web only

Η κριτική σε κάθε έργο που παράγουν η λογική, η εργασία, ο μόχθος των ανθρώπων είναι αναπόφευκτη – στο έργο τέχνης, στο επιστημονικό σύγγραμμα, και βέβαια σε κάθε δικαστική απόφαση. Δεν έχουν όλες οι κριτικές την ίδια ισχύ: για παράδειγμα, μια αφοριστική κρίση ή μια θετική ή αρνητική προσέγγιση οποιασδήποτε υπόθεσης με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν έχει καμία άλλη αξία εκτός της άθροισής της σε κάποια ομάδα πίεσης με συγκεκριμένο στόχο. Η κριτική που έχει νόημα είναι είτε η εξειδικευμένη νομική ανάγνωση της υπόθεσης είτε αυτή που χρησιμοποιεί στοιχεία και εκτιμήσεις από πρόσωπα που έχουν εμπλακεί στην υπόθεση και, άρα, η γνώμη τους πιθανόν να φωτίζει όψεις της.

– Αααχχχ, αν ήταν ακόμα η ΠΦΑ (Πρώτη Φορά Αριστερά) στα πράγματα, μετά την συντριβή του ουκρανικού αεροπλάνου θα είχε ξεχυθεί ο σφος Καρτερός στα λιβάδια και θα μάζευε ραδίκια για να μας δείξει ότι η άσπρη σκόνη είναι ακίνδυνη...

– Μην λές βλακείες, αν ήταν ακόμα η ΠΦΑ στα πράγματα κατ' αρχήν δεν θα είχε πέσει το ουκρανικό αεροπλάνο!

– Γιατί;

– Γιατί δεν θα υπήρχε Ουκρανία...

The lady doth protest too much, methinks. *

Εγγράφομαι και εγώ στην, κατά τινας, «μικρή μειοψηφία» των πολιτών που, εκφραζόμενοι στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αγανακτούν περισσότερο με την δραστηριότητα του σωματείου των ηθοποιών από ό,τι με το κακούργημα της παιδεραστίας.

[Μέρες ολόκληρες το κοίταζε, μέρες ολόκληρες το' βλεπε με καμάρι.

Και δεν χαμπάριαζε, καθόλου δεν χαμπά - ρια - ζέ.]

Καθηγητής πανεπιστημίου, με το κατοχυρωμένο εμπορικό σήμα (μπράντα) της Αριστεράς στο μέτωπο, προσπαθεί να μιλήσει πολιτικά, τηρώντας τις Συριζαίες προδιαγραφές και οδηγίες*. Έτσι, ταύτισε την υπουργό Παιδείας με ό,τι πιο απωθητικό κυκλοφορεί σε μια κοινή γνώμη που συνοπτικά καταδικάζει,δίχως δίκες και περιττές διαδικασίες.

Εποχή κακή. Με εγγαστρίμυθους που κρύβονται πίσω από τις στάμπες μαύρων τισέρτ, βατσιμάνηδες της εξουσίας με χυδαίο προπαγανδιστικό λόγο, όχλο που άγεται και φέρεται σε παλίρροια και άμπωτη, ανάλογα με το ποιος φωτίζει ποια πλευρά μιας δικαστικής απόφασης. Εξοργίζεσαι. Και θέλεις να το εκφράσεις, πιο αιχμηρά απ΄ ό,τι συνήθως. Εγώ τουλάχιστον. Όταν άκουσα λοιπόν αυτά τα εμετικά που εκφώνησε ένας από εκείνους που αυτοαποκαλούνται «ακαδημαϊκοί» όταν θέλουν να νιώσουν πως ψηλώνουν, ο νους μου πήγε στον πρωθιερέα της προπαγάνδας, τον Γιόζεφ Γκαίμπελς, υπουργό Προπαγάνδας του Χίτλερ, πρόσωπο και φωνή του Γ’ Ράιχ. Ανάρτησα λοιπόν ένα πορτρέτο του στο Facebook, μπροστά από ένα εντυπωσιακό μικρόφωνο με μία κορόνα που έγραφε «Ώρα Ραδιοφώνου». Σκόπευα να βάλω και μία λεζάντα «Χωρίς Λόγια», αλλά δεν πρόλαβα: Ο αλγόριθμος αναγνώρισης προσώπων του fb, που εκπαιδεύεται στο υπόβαθρο χρόνια τώρα, με ενημέρωσε ότι παραβιάζω τους Όρους της Κοινότητας και ότι μόνον εγώ μπορούσα πλέον να δω την ανάρτηση.

