web only

Στο καινούργιο κόμικς των Αλέκου Παπαδάτου, Αβραάμ Κάουα και Αννί ντι Ντοννά, που με τον τίτλο Δημοκρατία (Democracy) κυκλοφορεί σε λίγες μέρες σε όλο τον κόσμο (και στα ελληνικά από τις εκδ. Ίκαρος), είναι αφιερωμένο το νέο τεύχος του Books' Journal, Σεπτέμβριος 2015, 100 σελίδες, που ήδη είναι στο τυπογραφείο.

Το «Νέο», στην Ελλάδα της κρίσης, υπήρξε απαραίτητος μύθος και, μέχρι την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, πολιτικό πλεονέκτημα στην μάχη του Παλιού να επιβιώσει της κρίσης με όσο δυνατόν μικρότερες απώλειες.

Το δίλημμα «Παλαιό ή Νέο» αποτελεί ίσως τον ακρογωνιαίο λίθο της τρέχουσας προεκλογικής ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί ειρωνεία ότι το Ποτάμι εισήγαγε σε κάποιο βαθμό αυτό το ψευτοδίλημμα για να βρεθεί σήμερα στη συνείδηση πολλών ταυτισμένο με το «Παλαιό». Οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις θα κάνουν ό,τι μπορούν για να ανανεώσουν το προφίλ τους και να παρουσιαστούν «νέες». Θα παρακολουθήσουμε αυτή την προσπάθεια με αληθινή απογοήτευση και αποστροφή για τον πολιτικό λόγο των κομμάτων.

Πριν από λίγες ημέρες,  στις 30 Αυγούστου 2015, πέθανε o Oliver Sacks,  γνωστός για τα επιστημονικά του επιτεύγματα στο χώρο της νευρολογίας. Τα τελευταία εννέα χρόνια, ζούσε με την πραγματικότητα των καρκινικών μεταστάσεων εξαιτίας μιας μορφής μελανώματος. Η ασθένειά του εκδηλώθηκε και εξελίχθηκε με τον τρόπο που -όπως έλεγε και ο ίδιος- εμφανίζονται και εξελίσσονται οι ασθένειες στους ανθρώπους: έναν τρόπο αυστηρά προσωπικό. Μοναδικό.  Η αρρώστια του έγινε αφορμή για νέα γνώση, κατανόηση, δημιουργία.

Τι δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Απάντηση σε ένα δημοσίευμα.

Αντισημίτης, με εθνικιστικές θέσεις, ο επικεφαλής του κόμματος Λαφαζάνη (ΛΑΕ), σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος. [TBJ]

Σε ηλικία 46 χρόνων, πέθανε την Πέμπτη 27 Αυγούστου, στην Κωνσταντινούπολη, ο καθηγητής ιστορίας Βαγγέλης Κεχριώτης, έπειτα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν ένας από τους λαμπρούς επιστήμονες που ζούσε και σταδιοδρομούσε στη Πόλη, στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, με συλλαμβάνω να διαβάζω εμβριθώς σπαραξικάρδια κείμενα απογοητευμένων συριζαίων. Να το κοιτάξω μήπως είναι σοβαρή η κατάστασή μου; Όλες οι συστάσεις για ψυχιάτρους ευπρόσδεκτες, αλλά νομίζω ότι μόνος μου έχω βρει την αιτία του νοσηρού εθισμού που αναπτύσσω τις τελευταίες μέρες.

Συχνά οι ύμνοι για κάποιον γνωστό ή συνάδελφό μας που έφυγε από τη ζωή μοιάζουν να αναπέμπονται  από καθήκον. Τα λίγα που θα σημειώσω, ειλικρινά ομολογώ ότι τα είχα σκεφθεί πολλά χρόνια πριν πεθάνει ο φίλος και συνάδελφος Κώστας Γαλανόπουλος, με την καρδιά του να σταματάει χθες στα 75 του χρόνια.

Κι όμως. Στο θέμα της επέκτασης του Ισλαμικού Κράτους έχει μεγάλη ευθύνη ο Μπαράκ Ομπάμα. Εξίσου μεγάλη με την υποτίμηση εκ μέρους του των ριζοσπαστικών στοιχείων που ανέδειξε η Αραβική Άνοιξη. Εξίσου μεγάλη με την αδυναμία του να ανατρέψει τον πρόεδρο Άσσαντ της Συρίας, οι φρικωδίες του οποίου καλύφθηκαν από τις αντίστοιχες του Ισλαμικού Κράτους, αλλά δεν γίνεται να υγχωρηθούν. Η κληρονομιά του αμερικανού προέδρου δεν αφήνει μόνο το βαρύ στίγμα της στη Μέση Ανατολή αλλά έχει σαφείς, σημαντικές επιπτώσεις και στην Ευρώπη: τα προσφυγικά κύματα του τελευταίου χρόνου έχουν τη σφραγίδα του.