Η  ελληνική αντιπολίτευση και η Ουκρανία

Ορθώς ο έλληνας πρωθυπουργός τόνισε τη γενναιότητα του λαού της Ουκρανίας και τη στήριξη της χώρας μας και της ΕΕ στον αγώνα αυτό, που διαρκεί δυο χρόνια μετά την απροκάλυπτη στρατιωτική ρωσική εισβολή. «Στεκόμαστε στο πλευρό του Ουκρανικού λαού και των Ελλήνων της Ουκρανίας», είπε στη Βουλή (8/3).   

Όπλα στην Ουκρανία κι «ό,τι χρειαστεί»

Ο ουκρανικός λαός για να αντισταθεί αποτελεσματικά, για να διατηρήσει τη θέλησή του για αντίσταση σε υψηλό επίπεδο απέναντι στη βάρβαρη εισβολή ενός εγκληματικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος, δεν χρειάζεται μόνο τη διαρκή πολιτική στήριξη της Δύσης για όσο χρειαστεί, καθώς και μεγάλη οικονομική βοήθεια, αλλά κυρίως σύγχρονα όπλα. Η Ουκρανία τουλάχιστον δεν πρέπει να ηττηθεί. Ο Πούτιν, που κατά τα φαινόμενα προετοιμάζεται για μακρά σύγκρουση με τη Δύση, δεν πρέπει να νικήσει. Είναι ευτύχημα που ο στόχος αυτός επαναλαμβάνεται σταθερά από την ηγεσία της ΕΕ. Αλλά για να έχει ειρήνη η Ευρώπη πρέπει να προετοιμαστεί για πόλεμο. Δεν πρέπει να υποκύψει στις πυρηνικές απειλές του ρώσου δικτάτορα.

Στην Ουκρανία διακυβεύεται η ίδια η ασφάλεια, η ελευθερία, η δημοκρατία και το σύστημα των αξιών πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη. Δοκιμάζονται η πολιτική  βούληση της Δύσης, η συνοχή της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, οι διατλαντικές σχέσεις. Πρόκειται για υπαρξιακό πρόβλημα.  «Η ασφάλεια της Γαλλίας», είπε ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν (14/3), «προϋποθέτει την ήττα της Ρωσίας».

Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα.

O  φιλο-ρωσισμός

Ενώπιον ενός τέτοιου σοβαρού επεισοδίου, όπως αυτό στην Οδησσό με τον πρωθυπουργό της χώρας μας, τα κόμματα της αντιπολίτευσης μάσησαν τα λόγια τους…

Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από τα δεξιά και φασίζοντα κόμματα, τα δήθεν «πατριωτικά» και «ορθόδοξα», τα οποία χωρίς εξαίρεση είναι φιλορωσικά και εκ γενετής αντισημιτικά, σε αντίθεση με ορισμένα ομόλογά τους στην ΕΕ που λόγω της απέχθειάς τους προς τον ισλαμισμό επικροτούν κάθε ακρότητα την οποία διαπράττει ο Νετανιάχου εναντίον αμάχων στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα. Άλλωστε, ο Πούτιν είναι ο μεγαλύτερος τροφοδότης και υποστηρικτής των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη.  

Από την άλλη μεριά, ο φιλορωσισμός των «αριστερών» κομμάτων, που όλα έχουν κομμουνιστική μήτρα, είναι έμφυτος και εγγενής. Υπάρχει και το ιστορικό υπόβαθρο μιας τέτοιας στάσης. Τόσο η αυτοεξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ στις «σοσιαλιστικές χώρες», όπου κατέφυγε μετά τη συντριπτική πολιτική και στρατιωτική ήττα στον Εμφύλιο το 1949, όσο και το ελεγχόμενο εγχώριο υποκατάστατό της, η ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), υπηρέτησαν πιστά τη σοβιετική εξωτερική πολιτική καθ’ όλη την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου αλλά και κατόπιν. Άλλωστε, τότε, ελέγχονταν πλήρως από τη Μόσχα πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και οικονομικά – όντας οργανικό μέρος ενός διεθνούς κέντρου και κινήματος. Η πολιτική της «ουδετερότητας» που προπαγάνδιζαν και η ένταξη της χώρας στους «Αδέσμευτους» θα διέλυε τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, κάτι που ήταν μόνιμη επιδίωξη της Μόσχας. Το ωραίο είναι ότι τα κόμματα αυτά είχαν το θράσος να κατηγορούν τις ελληνικές κυβερνήσεις για «υποτέλεια». Για να μην αναφέρουμε το Κυπριακό όπου η σοβιετική πολιτική είχε λογικά στόχο να  στηρίζει τις επιδιώξεις της Τουρκίας για να δημιουργεί διαρκή ένταση και να κρατά την νήσο όσο μακράν της δυτικής επιρροής και συμμαχίας ήταν δυνατόν. Ως προς αυτό είχε βρει πρόθυμους συμμάχους την ελληνική Αριστερά, τον «εθνάρχη» Μακάριο και το ΑΚΕΛ, το ΚΚ της Κύπρου.

