Iωάννης Α. Ζαγγανάς

Μένω έκπληκτος με τα Μαζικά Μέσα Επικοινωνίας, αλλά και με διάφορους αρθρογράφους, που πανηγυρίζουν από χθες μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη- Ερντογάν.

– Επιλοχία, Φάρελ, είστε Αμερικανός!

– Όχι, κύριε! Είμαι από το Κεντάκι.

«Τα Γεροσόλυμα τρελαίνουν... ή σκοτώνουν», γράφει ο Στρατής Τσίρκας για την πρώτη από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του. Την Ιερουσαλήμ. Πόλη των θεών. Πόλη των τριών μεγαλύτερων θρησκειών με κοινό πατέρα τον Αβραάμ, ο οποίος δεν είναι και πρότυπο ισόρροπου και φιλεύσπλαχνου πατέρα, αλλά ας μην ξεφύγω τόσο νωρίς.

Αυτό που συμβαίνει στην αμερικανική Δεξιά δεν έχει σύγχρονο προηγούμενο.  Από την εκλογή Ομπάμα, το 2006, ξεκίνησε μια αλλαγή που στις μέρες μας έχει οδηγήσει σε ριζοσπαστικές εκδοχές της πολιτικής. Η ριζοσπαστικοποίηση αυτή μοιάζει με σκουριά που κατατρώγει το μέταλλο της Αμερικανικής Δημοκρατίας.

Ο ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ. Ούτε δύει. Φωτίζει. Όλα τα κάνει η Γη που περιστρέφεται. Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος προέρχεται από τα αγαπημένα μου μεσαιωνικά απομεινάρια που είναι, ευρύτερα, και το θέμα μου.

Η φράση εδραιώθηκε όταν ζητήματα όπως η κίνηση των ουράνιων σωμάτων ήταν στην δικαιοδοσία ανθρώπων που αντλούσαν γνώση από ένα μόνο βιβλίο, φορούσαν περίτεχνα άμφια και συνήθως τους έλεγαν Πίο. Και δεν σταματούσαν στα του ουρανού. Είχαν περισσότερη εξουσία στα επίγεια. Γιατί η ευλογία τους πολλές φορές καθόριζε τη νομιμοποίηση κάποιου εκπροσώπου της μοναρχίας, που είναι το δεύτερο μεσαιωνικό απομεινάρι της ιστορίας.

Τα δύο τους αυτά βάδιζαν χέρι χέρι για το μεγαλύτερο διάστημα της περιόδου των χιλίων ετών που έχουμε μάθει να λέμε «σκοτεινή». Από τους πιο διάσημους εναγκαλισμούς θρησκείας και μοναρχίας ήταν η περιώνυμη «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» που χρειάστηκε να περάσουν αιώνες ώσπου ο Βολταίρος να πει γι’ αυτήν πως «δεν ήταν ούτε Αγία, ούτε Ρωμαϊκή, ούτε Αυτοκρατορία». Ο Διαφωτισμός έκανε πολύ καλό και στο χιούμορ.

Το τελευταίο μεσαιωνικό απομεινάρι που επιμένει και ακόμη βρίσκει την θέση του στα μαζικά μέσα επικοινωνίας είναι τα ζώδια. Και, κατά τη γνώμη μου, μοιράζονται πολλά κοινά με τα προηγούμενα.

Όλα τους, στις μέρες μας, αποτελούν αναχρονισμό. Και τα τρία άνθησαν και υπερίσχυσαν όταν η λογική κοιμόταν, την αγαπημένη ώρα δηλαδή που συνέρχονται τα τέρατα, όπως κάποιος Ισπανός έχει ζωγραφίσει. Αλλά κανείς δεν τα πιστεύει πια στ’ αλήθεια. Κανείς δεν σχεδιάζει το μέλλον του βάσει των όσων συμβουλεύουν. 

Τα ζώδια είναι και τα πιο αθώα. Τα άλλα δύο εξακολουθούν να έχουν και να ασκούν σημαντική δύναμη, ακόμη και σήμερα. Ο λόγος λοιπόν που αποστρέφομαι τόσο τη μοναρχία όσο και τη θρησκεία είναι ότι, στον πυρήνα τους, είναι εχθροί της ελευθερίας και δυνάστες της αξιοπρέπειας και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Ποια είναι μεγαλύτερη προσβολή προς έναν  άνθρωπο ο οποίος πρέπει να αναγνωρίζει κάποιον ως ηγέτη του αποκλειστικά και μόνο λόγω του πατέρα του, και του πατέρα τού πατέρα του. Αλλά είναι έτοιμο να υποταχτεί το υποκείμενο του βασιλέως στον –λόγω προγονικού– πατέρα του έθνους επειδή είναι προπονημένο να πιστεύει στον επουράνιο πατέρα. Αυτόν με το κεφαλαίο «π».

Ίσως η μόνη διαφορά να είναι ότι για τους Ουίνδσορ μπορώ να πω “Princess Anne is a babe” – αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για την Αγία Αικατερίνη...

«Δύσκολα βρίσκει κανείς άνθρωπο φωτογραφημένο περισσότερες φορές με σφιγμένες γροθιές από τον 26ο πρόεδρο της Αμερικής, τον Θεόδωρο Ρούσβελτ», παρατήρησε γι’ αυτόν η βιογράφος και ιστορικός Doris Kearns Goodwin. Και, προσωπικά, δυσκολεύομαι να βρω συντηρητικό πολιτικό που να θαυμάζω περισσότερο.

Στο ήδη κατακερματισμένο αριστερό ημικύκλιο του Ελληνικού Kοινοβουλίου κραυγάζει η απουσία ενός δημοκρατικού, αυθεντικά φιλελεύθερου, άφοβα κοσμικού, κeντροαριστερού σχηματισμού. Το ΚΙΝ.ΑΛ πληροί μόνον το πρώτο από τα κριτήρια που ανέφερα, και με τη σημερινή ηγεσία και τρέχον «πολιτεύεσθαι» δείχνει να διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς τους λαϊκιστές παρακείμενους στα έδρανα. 

Στις 15 Δεκεμβρίου 2011, πέθανε, σε ηλικία 62 χρόνων, ο αγγλοαμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς, ένα πρόσωπο που είχε παρέμβει σε όλες τις μεγάλες διεθνείς υποθέσεις της εποχής του. Αν ζούσε, σήμερα θα γινόταν 72 χρόνων. Δουλειά του ήταν η δημοσιογραφία, την οποία ασκούσε παρεμβατικά. 

Δεν υπάρχει πιο αντιφατικό όνομα υπουργείου από αυτό της Παιδείας και Θρησκευμάτων. Σκοπός της πρώτης είναι να διδάσκει την αλήθεια, ενώ των δεύτερων να κατηχούν την «αλήθεια» τους. Και ας μην κοροϊδευόμαστε περί θρησκευμάτων. Στην Ελλάδα «ένα είναι το κόμμα» και «μία η θρησκεία».

Αφορμή για το παρόν σημείωμα απετέλεσε η τελευταία πρόταση των επίσημων δηλώσεων του πρώην καταληψία και πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τα διακοσιοστά γενέθλια της έναρξης του αγώνα για ελευθερία του έθνους και την ίδρυση του κράτους μας.