Υπερασπιστής ενός θεάτρου ουσίας αλλά και της θεατρικής τέχνης και της θεατρικής και λογοτεχνικής πρόζας, ως συστατικών του επιπέδου του πολιτισμού μας, ο Βασίλης Παπαβασιλείου έλεγε:
«Είμαστε αριστεροδεξιοί λαϊκιστές, εξισωτικοί και δεχόμαστε ότι ένας πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου έχει μισθό 1.200 ευρώ –απαράδεκτα και απίστευτα πράγματα αυτά. Και όντως, αυτό δεν αλλάζει, γιατί για τους σημερινούς πολιτικούς δεν σημαίνει τίποτα το θέατρο. Νομίζω ότι η κατίσχυση του εικονικού, οθονικού παράγοντα, έχει στείλει το θέατρο από τη θέση της θριαμβεύουσας τέχνης στην θέση της άκρως μειονοτικής. Αν σκεφτεί κανείς τι ήταν το θέατρο στα τέλη του 19 ου αιώνα, μέσα σε εκατό χρόνια έγινε μια άκρως μειονοτική τέχνη.
Έλεγε ο Χόφμανσταλ στο τέλος του 19ου αιώνα ότι τώρα ο κόσμος προτιμά τις τέχνες που παρακάμπτουν τον λόγο και υπερισχύουν τα παραθεατρικά, το τσίρκο, το βαριετέ, γιατί έχει γίνει κάτι τραγικό: "Οι άξιες λέξεις έπεσαν σαν θανατηφόρες μύγες πάνω στα πράγματα που έχουν σημασία, και τα ακύρωσαν”. Άρα, αυτό κάνει τους ανθρώπους δύσπιστους για τον λόγο, για την λέξη.
Σήμερα, αν χρειάζεται κάτι για να κινητοποιηθεί το ενδιαφέρον και του πολιτικού παράγοντα είναι να ζητήσουμε την ένταξη του θεάτρου στη λεγόμενη πράσινη μετάβαση. Σαν οικολογικό φαινόμενο. Το να πας να δεις μια παράσταση και να σπαταλήσεις, στο πήγαινε-έλα και στο θέατρο, τέσσερις ώρες, αυτό σε κάνει αυτομάτως οικολόγο. Είναι σχεδόν ηρωικό».