Θέλω να σε βρίσω, σημαίνει πως θέλω να σου πετάξω τον μουτζούρη, να σε ταυτίσω με το πιστοποιημένο τέρας. Τώρα, μου είπαν από το κόμμα πως το παράκανα. Εντάξει λοιπόν, έστω να της πω, με μισό στόμα, μια συγγνώμη, που την ταύτισα με το τέρας. Το τέρας όμως είναι τέρας, με όποια μορφή και να εμφανιστεί και εμένα αυτή είναι η δουλειά μου, αυτή είναι η δουλειά μας στο κόμμα, σωτήρες από τα τέρατα, τι τεκμήριο αθωότητας τώρα - είπαμε μια συγγνώμη να ζητήσω, όχι να μείνω και άνεργος.

Οι μόνοι που θεώρησαν πως ο τούρκος πρόεδρος επέστρεψε «νικητής και τροπαιούχος» από τη Μαδρίτη έχοντας πετύχει όλους τους στόχους είναι ο ίδιος ο Ταγίπ Ερντογάν και ο αρχηγός της ελληνικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος διέγνωσε ταυτόχρονα «Βατερλώ» και «δεινή ήττα» για τον έλληνα πρωθυπουργό. Η κίνηση δεν διέφυγε της προσοχής του τούρκου ηγέτη και, χθες, ξεδιάντροπα, μας είπε τι θα κάνουμε με το γκοβέρνο μας. Και κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε το πιο αναπάντεχο πολιτικό endorsement στην πρόσφατη ιστορία.

Εμείς οι κοινοί θνητοί εντυπωσιαζόμαστε, ιδιαίτερα κατά τις ιδιωτικές σεάνς, από τους επιστήμονες της ψυχής,: τους ψυχαναλυτές, τους ψυχιάτρους, τους ψυχολόγους. Η πραότητά τους, η κοινωνική τους ενσυναίσθηση σε γαληνεύει. Η απαλή τους παρακίνηση να γίνεις πιο αυθεντικός, να ενώσεις τις αξίες σου με την συμπεριφορά σου σε ωθεί να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Και αυτό το γνήσιο νοιάξιμό τους για έναν αγαθότερο, δικαιότερο, λιγότερο υποκριτικό κόσμο σε παρασύρει μαζί τους προς ένα λιγότερο δύστηνο μέλλον — γι’ αυτό δεν κατέφυγες εκεί; Νιώθεις πώς όταν κάποτε θα περάσεις κι εσύ την Αχερουσία, οι συγγενείς θα σου έχουν σφηνώσει στα χείλη έναν οβολό φτιαγμένο από καλοσύνη.

Μιλάς για Turkeaegean, όπως έχεις δικαίωμα (η κατοχύρωση είναι η προβοκάτσια, με αυτό πας το τυράκι πιο κοντά στο ποντικάκι), ο άλλος εξανίσταται, φωνάζει, το αμφισβητεί. Αποτέλεσμα: α) το Turkaegean φυσικά το χρησιμοποιείς, μπορείς και χωρίς άδεια, υπάρχει Τουρκικό Αιγαίο όπως υπάρχει και Γαλλική Μεσόγειος, κ.ο.κ. β) Μπορείς να παρουσιάσεις τον άλλον ως επιθετικόν, που θέλει να σε στερήσει από τον στοιχειώδη σου ζωτικό χώρο, να μην σε αφήνει να ανασάνεις.