Ο Πούτιν άρχισε να χάνει τη στιγμή που διέταξε την εισβολή επί ενός κυρίαρχου κράτους.
Ηγούμενος μιας large αλλά όχι big χώρας, διέπραξε το στρατηγικό σφάλμα να ποντάρει στη θεωρούμενη μαλθακότητα των Ευρωπαίων εξαιτίας της ευμάρειας που απολαμβάνουμε μεταπολεμικά. Αλλά η βραδυκίνητη Ευρώπη, όλως παραδόξως, συνασπίστηκε και αντέδρασε ομονοώντας άμεσα – και με αυτή την αντίδραση ενέπνευσε ζωή στο ΝΑΤΟ. Σχεδόν από τη μία μέρα στην άλλη, η ιδέα ενός Πολωνού ή Λουξεμβούργιου να φρουρεί στον Έβρο και το αντίστροφο επιτέλους ακουγόταν σαν επιταγή και όχι σαν κυνικός αφορισμός.
Το άλλο εξαιρετικά σημαντικό παράπλευρο όφελος της ολέθριας επιλογής του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία, και που σε κάθε άλλη στιγμή στην καταγεγραμμένη ιστορία θα προκαλούσε ρίγη ανεπιθύμητα, συμπυκνώνεται στην αγγλοσαξονική φράση "don't poke the bear". Η περί ης ο λόγος άρκτος δεν είναι άλλη από τη Γερμανία, η οποία αποφάσισε να επανεξοπλιστεί ρίχνοντας 200 δισ. ευρώ στην προσπάθεια. Και σε όσους θεμιτά ανησυχούν με το γεγονός και μόνο, ας υπενθυμίσω πως θα πρόκειται για μια πάνοπλη δημοκρατική Γερμανία. Και η ιστορία διδάσκει πως οι πάνοπλες δημοκρατίες νικάνε πάντα τις πάνοπλες τυραννίες.
Υπάρχουν, όμως, και τα άσχημα νέα. Κυρίως αυτό που βιώνει ο ουκρανικός λαός, η αντίσταση του οποίου μόνο συγκίνηση και αλληλεγγύη προκαλεί. Και ειδικά εμείς με τη μισή Κυπρο υπό κατοχή και υπό συνεχή απειλή να υποστούμε τα ίδια από μια νέο-οθωμανική μπάμπουσκα, θα έπρεπε να είμαστε το λιγότερο αγνώμονες στην ιστορία μας για να μη στείλουμε τον οπλισμό που στείλαμε.
Η πιο ανησυχητική διάσταση που μπορεί να λάβει η σύγκρουση είναι η χρήση πυρηνικών όπλων. Ο Πούτιν εκτός από τύραννος είναι, ως γνωστόν, φανατικά χριστιανός ορθόδοξος – και ηγέτες που είναι θρησκόληπτοι εμφορούνται και από εσχατολογικά mumbo jumbo, που κάθε θρησκεία διαθέτει εν αφθονία. Κανείς δεν ξέρει αν ο Βλαντ συνομιλήσει με τον εαυτό του και του πει "Εσύ είσαι ο Εκλεκτός. Κάν’ τα ρημαδιό να επιστρέψει ο Τζήζας». Απάντηση επ’ αυτού του σεναρίου δεν έχω. Μόνο τρόμο.