Το αντιδυτικό μοτίβο συνεχίζεται

Το μοτίβο του «αντιιμπεριαλισμού», αντιαμερικανισμού, αντιδυτικισμού, του αντιευρωπαϊσμού της δήθεν «ενδοτικότητας» των κυβερνήσεων και της «ουδετερότητας» και «μη εμπλοκής» ποτέ και σε τίποτα, της παντελούς δηλαδή αγνόησης των συμμαχικών υποχρεώσεων της χώρας, συνεχίστηκε και μετά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας το 1990 έως σήμερα σε διάφορες παραλλαγές από το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ κι άλλες αριστερές και αριστερίστικες παραφυάδες, καθώς και από τους ποικίλους ακροδεξιούς σχηματισμούς. Εμπλουτίστηκε μάλιστα και με μουσική υπόκριση, συναυλίες και «λαϊκά δικαστήρια» για τους «φονιάδες των λαών».

Χώρες παραδοσιακά ουδέτερες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία, μετά τη ρωσική επίθεση και την εισβολή στην Ουκρανία, έσπευσαν τάχιστα να ενταχτούν στο ΝΑΤΟ, εξοπλίζονται μέχρι τα δόντια, ορθώνουν στα σύνορά με τη Ρωσία τους αμυντικούς φράχτες. Εμείς, όντας μέλη του ΝΑΤΟ, ως ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου, ρέπουμε προς την «ουδετερότητα».

Υπουργός της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (2015-2019) υποκλινόταν δουλικά μπροστά σε Ρώσο παράγοντα (και, για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία, ο ίδιος προσκλήθηκε ως διεθνής παρατηρητής στις πρόσφατες εκλογές στη Ρωσία με το θηριώδες 87% υπέρ του Πούτιν, γεγονός που το πανηγύρισε δεόντως με καμάρι). Στη Ρωσία προσέβλεπαν για την εκτύπωση της δραχμής. Από εκεί ο τότε πρωθυπουργός της χώρας εκστόμισε την απειλή να αράξει σε άλλα «λιμάνια». Από εκεί θα προμηθευόμασταν καύσιμα, την «προκαταβολή» για κάποιο αγωγό. Η καρδιά τους ήταν πάντα εκεί, στον «χαμένο παράδεισο». Και εκεί παραμένει. Τι Στάλιν τι Πούτιν.

Στη Μεταπολίτευση, από τον αριστερό χώρο, μόνο το μικρής πολιτικής εμβέλειας ευρωκομμουνιστικό ελληνικό ρεύμα, όπως εξελίχτηκε στη συνέχεια, προσανατολίστηκε προς ευρωπαϊκές και δυτικές κατευθύνσεις και αποδέχτηκε το θεσμικό πλαίσιο και τους κανόνες τόσο της φιλελεύθερης δημοκρατίας όσο και της ΕΕ. Αλλά και εξ αυτών μόνο ολίγοι παρέμειναν πιστοί στις αρχές τους, όπως οι Μεταρρυθμιστές της Αριστεράς του Σπύρου Λυκούδη κι άλλες μικρές ομάδες, και πολύ σημαντικές προσωπικότητες και άτομα με πολιτικό ανάστημα και προέλευση τον ίδιο χώρο. Άτομα που προσχώρησαν στο Ποτάμι ή στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ή παρέμειναν ανένταχτα μεν αλλά ενεργά ως πολίτες,  ενώ  όσοι και όσες εντάχτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισαν ένα αποκρουστικό και επικίνδυνο για τη δημοκρατία παλαιοκομμουνιστικό πρόσωπο και προσωπείο. Ενώ ο αυτοεξευτελισμός της ΔΗΜΑΡ των Κουβέλη - Θεοχαρόπουλου υπήρξε πλήρης και τέλειος.

