Δοκίμια

Μαρία Λαϊνά, Θυμάσαι τι είναι ποίηση; Ιστορίες ποδηλασίας, Πατάκη, Αθήνα 2018, 345 σελ.

Μαρία Λαϊνά, Ό,τι έγινε. Άνθρωποι και φαντάσματα, Πατάκη, Αθήνα 2020, 56 σελ.

Καθ’ όλη την πορεία της στην ποίηση, που διαρκεί πενήντα και πλέον χρόνια, η Λαϊνά εργάζεται με μοναδική σοβαρότητα πάνω στην ακρίβεια της γλώσσας, την πυκνότητα του νοήματος, και την απόδοση της προσωπικής της αλήθειας. Έχει τη γοητεία των ποιητών που αποθεώνουν το ελάχιστο, που μοιάζουν να έχουν λίγες λέξεις στη διάθεσή τους –μολονότι, ασφαλώς, γνωρίζουν πλήθος– και γυρνούν γύρω από τις ίδιες. Δεν ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να βρουν νέες και να τις βάλουν ως τρόπαια. Κι η γοητεία αυτή δεν παύει να δεσπόζει ούτε όταν γράφει πεζά που μπορούν να λειτουργήσουν ως το σημείο εισόδου στο ποιητικό έργο, να μας προσφέρουν την ευκαιρία να εξοικειωθούμε με τη φωνή, τον αισθητικό κόσμο, τις ιδέες και τις ιδιαιτερότητες της ποιητικής φωνής της. (τεύχος 123)

Όλα τα ανθρώπινα όντα είναι εφοδιασμένα με ίση αξιοπρέπεια, αλλά κάθε άτομο έχει δικαίωμα και σε μια ταυτότητα, αυτή που κρίνει κεντρική, ή σε ένα μοναδικό πλέγμα ταυτοτικών εντάξεων, που εμπερικλείουν πολιτισμικές κληρονομιές ή παραδόσεις. Πράγμα που ισοδυναμεί με μια αποκατάσταση της παράδοσης, στον δρόμο που ανιχνεύθηκε από μια ορισμένη φιλοσοφική ερμηνευτική, η οποία αναδείχθηκε από τους Γκάνταμερ και Ρικέρ.

Η ταυτότητα ως συλλογικός εγωισμός και υποκειμενισμός οδηγεί, με τον έναν ή άλλον τρόπο, στην ακροδεξιά ταυτοτική γραμμή. Μια παρέμβαση του Νικόλα Σεβαστάκη.[1]