web only

O Άρειος Πάγος λέει όχι στην έκδοση των Τούρκων αξιωματικών. Και των οκτώ. Η απόφαση συνοδεύεται από την άμεση αποφυλάκισή τους. Οι πολίτες που αγωνίστηκαν για το δημοκρατικό πρόσωπο της Ελλάδας δικαιώθηκαν στον αγώνα τους.

Ζωγράφος, σκηνογράφος και ενδυματολόγος, ο Γιάννης Μιγάδης πέθανε σε ηλικία 90 ετών. Ήταν ο τελευταίος εν ζωή μαθητής του Κωνσταντίνου Παρθένη. Στη συνέχεια, παρουσιάζουμε την πρώτη κριτική που γράφτηκε για την πρώτη του έκθεση από τον Μανόλη Χατζηδάκη και τις απόψεις του καλλιτέχνη, όπως καταγράφηκαν σε συνέντευξή του στα Νέα, το 1974 – εν όψει μιας σημαντικής έκθεσής του, που εγκαινιάστηκε στην γκαλερί Ώρα του Ασαντούρ Μπαχαριάν τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς. Το υλικό αντλήθηκε από το αρχείο του Γιώργου Ζεβελάκη.

Καθώς εμείς ζούμε τις ζωές μας κουβεντιάζοντας πολλά και διάφορα, σημαντικά και ασήμαντα, τις ίδιες ώρες στον Άρειο Πάγο γίνονται οι συσκέψεις των δικαστών που θα κρίνουν την τύχη των Οκτώ Τούρκων Αξιωματικών – που πιθανότατα σημαίνει και τη ζωή τους. Ναι, ακόμη και τώρα, ακριβώς τώρα πιθανότατα, καθώς εγώ γράφω αυτές τις αράδες ή εσείς τις διαβάζετε, κάποιοι αποφασίζουν ανθρώπινες ζωές...

Το ερώτημα του τίτλου είναι ένα ερώτημα που συχνά-πυκνά προβάλλουν οι οπαδοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ προκειμένου, δια της εξισώσεως, να δικαιολογήσουν την υποστήριξη τους σε μια ανίκανη, παλαιοκομματικής αντίληψης εξουσία. Η απάντηση στο ερώτημα είναι εύκολη. Ναι, ήταν καλύτεροι. Η τωρινή κυβέρνηση είναι μια σύμμειξη αριστερών εμμονών, ανίκανων και άπειρων διαχειριστών που πλαισιώνονται από εθνολάγνα χερουβείμ δεξιόστροφης ρητορείας. Ένα σουπερμάρκετ ψευδοιδεολογίας με τα χειρότερα υλικά του προηγούμενου συστήματος.

Τι θα ήθελα να ξέρω και τι θα ήθελα να μετρήσει για την τελική απόφαση περί της Νέας Κυπριακής Ομόσπονδης Δημοκρατίας.

Πέτρα στην πέτρα των συμβόλων και των αξιών τους δεν αφήσανε τελικά. Διότι στην πραγματικότητα, δεν είχαν ποτέ τους καμιά αξία. Μόνο σύμβολα με τα οποία ντύνανε την προπαγάνδα τους. Τώρα πέφτουν κι αυτά ένα-ένα, μέχρις ότου μείνουν εντελώς γυμνοί, αγκαλιά με την εξουσία. Τι θα την κάνουν, όμως, να μας λέγανε τουλάχιστον. Για να μάθουμε επιτέλους γιατί κάνανε τόσο σαματά όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Καταλάβετέ το, πια, καλοί μου άνθρωποι, στην κυβέρνηση, είναι τόσο μα τόσο απλό να αποφύγετε την καταστροφή: απλώς αφήστε τη Δικαιοσύνη να κάνει ανενόχλητη τη δουλειά της. Αφήστε την να τερματίσει εκείνη, όχι εσείς, την υπόθεση των Οκτώ.

Μα τώρα τι συζητάμε; Είναι δυνατόν; Τι, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και αναρωτιόμαστε αν συμβαίνει κάτι περίεργο στην Τουρκία, και έχουμε ανάγκη τα έγγραφα της δικογραφίας για να πεισθούμε; Πιστεύει κανείς μας ότι δεν υπάρχει πιθανότητα, μικρή ή μεγάλη -που εγώ μάλιστα τη θεωρώ βεβαιότητα- ότι αυτοί οι άνθρωποι, αν τους στείλουμε πίσω, θα βασανιστούν; Ο εισαγγελέας Χαράλαμπος Βουρλιώτης, πολύ απλά, συνοψίζει το νόημα της δίκης των οκτώ τούρκων αξιωματικών, που αυτές τις μέρες συζητείται η πιθανότητα έκδοσής ή μη έκδοσής τους στο καθεστώς του Ερντογάν.

Βράδυ Δευτέρας, η πιο κρύα νύχτα του χειμώνα στην Αθήνα. Στο κέντρο φιλοξενίας αστέγων του Δήμου Αθηναίων ο υπάλληλος βάρδιας μαθαίνει ότι ο αντικαταστάτης του δεν θα έρθει. Αποφασίζει να κλειδώσει το κέντρο και να αφήσει τους άστεγους στο δρόμο. Τι συμβαίνει στο μυαλό του;

Αν υπάρχει κάτι που ενώνει τους Έλληνες στον πολιτικό στίβο, αυτό είναι το μίσος για τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο Σόιμπλε είναι το αντιπαράδειγμα του Γιάννη Αντενοκούνμπο. Τον αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες, διαπαραταξιακά, χωρίς τις συνήθεις ενδημικές διαφωνίες τους, όπως λατρεύουν ομόψυχα τον μεγάλο μπασκετμπολίστα.