web only
Εμφάνιση άρθρων Books' Journal βάσει ετικέταςΗ ελληνική αντιπολίτευση και η Ουκρανία
Υποκρισία, Ιδεολογία, Παραισθήσεις και Φαντασιώσεις
Απρεπής, μικρόψυχη και θλιβερή ήταν η αντίδραση των κομμάτων της ελληνικής αντιπολίτευσης, δεξιών και αριστερών, απέναντι στη ρωσική πυραυλική επίθεση στις 6/3 στην Οδησσό, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην πόλη και τη συνάντησή του με τον ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Κατάπτυστες αι ειρωνικές επίσημες ρωσικές αντιδράσεις για τις οποίες και πάλι τα κόμματα της αντιπολίτευσης τήρησαν σιωπή κάθε άλλο παρά αιδήμονα. «Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ένιωσε την ανάγκη να σχολιάσει το ένοπλο νταηλίκι σε βάρος του έλληνα πρωθυπουργού», έγραψε δηκτικά ο Μιχάλης Τσιτσίνης (Η Καθημερινή, Κυριακή, 10/3/2024). Η εύθικτη κατά τα άλλα εθνικιστική υπερηφάνεια υποκλίνεται ενώπιον της βίας του Πούτιν που απειλεί με παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνικό όλεθρο.
Θεωρίες συνωμοσίας και για τα Τέμπη
Όπως είναι γνωστό, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι ο ναρκισσισμός του φουκαρά. Ο οποίος, για να αναπληρώσει την άγνοιά του και να ελαφρύνει την αίσθηση της αδυναμίας του, «ανακαλύπτει» και «καταλαβαίνει» όσα δεν μπορούν να δουν και να καταλάβουν όλοι οι ειδικοί και «οι επιστήμονες του κόσμου», αφού μας τα «κρύβουν» σκοτεινές δυνάμεις.
Καλλιτεχνική πολιτική ορθότητα
Η αντισυστημική κι αριστερή πολιτική ορθότητα στην ανοιχτή, ανεκτική και δημοκρατική Δύση μάς συμπιέζει, μας περιορίζει στην ελεύθερη έκφρασή μας και μας έχει σχεδόν επιβληθεί ιδεολογικά, με το έτσι θέλω, υπό το πρόσχημα της προστασίας και της αναλογικής αντιπροσώπευσης των κοινωνικών, φυλετικών, εθνοτικών και σεξουαλικών μειονοτήτων, λογοκρίνοντάς μας για διάφορα καυτά, επίκαιρα πολιτικά θέματα, όταν τα θέτουμε με οξυδέρκεια κι ευθύτητα (βλέπε τα «πολιτικώς ορθά» άρθρα στα αριστερά μέσα για το μεταναστευτικό και την υποκινούμενη από την τουρκική κυβέρνηση εισβολή λαθρομεταναστών στον Έβρο και άλλα επίκαιρα αμφιλεγόμενα ζητήματα).
Γιατί ήταν σημαντικός ο Λουκάς Σαμαράς
(Καστοριά 14/9/1936 – Νέα Υόρκη 7/3/2024)
Στις ΗΠΑ, όπου είχε καταφύγει ήδη το 1852 ο μεσσηνιακής καταγωγής Κωνσταντίνος Μπρουμίδης (1800-1880), ο επονομαζόμενος «Μικελάντζελο του Καπιτωλίου», και το 1911 ο γεννημένος στη Θάσο Έλληνας γλύπτης, ανάμεσα στους πρώτους με διεθνή παρουσία, Πολύγνωτος Βαγής (1894-1965), κατέφτασε περίπου έναν αιώνα μετά (1948) τον Μπρουμίδη ο Λουκάς Σαμαράς.
Χωρίς λόγια
Βαλλιάνειος Εθνική Βιβλιοθήκη, ένα από τα κτίρια της Αθηναϊκής Τριλογίας, μεσημέρι της 12ης Μαρτίου 2024. Χωρίς λόγια.
Ισμήνη Καρυωτάκη, Χρήστος Λούκος, Ρέα Γαλανάκη: τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία 2023
H Ισμήνη Καρυωτάκη είναι η θριαμβεύτρια των κρατικών λογοτεχνικών βραβείων, που μόλις ανακοινώθηκαν, κατακτώντας το βραβείο καλύτερου μυθιστορήματος για το έργο της Φυγόδικος δεν ήμουν. Ανάμεσα στους θριαμβευτές και ο Χρήστος Λούκος για το δοκίμιό του για το έργο του Η Ερμούπολη της Σύρου (1821-1950). Από το Λίβερπουλ της Ανατολικής Μεσογείου στη βαμβακούπολη των Κυκλάδων. Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων απονέμεται στη Ρέα Γαλανάκη. Όλα τα βραβεία και το σκεπτικό των επιτροπών ακολουθούν.
Ποιος θα κληρονομήσει τα Λιοντάρια της Δήλου;
Διαβάζει κανείς εφημερίδες και ηλεκτρονικό Τύπο, βλέπει τηλεόραση και καταλαβαίνει ότι τριγύρω του υπάρχει μια άνομη ακυβέρνητη πολιτεία. Βγαίνει μια βόλτα στη βρώμικη και γκραφιτομένη μέχρι τον ουρανό Αθήνα, μπαίνει σε κτίρια πανεπιστημίων που τα αχούρια μπροστά τους ωχριούν, και σε τουαλέτες δημοσίων νοσοκομείων όπου του κόβεται η ανάσα από την μπόχα, και διαπιστώνει ιδίοις όμμασι ότι η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική χώρα.
Στρατής Χαβιαράς: Mε νήμα τις λέξεις υφαίνει τη ζωή
Στις 3 Μαρτίου 2020, πέθανε ο συγγραφέας Στρατής Χαβιαράς (1935 - 2020). Με αυτή την ευκαιρία δημοσιεύουμε τη συνέντευξή του, που ακολουθεί. Την είχε παραχωρήσει στη Χρυσούλα Γούναρη το 2007, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας, τότε, του μυθιστορήματός του Πορφυρό και μαύρο νήμα. [ΤΒJ]
Ο αμετανόητος Τσίπρας
Μαθαίνω για τον Εθνικό Κήπο
«Το πάρκο παραμένει στην μνήμη μου όσο κανένα άλλο πάρκο που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου. Η πεμπτουσία ενός πάρκου είναι όπως όταν κάποιος κοιτά έναν πίνακα ή ονειρεύεται, να βρίσκεται σε έναν τόπο που όμως δεν μπορεί ποτέ να πάει».
Χένρι Μίλλερ για τον Εθνικό Κήπο (1939)
Ο Εθνικός Κήπος είναι ένα σπουδαίο δείγμα αρχιτεκτονικής τοπίου του 19ου αιώνα. Σε πείσμα της υδροκέφαλης αστικοποίησης της πρωτεύουσας, έχει κατορθώσει να διατηρήσει αναλλοίωτα τα βασικά χαρακτηριστικά του. Η εξέλιξη και η πορεία του συνδέονται άρρηκτα με την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους και με την ανάπτυξη της Αθήνας σε σύγχρονη (!) ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Η εμβέλεια του Εθνικού Κήπου ξεπερνά τα όρια της χώρας μας.