Παναγιώτης Θανασάς

Η φιλοσοφία του Γκέοργκ Χέγκελ συνιστά την κορύφωση και ουσιαστικά (παρά την όποια μεταγενέστερη συμβολή του Σέλλινγκ) την ολοκλήρωση του ρεύματος του γερμανικού ιδεαλισμού. Στη σκέψη του Χέγκελ, μάλιστα, ο ιδεαλισμός λαμβάνει μια σαφή μορφή η οποία διόλου δεν συμπίπτει με τις συνήθεις προσλήψεις της έννοιας: ο εγελιανός ιδεαλισμός δεν είναι η συγκρότηση μιας «δεύτερης» πραγματικότητας και η εμβάπτιση σε αυτήν, αλλά η θεμελιώδης διάγνωση ότι η μία και μοναδική πραγματικότητα διέπεται από μια δομή και τάξη, η οποία είναι πλήρως προσιτή στην ανθρώπινη γνώση.

Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι μονίμως και ευρέως εκτεθειμένα σε έναν επικίνδυνο εσωτερικό ιό: τον ιό περιφρόνησης της νομιμότητας και της ακαδημαϊκής λειτουργίας, ο οποίος επιτρέπει τις εσωτερικές συναλλαγές επί ανταλλάγματι και τη δημοσιοϋπαλληλική εξέλιξη όλων (ικανών τε και ανικάνων) έως την πρώτη ακαδημαϊκή βαθμίδα – ενώ συγχρόνως υπονομεύει καίρια τη μετάβαση από μεμονωμένες νησίδες αριστείας σε ιδρύματα πλήρους αξίας και καθολικής αναγνώρισης. 

Κερασένια Σ. Παπαλεξίου, Εισαγωγή στην Οντολογία των Προσωκρατικών, Ζήτρος, Θεσσαλονίκη  2015, 250 σελ.

«Ο ελληνικός λαός ήταν ιντελλεκτουέλ». Η φράση δεν προέρχεται από κάποιο editorial του περιοδικού Marie Claire, αλλά από την υπό κρίσιν μονογραφία (σ. 56). Το σχόλιο αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί ως εξωτερική επίκριση· ανταποκρίνεται, αντίθετα, σε μια υπόρρητη φιλοδοξία της ίδιας της εργασίας, η οποία θα περιγραφεί στη συνέχεια.