web only

Κάθε πρεμιέρα έχει λάμψη, πλήθος, πάθος, προσδοκίες, αλλά και απρόοπτα. Η εναρκτήρια προβολή της ταινίας του Φρανσουά Οζόν, Mon crime (2023) στο Παλλάς (21/3), που άνοιξε και την αυλαία του 23ου Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Ελλάδα (https://www.ifg.gr/events/23o-festival-gallofonou-kinimatografou/), είχε όλα τα συστατικά μιας άκρως επιτυχημένης «αβάν πρεμιέρ»: ένα ζευγάρι «κομπέρ», που καλωσόρισε το κοινό δίγλωσσα, αλλά στα ελληνικά με «Καλησπέρα σε όλα / όλες / όλους», καθώς στα γαλλικά δεν υφίσταται ουδέτερο γένος (quel daumage pour la diversité!), έναν διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου που απευθύνθηκε στο κοινό, καίτοι τουλάχιστον κατά το ήμισυ γαλλόφωνο, εκτενώς στα ελληνικά –εμβόλιμα, δύο ερωτήσεις κρίσεως: «ποιος διευθυντής του Ινστιτούτου Γκαίτε μίλησε στο ακροατήριο του αμφιθέατρου  τελευταία φορά στα ελληνικά;» και «ποιο αμφιθέατρο ξένου Ινστιτούτου στην Ελλάδα φέρει το όνομα έλληνα δημιουργού;–, ένα χάπενινγκ που χαρακτηρίζεται «ακτιβισμός» και μια ταινία που υπερβαίνει κατά πολύ τον χαρακτηρισμό «αστυνομική παρωδία». Ας ξετυλίξουμε όμως το φιλμ της πρεμιέρας προς τα πίσω…  

Το σύνθημα διατυπώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, από διανοουμένους που ήθελαν να αποδείξουν πόσο χρήσιμοι είναι στις νέες περιστάσεις, πως στην ανακατανομή της εξουσίας και του πλούτου, που είχε υποσχεθεί η Αλλαγή, έπρεπε να έχουν κάποιο μερίδιο και αυτοί.

Αφιερωμένο στον Γιάννη Σκαρίμπα είναι το νέο τεύχος του περιοδικού The Books' Journal, που κυκλοφορεί από αύριο σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Γράφουν: Κατερίνα Κωστίου, Συμεών Γρ. Σταμπουλού, Ελένη Κόλλια, Παρασκευή Α. Μαντά, Άθως Δανέλης, Λέϊλα Ανδρειώτη, Σπύρος Ευστ. Κυριάκης.

Οι ιδέες και οι σκέψεις που θα παρουσιάσω βασίζονται περισσότερο σε γενικές παρατηρήσεις «από πλάγια οπτική γωνία» και την εμπειρία μιας ζωής μοιρασμένης ανάμεσα στην Ελλάδα και τη μη-Ελλάδα, παρά σε «σκληρά» εμπειρικά δεδομένα. Δεν περιμένω να συμφωνήσετε λοιπόν με αυτά που θα γράψω, αλλά και δεν επιδέχονται άμεσης διάψευσης – γιατί έχουν να κάνουν με αυτό που ίσως ένας καντιανός κοινωνιολόγος θα ονόμαζε το «πράγμα καθ’ εαυτό» της ελληνικής πραγματικότητας.

«Όταν εργάζεσαι σκληρά για να κάνεις κάτι σωστά, δεν θέλεις να το ξεχάσεις»

Τεντ Μπαντυ, serial killer

Το γάμησαν και καλά του κάνανε. Οι πρώτοι που πέρασαν έσπασαν με βαριοπούλες την πλάκα, για να πάψει να  λέει ψέματα σε κάθε περαστικό για το μελόδραμα που είχε παιχτεί εκείνη την ημέρα. Τα  συντρόφια που ήρθαν από πίσω κατάστρεψαν την βάση, το θεμέλιο αυτής της αστικής υποκρισίας. Δεν ήταν άνθρωποι αυτοί, τιποτένιοι απεργοσπάστες ήταν. Ακόμη και το έμβρυο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή κολυμπούσε στη θάλασσα της ηρεμίας, ένας από αυτούς θα γινόταν, αγόρι ήταν.

Πάει κι ο Λάκης, μου είπε ο Γιώργος Ζεβελάκης στο τηλέφωνο. Το είχα μόλις μάθει. Ξεκουράστηκε, του απάντησα, γνωρίζοντας τους πόνους του το τελευταίο διάστημα.

Αρκετοί είναι οι φίλοι που μπαίνουν στη διαδικασία να συγκρίνουν στάσεις και συμπεριφορές προσώπων και ομάδων με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, με εκείνες στο Μάτι. Τι λένε τώρα, τι έλεγαν τότε, κ.λπ. κ.λπ.

Ο Παύλος Αθανασόπουλος, φίλος αγαπημένος και διαχρονικός, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στο επέκεινα. Πορευτήκαμε μαζί, στα οράματα της νιότης μας και στις ελπίδες της ωριμότητας. Μαζί του φεύγει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Άφατη οδύνη.