Το φαινόμενο αυτό της αριστεροδεξιάς ρωσοφιλίας δεν είναι μόνο ελληνικό, παρατηρείται ευρέως στην Ευρώπη, αλλά απλώς εδώ έχει και ιδιαίτερες ιστορικές καταβολές και αιτίες.

Αμφισημίες και σύνδρομα

Σοβαρά ερωτήματα προκύπτουν για τη στάση των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών» και συστημικών κομμάτων, όπως το ΠΑΣΟΚ, που ενίοτε είναι αμφίσημη για καθαρά αντιπολιτευτικούς λόγους. Υποτίθεται ότι έχει αποκόψει τον ομφάλιο λώρο από τον προπατορικό ανδροεοπαπανδρεϊκό λαϊκισμό, ο οποίος διοχετεύτηκε αριστερά και δεξιά, αλλά κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Εθνικιστικές αντιλήψεις και «αντιδεξιά σύνδρομα» εμποδίζουν την απαιτούμενη ορθολογική συναίνεση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ωσάν να μην είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι οι δυο μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης, της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, υπό διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς, συνεργάστηκαν για να δημιουργήσουν το μοναδικό στη διεθνή ιστορία οικοδόμημα της μεταπολεμικής Ευρώπης, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη νίκη της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο. Άρα, οι επιλογές είναι δεδομένες και κοινές. Και ωσάν να μην είναι γνωστό ότι, εδώ και δεκαετίες, στις κυβερνήσεις συνασπισμού που είναι ο κανόνας στα ευρωπαϊκά κράτη, κόμματα της Κεντροαριστεράς και της εντροδεξιάς αποτελούν συστατικό μέρος τους, ανάλογα με το εκάστοτε μείγμα.

Εδώ επικρατεί η θεωρία του «μιάσματος», η ρητορική της «επάρατης Δεξιάς» και κάποια ευεξήγητη σιωπή για το γεγονός ότι η κυβερνητική σύμπραξη μεταξύ των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της χώρας, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (2011-2014), ανεξαρτήτως των ευθυνών τους περί της ελληνικής χρεοκοπίας, η περιέργως λοιδορούμενη και μη κατονομαζόμενη κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου, όπως και η σύμπραξη στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμα που προηγήθηκε, ήταν εξαιρετικά επιτυχημένες. Τίτλος τιμής και για τα δυο κόμματα και για τη χώρα. Διότι, οδήγησαν τάχιστα την Ελλάδα ουσιαστικά εκτός Μνημονίων και την έθεσαν σε ασφαλή και θετική πορεία εξόδου από την κρίση. Για να ακολουθήσει η εφιαλτική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019) με τους ΑΝΕΛ, ένα ακροδεξιό λαϊκιστικό μόρφωμα. Εδώ, ακόμα και η πιο έμμεση μνεία στην περίοδο εκείνη της συγκυβέρνησης θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως από το ΠΑΣΟΚ το οποίο και εξοστράκισε τον αρχηγό του και πρωταγωνιστή της περιόδου εκείνης.

Το υψηλό τίμημα των φαντασιώσεων

Οι στάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης στο Ουκρανικό, όσο θλιβερές και βλαπτικές για το εθνικό συμφέρον κι αν είναι ,βρίσκουν πρόσφορο πολιτικό έδαφος αποδοχής. Η ελληνική κοινή γνώμη έχει συστηματικά διαβρωθεί από τον φαιοκόκκινο λαϊκισμό και τον υστερικό εθνικισμό με αποτέλεσμα να έχει περιπέσει σε σύγχυση και να υιοθετεί πληθώρα αντιφατικών και παρανοϊκών στάσεων, κυρίως σε σχέση με την επίγνωση σε ποια ακριβώς χώρα ζει και πού θέλει να την οδηγήσει. Έρχεται, όμως, κάποτε η στιγμή που η καλλιεργημένη επιθυμία περί σκύλου χορτάτου και πίττας σωστής, διότι ως γνωστόν είμαστε τζάμπα «μάγκες», προσγειώνεται στην πραγματικότητα με μεγάλο κόστος.

