Σύνδεση συνδρομητών

Φωτογραφία

Εμφάνιση άρθρων Books' Journal βάσει ετικέτας

Βαγγέλης Νικόπουλος, Γρεβενά. Πόλη του μόχθου, 1904-1993. Μαρτυρίες,  Γρεβενά  2022, 528 σελ.

Πώς μπορείς να μιλήσεις  για τα Γρεβενά, τον 19ο αιώνα, μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ού, τον  «αιώνα-διπρόσωπο Ιανό»; Τι ερωτήματα μπορεί κάποιος σήμερα να θέσει για την πολεοδομία τους, τους δρόμους τους, τα οδόσημά τους, τα στέκια, τους ανθρώπους που τα  κατοικούσαν και τα περπατούσαν, τις οικονομικές συναλλαγές,  τις συλλογικές νοοτροπίες, τις ατομικές συνήθειες, τους τρόπους, τα πάθη τους και τους πόθους τους, τις ασχολίες, τις διασκεδάσεις και τους έρωτές τους; Οι απαντήσεις, σε ένα λεύκωμα φωτογραφίας με τις ιδιαίτερα τεκμηριωμένες αναγνώσεις του πλούσιου υλικού του.

09 Μαρτίου 2024

Χορεύτριες με φόντο τον Παρθενώνα, μουσικοί και χορευτές από την Κρήτη, αγρότισσες από τα Ιωάννινα, κυρίες της Νέας Υόρκης και της Αθήνας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωστής Παλαμάς είναι μόνο κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του φωτογραφικού φακού της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη (1899-1998), της γνωστής Nelly’s στην ομότιτλη έκθεση που θα παρουσιαστεί στο MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Α’, Προβλήτα Α’, λιμάνι), από τις 23 Φεβρουαρίου έως τις 28 Απριλίου 2024.

20 Φεβρουαρίου 2024

Η φωτογράφηση

Παντελής Μπασάκος

Τις πρώτες δύο τρεις μέρες του πολέμου, άφωνοι σχεδόν παρακολουθούμε τη ρωσική επίθεση και δεν πιστεύουμε τα μάτια μας με την αντίδραση της Ουκρανίας, που ξεκινάει και σηματοδοτείται από το «Εδώ θα μείνω και θα σταθώ, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς» του προέδρου Ζελένσκι. Ο γλυκομίλητος ηθοποιός, με αυτό το «στέκομαι εδώ», ήδη έχει κερδίσει τον φανταχτερό μάτσο της Ρωσίας.

30 Ιουλίου 2022

H ψυχή. Ανάφη, 1989

Κωνσταντίνος Πίττας

Η Ανάφη απελευθερώθηκε και ενσωματώθηκε στη νεοσύστατη Ελλάδα πολύ νωρίς, το 1832. Λίγο αργότερα έφτασε να έχει κοντά στους χίλιους κατοίκους, σήμερα δεν έχουν απομείνει ούτε διακόσιοι.

18 Μαϊος 2021

Εικόνες μιας άλλης Ευρώπης

Κωνσταντίνος Πίττας

Tο 1985 η Ευρώπη ήταν ακόμη χωρισμένη στα δύο. Δύο αντίπαλα, εχθρικά στρατόπεδα, και ανάμεσά τους το αδιαπέραστο σύνορο, το Τείχος. Ήμουν τότε ένας νεαρός παθιασμένος με την Κεντρική Ευρώπη, έβλεπα τι συνέβαινε εκεί και ειδικά η απομόνωση, ο εγκλεισμός των Ανατολικοευρωπαίων, ήταν κάτι που με συγκλόνιζε. Είχα λοιπόν την “ιδέα” να ταξιδέψω σε όλες τις χώρες και να φωτογραφίσω τους ανθρώπους και από τις δύο πλευρές του Τείχους και να τους παρουσιάσω όλους μαζί σε ένα βιβλίο, σαν μια ενιαία Ευρώπη, χωρίς σύνορα και τείχη. Αφελές και μεγαλεπήβολο σχέδιο, όπως όλα τα νεανικά σχέδια.

Για το όνειρό μου ταξίδεψα επί πέντε χρόνια στις περισσότερες από τις χώρες της τότε Ευρώπης, σε 16-17 χώρες, απο την Πορτογαλια μέχρι την Πολωνία, πάντα μόνος, με ένα σαραβαλάκι -το ελληνικότατο Pony για όποιον το θυμάται- , κοιμόμουν μέσα σε αυτό, στα πάρκινγκ των αυτοκινητοδρόμων και στις ερημιές. Και η μεγάλη μου χαρά ήταν να σταματάω σε κάθε πόλη και να περπατώ με τις ώρες στούς δρόμους της παρατηρώντας τους ανθρώπους. Δεν με ενδιέφεραν τα αξιοθέατα, τα κτίρια, τα μουσεία, μόνο τα ανθρώπινα πρόσωπα έβλεπα.

