Σοσιαλδημοκρατία
Εμφάνιση άρθρων Books' Journal βάσει ετικέταςΠερί ακραίου Κέντρου
Το ακραίο Κέντρο δεν αφορά την κοινωνική ή την οικονομική ατζέντα αλλά τη θεσμική και ιδεολογική αντιμετώπιση μιας Αριστεράς που έχει με τον καιρό γίνει αντιδραστική δύναμη. Άρθρο παρέμβασης από τον καθηγητή Νικόλα Σεβαστάκη.
ΠΑΣΟΚ, ανάχωμα σε δημοκρατικά ελλείμματα
Οι αρχαιρεσίες στο ΠΑΣΟΚ είναι πολλαπλάσια σπουδαιότερες από την κοινοβουλευτική ή τη δημοσκοπική δύναμη του κόμματος. Και αυτό επειδή σε επίπεδο θεσμών και δημοκρατικής τάξης η χώρα παρουσιάζεται ακόμη και σήμερα με ένα κόμμα, «το ένα Κόμμα», που ομνύει καταστατικά ευθέως στη δικτατορία του προλεταριάτου, και από τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι γνωστό πως στις τάξεις του υπάρχουν δεκάδες βουλευτές οι οποίοι –για να το θέσω κομψά– δεν θα συνυπέγραφαν υπέρ της δημοκρατίας ως το καλύτερο διαθέσιμο πολίτευμα.
Σοσιαλδημοκρατία ή ένας νέος «βενιζελισμός»;
Αυτό που ενδεχομένως να έχει ανάγκη ο τόπος να είναι ένας νέος «βενιζελισμός» -αναγκαστικά, δυστυχώς, χωρίς Ελευθέριο Βενιζέλο-, δηλαδή μια νέα παράταξη που, στο οικονομικό πεδίο, θα είναι πραγματικά φιλελεύθερη, ενώ, στο κοινωνικό πεδίο, θα ’ναι αποτελεσματική υποστηρίκτρια της ποιοτικής εμβάθυνσης της δημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Η ΠΑΝ.Σ.Ε.Σ
Στο ήδη κατακερματισμένο αριστερό ημικύκλιο του Ελληνικού Kοινοβουλίου κραυγάζει η απουσία ενός δημοκρατικού, αυθεντικά φιλελεύθερου, άφοβα κοσμικού, κeντροαριστερού σχηματισμού. Το ΚΙΝ.ΑΛ πληροί μόνον το πρώτο από τα κριτήρια που ανέφερα, και με τη σημερινή ηγεσία και τρέχον «πολιτεύεσθαι» δείχνει να διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς τους λαϊκιστές παρακείμενους στα έδρανα.
Η Αριστερά μετά τον Μάη του ’68
Pierre Rosanvallon, Η δική μας διανοητική και πολιτική ιστορία 1968-2008, μετάφραση από τα γαλλικά: Κατερίνα Λαμπρινού, επιμέλεια: Γιάννης Μπαλαμπανίδης, Πόλις, Αθήνα 2020, 416 σελ.
Ο Πιερ Ροζανβαλόν υπογράφει ένα τολμηρό βιβλίο με θέμα του την Αριστερά μετά το 1968, μια διανοητική και πολιτική ιστορία που κάνει ορατή τη μεγάλη διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ουτοπίας και Πραγματικότητας, ενός αγώνα χωρίς μεσσιανικές επιδιώξεις, για κάτι που συνεχώς μετασχηματίζεται και που, ακόμα και όταν βιώνει την αποτυχία, ποτέ δεν καταλήγει σε απόρριψη της Ουτοπίας, και σταθερά προσπαθεί να κατανοήσει τα αίτιά της.