αποτελειώσει».

Αρκετοί πολίτες και πολιτικοί, ωστόσο, πίστευαν  ότι Αμερική δεν ήταν φασιστική χώρα ούτε επρόκειτο να γίνει, ανεξάρτητα από όσα είχαν προβλέψει οι Κασσάνδρες πριν τις εκλογές. Υπήρχε νέος πρόεδρος και νέο Κογκρέσο, αλλά όλοι ήταν υποχρεωμένοι να συμμορφώνεται τον νόμο, όπως τον όριζε το Σύνταγμα. Ήταν Ρεπουμπλικάνοι, ήταν απομονωτιστές και ανάμεσά τους, ναι, υπήρχαν αντισημίτες –όπως υπήρχαν και στο  κόμμα των Δημοκρατικών– αλλά αυτό πόρρω απείχε από το να θεωρούνται ναζί. Άλλωστε βρίσκονταν εκεί για να υπερασπιστούν  τον  νόμο. Υπήρχαν ακόμα καλοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα.

Κάποιοι άλλοι, εντούτοις,  ήταν λιγότερο αισιόδοξοι: «Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό στην Αμερική; Πώς γίνεται άνθρωποι σαν αυτούς να είναι επικεφαλής της χώρας μας; Αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια θα νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις. Και για πόσο καιρό ο αμερικανικός λαός θα ανέχεται αυτή την προδοσία που διαπράττει ο εκλεγμένος πρόεδρός του; Πόσον καιρό θα κοιμούνται οι Αμερικανοί τον ύπνο του δικαίου, ενόσω το αγαπημένο τους Σύνταγμα γίνεται κουρελόχαρτο στα χέρια της φασιστικής πέμπτης φάλαγγας της ρεπουμπλικανικής δεξιάς

Υπήρξαν λοιπόν κατηγορίες για έλευση του φασισμού. Αυτές ανέλαβε να αντικρούσει κορυφαίος υποστηρικτής του νέου προέδρου, δηλώνοντας: «Ο πρόεδρος δεν εξυμνεί το κράτος εις βάρος του ατόμου, αλλά, αντίθετα, ενθαρρύνει τον επιχειρηματικό ατομικισμό και ένα σύστημα ελεύθερης επιχειρηματικότητας που δεν ασφυκτιά κάτω από την παρεμβατικότητα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Πού, λοιπόν, είναι ο φασιστικός κρατισμός; Πού είναι ο φασιστικός τραμπουκισμός;»

Οι νταήδες λατρεύουν να συνοψίζουν.

«Η Επιτροπή Αmerica First», έγραψαν οι Νιου Γιορκ Τάιμς, «υποβοηθείται και υποθάλπεται από τους πιο αξιοσέβαστους ληστρικούς βαρόνους της βιομηχανίας της Αμερικής —αλλά μην ανησυχείτε, θα ανταμειφθούν με φορολογικές ελαφρύνσεις,  δώρα από τα ρεπουμπλικανικά τσιράκια του πρόεδρου Λίντμπεργκ στο επόμενο, φίλα διακείμενο στην απληστία,  Κογκρέσο».

(Το κείμενο έχει συντεθεί αποκλειστικά από αποσπάσματα του βιβλίου Η Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής, του Φιλιπ Ροθ, 2004, με τις ελάχιστες αναγκαίες προσαρμογές για την συνοχή και αληθοφανή αλληλουχία του. Για την αντιγραφή: Γιώργος Ναθαναήλ – η μετάφραση είναι του υπογράφοντος).

 

 

 

Λίγα για το βιβλίο:

Το Books’ Journal έχει δημοσιεύσει κριτική της Κατερίνας Σχινά για την ελληνική έκδοση του βιβλίου του Φίλιπ Ροθ με τίτλο «Η τυραννία του απρόοπτου» (μετάφραση Ηλίας Μαγκλίνης, εκδ. Πόλις), στο τχ. 7, Μάιος 2011.

Η σύνοψη του βιβλίου από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Όταν ο ήρωας της αμερικανικής αεροπορίας και φανατικός απομονωτιστής Τσαρλς Λίντμπεργκ κατήγαγε συντριπτική νίκη κατά του Φράνκλιν Ρούσβελτ στις προεδρικές εκλογές του 1940, φόβος κατέλαβε κάθε εβραϊκή οικογένεια στην Αμερική. Ο Λίντμπεργκ, μ' ένα διάγγελμά του προς τον αμερικανικό λαό, κατηγόρησε δημόσια τους Εβραίους ότι ωθούσαν την Αμερική ν' αναμειχθεί σ' έναν άσκοπο πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας. Σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ως 33ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, υπέγραψε ένα σύμφωνο «εγκάρδιας συνεννόησης» με τον Αδόλφο Χίτλερ, του οποίου τις κατακτητικές βλέψεις στην Ευρώπη και τη λυσσαλέα αντισημιτική πολιτική έδειχνε να ανέχεται χωρίς καμιά δυσκολία.

Ό,τι επακολούθησε στην Αμερική αποτελεί το ιστορικό πλαίσιο της Συνωμοσίας εναντίον της Αμερικής, όπου ο Philip Roth ανακαλεί παιδικές του μνήμες, όταν η οικογένειά του στο Νιούαρκ, αλλά και χιλιάδες εβραϊκές οικογένειες στην Αμερική, ζούσαν υπό το κράτος απειλής, και όλοι οι Εβραίοι Αμερικανοί πολίτες είχαν κάθε λόγο να φοβούνται την έλευση της συμφοράς.

Γιώργος Ναθαναήλ

Έχει σπουδάσει στο Yale και στο New York University, επί  προέδρων Τζέραλντ Φόρντ, Τζίμι Κάρτερ και Ρόναλντ Ρέιγκαν. Αφότου επέστρεψε εργάζεται ως σύμβουλος επιχειρήσεων, κυρίως στον τομέα της τεχνολογίας, και γράφει για κακώς κείμενα, βιβλία που έχει διαβάσει, και αιχμές της τεχνολογίας.
 
 
 
 

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.