Είδα όλο το Ανατολικό Μπλοκ, είδα την εξαθλίωση στη Ρουμανία, τον φόβο στα μάτια των ανθρώπων και την καταπίεση στην Ανατολική Γερμανία και την Τσεχοσλοβακία. Και μια κάπως καλύτερη ζωή στην Ουγγαρία και την Πολωνία. Και ταυτόχρονα επισκεπτόμουν και τις δυτικές χώρες και φωτογράφιζα και εκεί τους ανθρώπους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η Δύση δεν ήταν παράδεισος για μένα, έβλεπα κι εκεί τα ίδια πρόσωπα σχεδόν, μοναχικούς ανθρώπους, φτωχούς, ηλικιωμένους. Κατάλαβα πολύ γρήγορα οτι δεν έκανα φωτορεπορτάζ.

Και μια ωραία νύχτα του 1989, το Τείχος έπεσε, ξαφνικά, χωρίς να με ρωτήσει αν είχα τελειώσει το “πρότζεκτ”... Έμεινα ξαφνικά χωρίς αντικείμενο. Και το “μεγαλειώδες” σχέδιο, μια Ευρώπη χωρίς σύνορα μέσα από τη φωτογραφία, φαινόταν τώρα πιο βλακώδες παρά ποτέ... Αναρωτήθηκα τι στην ευχή έκανα τόσα χρόνια, τι νόημα είχε όλο αυτό. Αλλά ήμουν στο Βερολίνο εκείνη τη κρύα νύχτα του Νοεμβρίου και χάρηκα όπως όλοι, έζησα τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής μου, όλοι νοιώθαμε έτσι εκεί, ζούσαμε την Ιστορία, την Ελευθερία, η Ευρώπη άλλαζε μπροστά στα μάτια μας, ήταν μαγικά!

Όταν όμως μου πέρασε ο ενθουσιασμός, τα μάζεψα και γύρισα στην Ελλάδα, φοβερά απογοητευμένος. Ενοιωθα οτι αυτό που είχα κάνει δεν άξιζε πολλά γιατί δεν έμπαινε στα δύο μεγάλα καλούπια της φωτογραφίας. Δεν ήταν ούτε “καταγραφή”, ρεπορτάζ, ούτε “τέχνη” (ειδικά τη “φωτογραφία τέχνης” την απεχθανόμουν). Είχα κάνει κάτι πολύ προσωπικό γιατί αυτό ήμουν εγώ, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Δεν είχα θέση πουθενά, έτσι το βίωνα. Γι αυτό πήρα τα 24.000 αρνητικά και τα έθαψα, τα έβαλα βαθειά μέσα στην αποθήκη μου. Και μαζί με αυτά έθαψα και εκείνο το κομμάτι της ζωής μου. Έκανα οικογένεια και μια δουλειά για να συντηρήσω την οικογένειά μου, και ήμουν ευτυχισμένος με τη νέα μου ζωή, οι παλιές μέρες δεν μου έλειπαν καθόλου, δεν μιλούσα σε κανένα για αυτές, ούτε έδειξα σε κανένα ποτέ τις φωτογραφίες μου. Με τον καιρό τις ξέχασα κι εγώ ο ίδιος. Και έτσι πέρασαν 25 χρόνια.

Ώσπου τον Μάρτιο του 2014 βρήκα τα κουτιά στην αποθήκη... Σκανάρισα απο περιέργεια μερικά αρνητικά και τα ανάρτησα στο διαδικτυο. Προς μεγάλη μου κατάπληξη άρεσαν πολύ στους φίλους μου εκεί. Έμεινα κατάπληκτος, το ξαναλέω, γιατι πίστευα οτι δεν ενδιέφερε κανέναν η δουλειά μου, οτι όλο αυτό που είχα κάνει τότε ήταν μια νεανική τρέλλα και τίποτε άλλο. Με τον καιρό, αναρτώντας πολλές φωτογραφίες, αισθάνθηκα οτι τα πρόσωπα που είχα δει τότε στούς ευρωπαϊκούς δρόμους δεν έπρεπε να χαθούν μαζί με εμένα, αλλα να ζήσουν μέσα σ΄ένα βιβλίο. Έτσι γεννήθηκε το βιβλίο που κρατάτε.

Όλα αυτά, και η παλιά μου τρέλλα και η τωρινή, και οι φωτογραφίες και το βιβλίο, έγιναν από αγάπη και μόνο, αγάπη για τους Ευρωπαίους και την Ευρώπη, την οικογένειά μας.

(Πρόλογος στις Εικόνες μιας άλλης Ευρώπης που κυκλοφορούν από τις 15 Δεκεμβρίου. Ένα λεύκωμα 200 σελίδων, με 95 φωτογραφίες από 16 χώρες, από όλη σχεδόν την Ευρώπη των τελευταίων χρόνων πριν από την Πτώση του Τείχους).

www.cpittas.com

04 Ιανουαρίου 2016