Τεύχος 42

Philip Roth, Πατρική κληρονομιά. Μια αληθινή ιστορία, μετάφραση από τα αγγλικά: Τάκης Κιρκής, Πόλις, Αθήνα 2012, 244 σελ.

«Ο πατέρας μου» («Βάρδο του Νιούαρκ» τον αποκαλεί ο Ροθ ) «μου δίδαξε τη γλώσσα του δρόμου», διαβάζουμε στην Πατρική Κληρονομιά. «Γιατί ήταν ο ίδιος η γλώσσα του δρόμου, αντι-ποιητικός και εκφραστικός και πάντα καίριος, με όλους τους εξόφθαλμους περιορισμούς της γλώσσας του δρόμου και την ανεξάντλητη δύναμή της». Απόσπασμα από ευρύτερο κείμενο της Κατερίνας Σχινά, που είχε γραφεί με αφορμή την ταινία Νεμπράσκα του Αλεξάντερ Πέιν, και δημοσιεύθηκε στο Books' Journal, τχ. 42, Απρίλιος 2014.

Σήμερα συμπληρώθηκε ένας χρόνος και μια μέρα από το θάνατο του Κωστή Παπαγιώργη. Το booksjournal.gr αναδημοσιεύει ακόμα ένα κείμενο εις μνήμην του, από το τεύχος 42, Απρίλιος 2014, που εσπευσμένα αφιερώσαμε στον ξεχωριστό αυτόν έλληνα διανοητή. Είναι η ανάμνηση του εκλιπόντος από τον Γιώργο Ζεβελάκη.

Κοντόσωμη, λιγνή φτιαξιά· μειλιχιότητα συνδυασμένη με λοξό, ελαφρά ειρωνικό χαμόγελο· παιγνιώδης τρυφερότητα για τους πυριφλεγείς νέους που τον πλησίαζαν με θαυμασμό, υπόρρητη συνενοχή με τους οικείους, τους «περπατημένους». Ακεραιότητα, αυτοσαρκασμός, απέχθεια για τη σπουδαιοφάνεια, αποδοχή των αντιφάσεων, ανελέητο ξεμασκάρεμα· ένας παράξενος συνδυασμός σκληρής ειλικρίνειας και ανεπιεικούς ευγένειας που εκδηλωνόταν στις συντροφιές, στο «γλωσσοκοπάνημα» με τους φίλους, στους ομηρικούς διαξιφισμούς, κυρίως με οιηματίες συνομιλητές, τους οποίους με τα χρόνια μάθαινε να αποφεύγει. Ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Κωστής Παπαγιώργης, που πέθανε σε ηλικία 67 χρόνων στις 21 Μαρτίου 2014; (αναδημοσίευση από το Books' Journal, 42, Aπρίλιος 2014, με αφορμή την επέτειο δυο χρόνων από το θάνατο του συγγραφέα)

Στη χάρτινη έκδοση του Books’ Journal#40, Φεβρουαρίου 2014, ο καθηγητής Δονάτος Παπαγιάννης, στο κείμενό του «Το μεγάλο στοίχημα του ήθους»,περιέγραψε αδρά ένα μικρό πανεπιστημιακό σκάνδαλο στο χώρο του Παντείου Πανεπιστημίου. Τόσο ο καθηγητής όσο και το περιοδικό μας δεν έκαναν αναφορά σε ονόματα, διότι στόχος δεν ήταν ο στιγματισμός αλλά η κατάδειξη μιας ασθένειας κομματισμού στα ΑΕΙ. Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, με επιστολή της, στην οποία δηλώνει το όνομά της, διεκτραγωδεί την περιπέτειά της, που έπληξε και την ίδια, επιστολή η οποία δημοσιεύεται στο τεύχος 42 του περιοδικού, μαζί με τη μικρή απάντηση-συμπέρασμα του καθηγητή που αποκάλυψε την ιστορία.[TBJ]

Ονομάζομαι Μαρία Χωριανοπούλου. Από το 2008 έως 10 Μαρτίου 2014 ήμουν λέκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στο τμήμα Δημόσιας Διοίκησης.

Το καλό νέο είναι ότι για πρώτη φορά μετά το 2001 η Ελλάδα εμφάνισε στους εταίρους πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα. Μπορεί να υπάρχουν αντιρρήσεις και υπόνοιες για τον τρόπο δημιουργίας του αλλά το δεδομένο είναι ένα: το κράτος κάπως τακτοποίησε τα οικονομικά του. Ξοδεύει λιγότερα και εισπράττει περισσότερα...

Η αγορά μου.

Εκεί βρίσκονται όλα.

Κλείνονται μέσα μου.

Χάνονται σε βόλτες.

Δεν γυρίζουν.

Ένα βέλος να φεύγει

να γυρνάει στην ώρα του

με δώδεκα βρέφη.

Και τότε ήρθε ένα κύμα.

Ανέβηκε πάνω από το κορμί μας

πάνω από όσα ξέρουμε.

Πανέξυπνο και μονάκριβο

Όλα όσα είχαμε

τα δανείσαμε για λίγο στον καιρό.

Και εκείνος, εξόχως γενναιόδωρος

μας έκανε να νομίσουμε για λίγο

ότι κάτι υπάρχει.

Σβήνουν μέσα σε ένα χρυσό κάδρο.

Σφήκες που εργάζονται

στις απαλές σκιές

ενός στιβαρού δέντρου.