Θέμα πρώτον: οι Αμερικανοί έδειξαν ότι αποσύρονται οριστικά από την ευρύτερη περιοχή μας.
Αφού στήριξαν με πακτωλούς δολαρίων τον Φετουλλάχ Γκιουλέν, νομίζοντας ότι θα μπορέσουν, μέσω αυτού, να κυριαρχήσουν στη Νοτιοανατολική Τουρκία και να ιδρύσουν το κράτος που τους ενδιαφέρει, για τους Κούρδους πέριξ της Μοσούλης, πριν από κάμποσο καιρό έφτασαν να δηλώσουν ότι διάβασαν λάθος τον Ερντογάν. Τις προάλλες, μάλιστα, ο αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν πήγε στην Τουρκία για να εξηγήσει ποιο από όλα τα κεφάλαια που διάβασαν ήταν το λανθασμένο και ποιο το σωστό.
Θέμα δεύτερον: αυτή τη στιγμή, ο Ερντογάν πετυχαίνει τον βασικό του στόχο, να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού θήλακα στη δυτική πλευρά των συνόρων του με τη Συρία.
Ενώ βρισκόταν κολλημένος με την πλάτη στον τοίχο και πλήρως απομονωμένος, επιστρέφει ως κεντρικός παίκτης και εισβάλλει στη Βόρεια Συρία, με τις ευχές ΗΠΑ και Ρωσίας.
Και το χειρότερο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι η Γερμανία, η μοναδική χώρα που θα μπορούσε να ασκήσει εξωτερική πολιτική εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναγιγνώσκει για ακόμη μια φορά λάθος και στρεβλά τις δυνάμεις της και αφήνει την Ευρώπη, ξεκρέμαστη, έρμαιο των διαφόρων ασυνάρτητων φυλάρχων, που χωρίς σχέδιο και κυρίως χωρίς όραμα, έχουν εφορμήσει στην περιοχή, εδώ και αρκετά χρόνια, κάνοντας το ένα σφάλμα μετά το άλλο.
Από ό,τι φαίνεται, το πρόβλημα με τα νότια σύνορα ο Ερντογάν το λύνει. Αυτό σημαίνει μερική ανακούφιση για τις πιέσεις που θα ασκούνταν στη χώρα μας. Από την άλλη όμως, αυτό δεν μπορεί να μας εφησυχάζει, λόγω του ότι, θέλουμε-δεν θέλουμε, πρέπει να πάρουμε θέση για όσα συμβαίνουν και θα συμβούν.
Και η δήθεν γλώσσα «όλοι αδέρφια είμαστε», «προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός», βλέπουμε ότι δεν περνάνε.
Απαιτείται θάρρος.
Και για μας, θάρρος σημαίνει να προσεγγίσουμε με τρόπο τελείως διαφορετικό και παραγωγικό την τουρκική πλευρά
Δεν είναι απλώς ότι μπάρκαραν ήδη οι δύο βάρκες και άρα δεν μπορούμε να πατάμε μια εδώ και μια εκεί.
Όπως δεν είναι μόνον τα θέματα ασφάλειας, όπως τα έθεσε η τριπλέτα, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, στη συνάντηση των ηγετών τους στην Ιταλία.
Είναι και η ίδια η προοπτική της Ευρώπης. Ναι μεν κάμποσοι θα ουρλιάξουν πως η Τουρκία δεν είναι Ευρώπη, ας πάνε να συμμαχήσουν με τους Ουγγρους του Ορμπάν και τους αυστριακούς ναζί που τους φαίνονται δημοκρατικότεροι.
Για την Ελλάδα, όμως, η διέξοδος αυτή δεν είναι απλώς, σχεδόν μονόδρομος. Είναι αναγκαία. Ακόμη και για να τονωθεί η προοπτική εξόδου από την κρίση, μιας και υγιείς δυνάμεις που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, θέλουμε-δεν θέλουμε, είναι οι τούρκοι επιχειρηματίες, που και αυτοί διερευνούν για νεες αγορές στο εξωτερικό (μιλάμε για τις μεσαίες και μικρότερες επιχειρήσεις, διότι οι όμιλοι ήδη βρίσκονται εγκατεστημενοι στην Ευρώπη).
Στην προοπτική ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον 21ο αιώνα, ο πρωτοπόρος ευρωπαίος ηγέτης, Αλτιέρο Σπινέλι, που πήγαν και προσκύνησαν τις προάλλες οι τρεις ευρωπαίοι ηγέτες, το προέβλεπε, και μάλιστα με τρόπο πολύ πιο προχωρημένο από τον σύγχρονο συντηρητισμό, που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να φοβάται την Ευρώπη.
