Σύνδεση συνδρομητών

Θεόδωρος Ρούσβελτ: ο άντρας στην αρένα

Σάββατο, 24 Απριλίου 2021 23:00
1912. Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ σε προεκλογική ομιλία του. Προσέξτε τη σφιγμένη γροθιά του.
Φωτογραφία Αρχείου
1912. Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ σε προεκλογική ομιλία του. Προσέξτε τη σφιγμένη γροθιά του.

«Δύσκολα βρίσκει κανείς άνθρωπο φωτογραφημένο περισσότερες φορές με σφιγμένες γροθιές από τον 26ο πρόεδρο της Αμερικής, τον Θεόδωρο Ρούσβελτ», παρατήρησε γι’ αυτόν η βιογράφος και ιστορικός Doris Kearns Goodwin. Και, προσωπικά, δυσκολεύομαι να βρω συντηρητικό πολιτικό που να θαυμάζω περισσότερο.

Ιστορικά οι ηγέτες προέρχονται και διαπρέπουν στο πεδίο της μάχης, στο στίβο της πολιτικής ή στον κόσμο του πνεύματος. Αυτοί που τα καταφέρνουν σε περισσότερα από ένα είναι λίγοι, ενώ αυτοί που ξεχωρίζουν και στα τρία είναι ελάχιστοι και είναι ήρωές μου από την πρώτη στιγμή που έμαθα γι’ αυτούς. Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος, Φρειδερίκος Β' της Πρωσίας και Θεόδωρος Ρούζβελτ είναι οι πολιτικοί που θαυμάζω, με τον τρίτο να είναι ο πιο αγαπημένος επειδή είναι ο μόνος δημοκρατικά εκλεγμένος.

Η οικογένεια του Ρούσβελτ  (1858 - 1919) ήταν από τις πρώτες που εγκαταστάθηκαν στο Μανχάταν τον 17ο αιώνα και ήδη, ώς το 1858 που γεννήθηκε ο μελλοντικός πρόεδρος, ήταν από τις πιο ευκατάστατες.  Στα ολλανδικά το όνομά του σημαίνει ροδώνας, και είναι μάλλον ταιριαστό γιατί γεννήθηκε στα πέταλα του πλούτου, αν και τα αγκάθια δεν απείχαν πολύ. Γεννήθηκε με βαρύτατο άσθμα που τον ανάγκασε να δώσει τις πρώτες του μάχες για να αναπνεύσει. Στη συνέχεια θα έδινε πολλές ακόμα μάχες. Αν υπάρχει μία λέξη που θα τον χαρακτήριζε-  πέραν του “get action” (αγαπημένο σύνθημα του πατέρα του προς όλα τα παιδιά του) θα ήταν η λέξη “fight”. Αποτελεί την τέλεια ενσάρκωση της λέξης επειδή δεν έδινε ποτέ σημασία στην έκβασή της. Το ζήτημα ήταν να μάχεσαι. Κι ας χάσεις. Κι ας χάσεις ξανά. Το ζήτημα είναι να σηκωθείς για να ξαναχάσεις. Αλλά πάντα να μάχεσαι. Κάποτε, ένας συνομιλητής του, θέλοντας να τον πειράξει επειδή φορούσε γυαλιά από πολύ μικρός, τον ρώτησε αν ήταν καλός στο σημάδι - και εκείνος του είπε «όχι, αλλά πυροβολώ συχνά!»

Εξέδωσε δεκάδες βιβλία με πρώτο έναν τόμο υπό τον τίτλο Ναυτικός Πόλεμος του 1812, που διδάσκεται σε ναυτικές ακαδημίες έως τις μέρες μας. Ήταν από τους πρώτους που συνέλαβαν τη σημασία του Ναυτικού ως μέσου προβολής ισχύος και εγκαθίδρυση κυριαρχίας. Το ξεκίνησε στο τρίτο έτος. Ιστορικοί και βιογράφοι του συμφωνούν πως είναι ο πιο πολυδιαβασμένος πρόεδρος μετά τον Τόμας Τζέφερσον. Τα αμερικανικά αγγλικά βρίθουν ρήσεων ή νεολογισμών που εισήγαγε.

«Εσείς θα βάλετε τα ποιητικά σας πεζά κι εγώ θα βάλω τον πόλεμο», λέει κυνικά σε έναν δημοσιογράφο του ο εκδότης στον διάσημο Πολίτη Κέιν τού Όρσον Ουέλς. Αναφέρεται σε μια παραφρασμένη ρήση του Ουίλλιαμ Ράντολφ Χερστ για την κατάσταση στην Κούβα το 1898, όταν λίγες ημέρες αργότερα  η βύθιση του αμερικανικού πολεμικού Μέιν προκάλεσε την απόβαση αμερικανικών δυνάμεων στο νησί.  Σε μια παραλία με το πασίγνωστο όνομα Ντάκιρι έκανε απόβαση ο Ρούζβελτ με ένα τάγμα που είχε φτιάξει – και μολονότι το αποτέλεσμα ήταν μεικτό ο ίδιος ήταν εκστασιασμένος που πολεμούσε.

