web only

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός της χώρας μας έχει φέρει συχνά σε δύσκολη θέση. Πότε είναι τα αγγλικά του, πότε τα ελληνικά του, πότε οι γεωγραφικές του γνώσεις, πότε οι πολιτικές του θέσεις. Αν είναι όμως ένα το πεδίο της κραυγαλέας και ντροπιαστικής αποτυχίας του, αυτό είναι το πεδίο της διαπραγμάτευσης.

Πάντα, στον πόλεμο, το πρώτο ερώτημα είναι: Ποιοι είμαστε εμείς; Γιατί μόνον όταν μπορείς να απαντήσεις με σιγουριά ποιος είσαι μπορείς να γνωρίζεις και για ποιο πράγμα πολεμάς· είτε επιτίθεσαι είτε αμύνεσαι, τι είναι αυτό που θέλεις να κατακτήσεις ή να προστατεύσεις.  Πρέπει να το ξέρεις για να μπορέσεις να το κάνεις. Αλλιώς οι πόλεμοι χάνονται.

12 LGBTQI+ οργανώσεις και συλλογικότητες και 15 σύμμαχες οργανώσεις και συλλογικότητες δημοσιοποίησαν τη συμμετοχή τους στη δημόσια διαβούλευση για το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης και για άλλα θέματα, επισημαίνοντας τα θετικά στοιχεία του και προτείνοντας αναγκαίες βελτιώσεις. Το δελτίο Tύπου ακολουθεί.

Οι τρομακτικές εικόνες από το Παρίσι με παρακίνησαν σήμερα το πρωί να ξαναδιαβάσω για πολλοστή φορά το άρθρο του Σάμιουελ Χάντινγκτον (Samuel Huntington) για τη σύγκρουση πολιτισμών. Το βρίσκω πολύ καλογραμμένο και εξαιρετικά επιτυχημένο, στο βαθμό που δεν παύει να συζητείται εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, μετά τη δημοσίευσή του το 1993. Αυτός δεν είναι ο σκοπός ενός ακαδημαϊκού άρθρου – να προκαλέσει συζήτηση;

Στο άκουσμα και μόνο της είδησης ανατριχιάζεις, σε διαπερνά σχεδόν βιωματικά ο φόβος που έζησε χθες το Παρίσι. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που σε κάνει να ανατριχιάζεις περισσότερο. Είναι η εικόνα των χιλιάδων γάλλων πολιτών που εκκενώνουν συντεταγμένα και περήφανα το στάδιο του Παρισιού τραγουδώντας με μία φωνή τη Μασσαλιώτιδα, σαν να θέλουν να δώσουν κουράγιο στους συμπολίτες τους που εκείνη τη στιγμή πέθαιναν από τα πυρά των τρομοκρατών, αλλά και από την αγωνία. Παράλληλα όμως έστελναν ένα μήνυμα και στους φανατικούς, αδίστακτους τρομοκράτες:  «Η Γαλλία είναι εδώ και θα την υπερασπιστούμε». Αυτό το μήνυμα το έστειλαν και σε εμάς στους Ευρωπαίους, στους συμπολίτες τους, στην οικογένειά τους, που μπορεί να μιλάμε πολλές διαφορετικές γλώσσες, να έχουμε 28 διαφορετικές σημαίες και 28 διαφορετικούς ύμνους, έχουμε όμως μία οικογένεια, την ευρωπαϊκή και τέτοιες στιγμές οι πολύχρωμες σημαίες ενώνονται και γίνονται μία – η βαθιά μπλε σημαία της Ευρώπης με τα αστέρια της, τις χώρες της. 

Έξι θέσεις για τα γεγονότα στο Παρίσι και για την υποχρέωση του δυτικού κόσμου να μην ανέχεται αλλά να αντιστρατεύεται τους εχθρούς της δημοκρατίας και της ανοιχτής κοινωνίας. 

Ο μακρόχρονος βασανισμός παιδιών στο «κολαστήριο παιδιών» στο Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθήσεων (πρώην ΚΕΠΕΠ) Λεχαινών προκάλεσε διεθνή διασυρμό και διεθνείς καταδίκες της Ελλάδας αλλά μέχρι σήμερα είχε αφήσει παγερά αδιάφορη την ελληνική δικαιοσύνη. Xθες, το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι κατέθεσε αναφορά στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου με τις συστάσεις του ΟΗΕ τόσο το 2012 όσο και προ ημερών αλλά και το καταλυτικό υλικό με φωτογραφίες που σοκάρουν που δημοσιοποίησε η ΜΚΟ Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ: «Μηδενική Ανοχή».

Η Ελλάδα ήταν πάντα μια χώρα τράνζιτ, μια χώρα σταυροδρόμι, όπου γίνονταν συναντήσεις και οσμώσεις ανθρώπων διαφορετικών πολιτισμών, θρησκειών, γλωσσών και αντιλήψεων. Άλλοτε τα κέρδη ήταν μεγάλα και άλλοτε μικρά από αυτές τις συναντήσεις, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ζημιές ήταν τόσο βαριές ώστε για να ανακάμψουν οι τοπικές κοινωνίες να περάσουν αιώνες. Στη φάση που ζούμε, πάντως, τα γκέτο εθνοτήτων που δεν υιοθετούν τις δικές μας αντιλήψεις για τη ζωή βρίσκονται όχι στα προάστια αλλά στο κέντρο της Αθήνας, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τη Βουλή.  

Ποιοι θα μπορούσαν να είναι πίσω από το αιματοκύλισμα του Παρισιού, τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου 2015; Ήταν επίθεση της Αλ Κάιντα; Ήταν επίθεση υποστηρικτών της Αλ Κάιντα;  Ήταν επίθεση του Ισλαμικού Κράτους; Ή μήπως υποστηρικτών του Ισλαμικού Κράτους; Ή μήπως, πάλι, επανελήφθη το λεγόμενο «σενάριο Αντερς Μπρέιβικ», ήταν δηλαδή μεμονωμένοι «ψυχοπαθείς» που έδρασαν οργανωμένα μεν αλλά εντελώς μόνοι, χωρίς να έχουν σχέση με καμία οργάνωση;

Η ΕΡΤ, ως συνεπές κανάλι προσηλωμένο στην κυβερνητική γραμμή, επιμένει στην "ταξική" ανάλυση της τρομοκρατίας. Αλλά τα αριστερά κλισέ δεν μπορούν να εξηγήσουν τον σημερινό κόσμο. [ΤΒJ]