Εύη Καρκίτη

Τεύχος 37, Νοέμβριος 2013.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1994 στο Paris Review, απαντώντας στο ερώτημα αν έγραφε σε συγκεκριμένες ώρες, ερώτηση που αγαπούν να θέτουν στους συγγραφείς οι δημοσιογράφοι, η Άλις Μονρό έδωσε μια αρκετά αποκαλυπτική εικόνα για τη ζωή και την καθημερινότητά της. Όταν τα παιδιά της ήταν μικρά, λέει, έγραφε την ώρα που έπεφταν για ύπνο. Κι όταν μεγάλωσαν, την ώρα που έλειπαν στο σχολείο. Δεν ήταν πάντα εύκολο και ούτε έγραψε τα σημαντικότερα έργα την περίοδο εκείνη, ωστόσο, όπως εξομολογήθηκε, υπήρξε αρκετά παραγωγική. Η μέρα της για πολλά χρόνια πρέπει να ήταν ασφυκτικά γεμάτη με υποχρεώσεις, καθώς μεγάλωνε τα τρία παιδιά της, ασχολιόταν με τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού και εργάζονταν στο βιβλιοπωλείο που διατηρούσε με το σύζυγό της. Όταν σταμάτησε να εργάζεται, αξιοποιούσε κάθε λεπτό στο γράψιμο μέχρι το μεσημεριανό φαγητό και αμέσως μετά φρόντιζε να γράφει για λίγο ακόμη.

Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Αλεπούδες στην πλαγιά, Πατάκη, Αθήνα 2013, 117 σελ.

Πώς αρχίζουν και πώς τελειώνουν οι ιστορίες; Πώς τοποθετούνται μέσα στο χρόνο και πώς νοηματοδοτείται  το τέλος τους αν το ξεκίνημά τους μπορεί να αναμορφωθεί μέσα στο λογοτεχνικό συμβάν; Ο πεζογράφος Ιάκωβος Ανυφαντάκης αντιμετωπίζει την ανθρώπινη σχέση και όλα εκείνα που την περιβάλλουν ως πεδίο στοχασμού και αναστοχασμού, συνδέοντας το φαντασιακό των σχέσεων και τον βιωμένο χρόνο και χώρο τους με τα βιβλία που καθόρισαν τις ζωές των πρωταγωνιστών τους.