Είναι ακόμη και σήμερα ο νεότερος εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ και ανέλαβε καθήκοντα όντας αρχικά αντιπρόεδρος του ΜακΚίνλυ που δολοφονήθηκε έναν χρόνο μετά την εκλογή του. Ακόμη και ως πρόεδρος το έσκαγε κρυφά(!) μέσα στη νύχτα για μια βουτιά γυμνός στον Ποτόμακ, το ποτάμι που διατρέχει την Ουάσινγκτον. Και τον χειμώνα. Μάλιστα λέγεται πως είχε προσπαθήσει να πείσει και επίσημους προσκεκλημένους ηγέτες να πάνε μαζί του.  Λάτρευε τη φύση και ήταν ο πρώτος που θέπσισε την προστασία των εθνικών δρυμών. Ακόμη και πρόεδρος διάβαζε ακατάπαυστα, έπινε γαλόνια καφέ και επόμενος στόχος πάντα υπήρχε. Έπρεπε πάντα να κινείται και να παλεύει. Η συνεχής μάχη τον βοηθούσε να ξεφεύγει από δαίμονες και συμφορές που οι αναμνήσεις τους θα τον προλάβαιναν αν στεκόταν έστω και λίγο. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1884, τέσσερις ημέρες μετά τη γέννηση της πρώτης του κόρης, πεθαίνουν με διαφορά ωρών η μητέρα και η νεότατη σύζυγός του Άλις. Μπορεί να φανταστεί κανείς τον αγώνα που χρειάστηκε για να μη διαλυθεί και ο ίδιος. Το αντιμετώπισε μόνος πηγαίνοντας όσο πιο δυτικά μπορούσε. Εμεινε σχεδόν δυο χρόνια στη σημερινή Ντακότα και ρίχτηκε με ζέση στο ράντσο του πηγαίνοντας πρώτος στη δουλειά και φεύγοντας τελευταίος. Ένας δανδής γαλαζοαίματος από τη Νέα Υόρκη κέρδισε την εκτίμηση των ανθρώπων γύρω του σε σημείο που τον εξέλεξαν σερίφη. Πολλοί λένε πως ήταν καταθλιπτικός. Οι αναμνήσεις από το άσθμα τον είχαν γεμίσει και με θέληση για ζωή, αλλά και με την αίσθηση της ματαιότητας της επόμενης κομμένης ανάσας.

Δεν του άρεσε να τον λένε Τέντυ. Έτσι τον έλεγε μόνο η Άλις.

ΥΓ.1: Οι Ρούσβελτ με πλούτο αμύθητο όταν δεν υπήρχαν πλούτοι αμύθητοι απέδειξε πως τα χρήματα δεν είναι το παν, όπως τέσσερα χρόνια μας δηλητηρίαζε τα μάτια και το γούστο η οικογένεια Τραμπ.

ΥΓ.2:  Ακριβώς σαν σήμερα πριν από 111 χρόνια ο Θεόδωρος Ρούσβελτ εκφώνησε μια ομιλία στην Σορβόννη με τον τίτλο "Citizenship in a Republic", τμήμα της οποίας είναι γνωστό ως "The Man in the Arena" το οποίο τόλμησα να μεταφράσω.

 

 

 

The Man in the Arena

Από τον Theodore Roosevelt

 

Ο χειρότερος τρόπος να αντιμετωπίσει κάποιος τη ζωή είναι να την αντιμετωπίσει με το μειδίαμα του κυνικού.

Υπάρχουν πολλοί που εκτρέφουν ένα άρρωστο κρυφό καμάρι για τον κυνισμό.

Υπάρχουν πολλοί οχυρωμένοι πίσω από την κριτική πράξεων που άλλοι έπραξαν και που οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν ποτέ ν’ αποτολμήσουν.

Δεν υπάρχει ον πιο μιαρό, άνθρωπος πιο ανάξιος σεβασμού από αυτόν που είτε συνειδητά είτε προσποιητά κρατάει μονίμως μια στάση αμφισβήτησης –συνοδευόμενη από το αυτάρεσκο υπομειδίαμα «αυτού που πάντα ξέρει καλύτερα»– απέναντι σε καθετί σπουδαίο και ιδανικό, είτε όταν αντικρίζει ένα πραγματικό κατόρθωμα είτε πολύ περισσότερο μπροστά από εκείνη την ευγενή απόπειρα που, παρότι αποτυγχάνει, έρχεται δεύτερη έχοντας προσπαθήσει.

Δεν είναι ο κριτικός που μετράει, δεν είναι αυτός που δείχνει με το δάχτυλο όταν ο δυνατός χάνει το βήμα του,  όταν ένας άνθρωπος των πράξεων θα μπορούσε να είχε πράξει καλύτερα.

Τα εύσημα ανήκουν σε αυτόν που μάχεται, αυτόν με το πρόσωπο σημαδεμένο από σκόνη και ιδρώτα και αίμα, που παλεύει έντιμα και με θάρρος, που κάνει λάθη, που απογοητεύει ξανά και ξανά. Επειδή δεν υπάρχει προσπάθεια χωρίς σφάλμα, επειδή δεν υπάρχει απόλυτη προσδοκία . Αλλά υπάρχει αυτός που κοπιάζει για ό,τι καταφέρνει και που βιώνει τις χαρές της έμπνευσης και της προσήλωσης, αυτός που ξοδεύεται σε ό,τι πιστέψει πως αξίζει το ξόδι του. Αυτός που ξέρει πως αν επιτύχει θα γευτεί το θρίαμβο του άθλου του, ενώ αν αποτύχει θα έχει αποτύχει στοχεύοντας τα υψηλά με τόλμη.

Έτσι, όμως, η θέση του δεν θα είναι ποτέ δίπλα σε κείνες τις κρύες και δειλές υπάρξεις  που δεν θα γευτούν ποτέ ούτε τη νίκη ούτε την ήττα.

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.