Γι αυτό παραμένει πάντα άξιας προσοχής και μελέτης η παρατήρηση ότι «η Ελλάδα πράττει δυτικά, επιλέγει δυτικά, πορεύεται δυτικά, αλλά φαντασιώνεται ανατολικά, έχει έναν ανατολικό αταβισμό, εμφανίζει μια διαρκή αμφιταλάντευση μεταξύ Ανατολής και Δύσης Όμως τελικά έκανε τις σωστές επιλογές με μεγάλο κόστος. […] αυτοί που αντιστάθηκαν στην περίοδο 2009-2019 αύξησαν την τιμή και το κόστος, το οποίο κατέβαλε τελικά ο ελληνικός λαός», γράφει ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο εξαιρετικό και διδακτικό βιβλίο του Εκδοχές Πολέμου 2009-2022 (Πατάκη, 2022, σ. 41). Είναι, βέβαια, και θέμα επιβίωσης. Στην περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η kolotoumba  του 2015 και η υπογραφή του χειρότερου όλων και επονείδιστου Τρίτου Μνημονίου έγινε για να σώσουν το τομάρι τους. Κυριολεκτικά.

Στην ουσία, ο προσανατολισμός της χώρας στη Δύση αμφισβητείται και γεωπολιτικά και πολιτισμικά και από πολιτικά κόμματα και από μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης. Η περίπτωση της Ουκρανίας είναι χαρακτηριστική και κάθε άλλο παρά μοναδική.

Αλλ’ ο επιλεκτικός «ανθρωπισμός» είναι απεχθής και υπονομεύει τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Ανθρώπινα δικαιώματα και ιδεολογικές προτιμήσεις

Στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου παραβιάζονται από όποιον παραβιάζονται, δεν επιτρέπεται να γίνεται κανείς συμψηφισμός. Τα εγκλήματα πολέμου πρέπει να καταδικάζονται απερίφραστα όπου και από όποιον διαπράττονται, οι δε υπεύθυνοι να τιμωρούνται αυστηρά και παραδειγματικά από διεθνή δικαιοδοτικά όργανα.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οικουμενικά και κανένας «σεβασμός», καμιά «κατανόηση» για την κατάφωρη και «κατ’ έθιμο» παραβίασή τους τουλάχιστον σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών (στις διακρατικές σχέσεις επικρατούν συνήθως άλλα κριτήρια) δεν μπορεί να είναι νοητή και επιτρεπτή, είτε στη βάση δήθεν της διαφορετικότητας «άλλων πολιτισμών», ηθών και πολιτιστικών πρακτικών –που στην ουσία είναι απεχθείς, βάρβαροι και εγκληματικοί, κυρίως για τις γυναίκες– είτε στη βάση πολιτικών και ιδεολογικών προτιμήσεων.

Υστερόγραφο. Ο φιλορωσισμός και ο φιλοπουτινισμός δεν βασίζονται σε κάποια βαθυστόχαστη και τεκμηριωμένη γεωπολιτική ανάλυση για τη θέση της χώρας στο σημερινό διεθνές σύστημα και περιβάλλον. Ελάχιστοι θα υποστήριζαν ανοιχτά την αποχώρηση της χώρας από το ευρώ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη σύναψη συμμαχίας με τη Ρωσία. Όσοι το σκέφτονται δεν τολμούν να το εκστομίσουν και υπονομεύουν τη θέση της χώρας με κάποια δήθεν ασφαλή «ουδετερότητα» (δεν διευκρινίζουν αν πρόκειται για ένοπλη ή όχι) και μελιστάλαχτο «ανθρωπισμό» και «ειρήνη». Εμείς ως φωτεινή δάδα της ανθρωπότητας μακριά από τον «ιμπεριαλισμό». Η επιτηδευμένη αυτή παραφροσύνη για «ειρήνη» μεταξύ αθώων λαών και κακούργων ηγετών εύκολα παρασύρει συναισθηματικά την κοινή γνώμη μιας χώρας σαν τη δική μας, που έχει περάσει τόσους πολέμους και κακουχίες.

