Όταν επιτέλους η Αριστερά που δεν κυβέρνησε ποτέ ανήλθε τα σκαλιά της εξουσίας και εγκαθιδρύθηκε πρώτη φορά φαρδιά πλατιά στις αναπαυτικές καρέκλες της Κυβέρνησης, κανείς δεν φανταζόταν ότι η συμπαγής ιδέα θα βίωνε ρωγμές διαίρεσης. Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Αλαβάνος, Ζωή Κωνσταντοπούλου και η συνισταμένη άρχισε να αναλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, ήτοι στις άπειρες συνιστώσες σοσιαλκομμουνιστικής και αναρχογενούς ιδιοτροπίας.
Μεταξύ των πολλών ανακατατάξεων που έφερε η προσγείωση στο ρεαλισμό είναι και η οδυνηρή προσπάθεια της Κυβέρνησης να γυρίσει την πλάτη στο παραβατικό άβατο των Εξαρχείων. Οδυνηρή γιατί όταν έχεις φάει με κάποιον ψωμί και αλάτι –ή καλύτερα μολότωφ και γκλοπ- δύσκολα γυρνάς την πλάτη στο σύντροφο. Θα γυρίσει ο σύντροφος από την Πλατεία και θα σου πει, μαζί δεν τρέχαμε στην ΓΑΔΑ; Μαζί δεν διαδηλώναμε στην Ευελπίδων; Μήπως δεν καταθέταμε ο ένας υπέρ του άλλου στις δίκες; Όσο σκληρός και αν είναι κανείς, λυγίζει στο βάρος των κοινών αγώνων και βιωμάτων.
Από την άλλη όμως πρέπει να γίνει αυτό που πρέπει να γίνει. Δεν μπορεί για παράδειγμα ένας υπουργός Δημόσιας Τάξεως να υποστηρίζει τον ξυλοδαρμό του διοικητή της τροχαίας. Αν ήταν αντιπολίτευση θα ήταν αλλιώς. Θα μπορούσε ελαφρά τη καρδία να πει το αλήστου μνήμης επιχείρημα «ναι αλλά δεν είναι βία τα μνημόνια;», με το ναι να προφέρεται απαλά, σχεδόν ψιθυριστά, ενδεχομένως να απορροφάται και από αιφνίδιο βηχαλάκι. Όμως τώρα πρέπει να υπάρξει καταδίκη. Η καταδίκη αυτή δεν μπορεί επ' ουδενί να ξεγράφει μονοκοντυλιά ένα συμβιωτικό μέχρι πρότινος χώρο, πρέπει να είναι αποδοκιμασία-χάδι, σχεδόν ανεπαίσθητη, λίγο πιο αιχμηρή από μάλωμα δασκάλας σε άτακτο μαθητή. Έτσι ο κ. Τόσκας ισορρόπησε τεχνηέντως στις αντίρροπες πιέσεις, καταδίκασε την επίθεση στον διοικητή της τροχαίας λέγοντας ότι ένας κακοήθης χτύπησε τον ανώτατο αξιωματικό. Γνήσιος Τζέντλεμαν. Δεν επεκτάθηκε καν σε χαρακτηρισμούς όπως κακός άνθρωπος, παλιοχαρακτήρας, κακομαθημένος, τεντυπόης. Κακοήθης και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Έτσι λοιπόν στην Αριστερά άρχισε να χωρίζει η κακοήθεια από την κομψότητα. Η Κυβέρνηση που φέρεται με τακτ ακόμα και στους εγκληματίες των Εξαρχείων, δεν θα μπορούσε να μην επιδεικνύει τον μπονβιβερισμό της σε κάθε ενέργειά της. Προϊόν κοσμοπολιτισμού φαίνεται λοιπόν να είναι και η απόφαση να ιδρυθεί Γραφείο Πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη. Από το υστέρημα των φόρων μας, θα στηθεί άλλο ένα κρατικό γραφείο, με προσωπικό και λειτουργικά έξοδα. Γιατί κυρίες και κύριοι, τα λεφτά σε έναν Τζέντλεμαν δεν αποτελούν ανάχωμα. Προέχει να νιώθουν αναπαυτικά όσοι θα συναντούν τον Πρωθυπουργό όταν αυτός θα επισκέπτεται την συμπρωτεύουσα. Και όσοι διαμαρτύρονται για σπατάλες και διόγκωση του κρατικών δομών για να βολευθούν κάποιοι ημέτεροι είναι ασφαλώς κακοήθεις.