Ωστόσο, η κρύφια γεωπολιτική επιθυμία και προτίμηση έχει βαθύτερες ιδεολογικές ρίζες που συνεχώς τροφοδοτούνται. Η επιλογή αριστερών και δεξιών σχηματισμών συνεπάγεται και απόρριψη της Δύσης και των αξιών της, αμφισβήτηση των γεωπολιτικών επιλογών της χώρας, των οικονομικών και αμυντικών συμμαχιών της. Οι φωνασκούσες και υστερικές «Αριστερές» καθώς και οι «αντισυστημικές Δεξιές» είναι παρούσες και δραστήριες μόνο στη Δύση, διότι μόνο εκεί υπάρχει ελευθερία γνώμης και νόμιμης δράσης. Τηρούν δε άκρα του τάφου σιωπή για όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες και τη συμπεριφορά τους εντός και εκτός συνόρων που δεν εμπίπτουν στο δικό της ιδεολογικό ορίζοντα. Κι έτσι, η κριτική στη Δύση δεν περιορίζεται μόνο σε μια ανελέητη αυτομαστίγωση που μόνο ψυχίατροι μπορούν να ερμηνεύσουν αλλά και σε μια συνειδητή στάση επιλογών που συνεπάγεται και γεωπολιτικούς προσανατολισμούς. Όπως ο θαυμασμός για τον Πούτιν από τα ιδεολογικά άκρα, που φαινομενικά μεν είναι αντίθετα αλλά στην ουσία έχουν κοινό παρονομαστή.

Δεν έχει σημασία που σύμφωνα με το περιοδικό Εconomist η χώρα μας είναι η 20ή καλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, πρέπει η Αριστερά να τη βγάλει τη χειρότερη «χούντα».

Στην απεργία-διαδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8/3) υπήρξε πλακάτ με σύνθημα «Ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης», ποιες και εναντίον ποίων δεν διευκρινίζεται. Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν τη χυδαία αγόρευση του δημοφιλούς γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στη Βουλή, του «ζαχαρένιου σταλινικού», όπως ευσχήμως τον αποκάλεσε ο Διόδωρος Κυψελιώτης στο Βήμα της Κυριακής (10/3). Ως γνωστόν, τα φαινόμενα του «σάπιου καπιταλισμού» στα οποία αναφέρθηκε ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ ευδοκιμούν κατ’ εξοχήν στη σοσιαλιστική Κούβα που, εκτός των άλλων, σήμερα κυριολεκτικά πένεται.

Πράγματι, τέτοια άτομα και «συλλογικότητες» ζουν σε μια δική τους πραγματικότητα που την κατασκευάζουν ακριβώς για να αισθάνονται άνετα μέσα στην ιδεολογική τους ταυτότητα και τις πολιτικές τους προκαταλήψεις. Είναι τα ίδια που χαρακτήριζαν την κυβέρνηση της ΝΔ εσμό παιδεραστών, προσφάτως και βιαστών και εγκληματιών, κι ήθελαν να  πλήξουν τη σύζυγο του πρωθυπουργού και την οικογένειά του και τον ίδιο με το ωραίο και εύηχο σύνθημα «Μητσοτάκη γ@μ@@@αι» Να γνωρίζουν άραγε την κατάσταση και τα δικαιώματα της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ στη Ρωσία; Πρόκειται να κάνουν καμιά διαδήλωση έξω από τη ρωσική πρεσβεία γι’ αυτό - ή για τους βιασμούς και τα εγκλήματα στην Ουκρανία από Ρώσους; Α, ναι, οι Ουκρανοί είναι «ναζί», ανύπαρκτο έθνος, καλά να πάθουν.

Γι’ αυτούς του;ς λόγους δύσκολα ανιχνεύεται και κάποια  καταδίκη της τρομοκρατικής και δολοφονικής Χαμάς (πάντα γίνεται επίκληση της «δίκαιης βίας») ή κάποιες διαρκείς αντιδράσεις από ελληνικές «προοδευτικές» οργανώσεις για τη σκληρή καταπίεση των γυναικών στο Ιράν, τις εκατοντάδες δολοφονίες διαδηλωτών και γυναικών μετά τη δολοφονία της γενναίας Mαχσά Αμινί, τις άγριες και απάνθρωπες πρακτικές κατά των γυναικών κυρίως σε ισλαμικά, θεοκρατικά καθεστώτα αλλά όχι μόνο. Τα παραδείγματα βρίθουν.