Τέμπη

Δεν υπάρχει ιστορική περίοδος που να μην έσφαξε μια μάνα το παιδί της, που να μη βίασε ένας πατέρας την κόρη του, που να μην την εξέδωσε ή να μην τη βασάνισε. Αυτή είναι η ερεβώδης πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Κι όμως, στην Ελλάδα του 2025 το πένθος αντιμετωπίζεται σαν άβατο: όποιος έχασε παιδί ή συγγενή θεωρείται αυτομάτως υπεράνω κριτικής. Υπό την προϋπόθεση το πένθος να αποφέρει πολιτικό όφελος στην Αριστερά.  Να διαθέτει «πιστοποιητικό γνησιότητας».

Σαν να είναι αδύνατον να εκμεταλλευτεί την απώλειά του, να την εμπορευτεί, να την κάνει εφαλτήριο για μια νέα δημόσια καριέρα. Η μονομερής αυτή απολυτοποίηση καταρρίπτεται εύκολα: οι «μανούλες» μπορούν πράγματι να πενθούν, αλλά μπορούν και να σφάζουν τα παιδιά τους, να τα κακοποιούν, να τα εκδίδουν ή να τα εργαλειοποιούν πολιτικά. Ο πόνος δεν καθαγιάζει και, κυρίως, δεν αποδίδει δικαιοσύνη και δεν αποτελεί τεκμήριο αθωότητας. Και η τραγωδία των Τεμπών, όσο κι αν συγκλόνισε τη χώρα, έχει αρχίσει πια να χρησιμοποιείται με τρόπο που γεννά σοβαρά ερωτήματα για τις πραγματικές προθέσεις όσων μετατρέπουν το πένθος σε πολιτική ιδεολογία.

Το δυστύχημα των Τεμπών βύθισε την Ελλάδα στη θλίψη. Θα έπρεπε να μείνει στο χώρο της Δικαιοσύνης και της συλλογικής μνήμης. Αντί γι’ αυτό, έγινε πασαρέλα πολιτικής εκμετάλλευσης. Οι δήθεν «αγωνιστές του πένθους» μετέτρεψαν τα θύματα σε όχημα καριέρας, τα δάκρυα σε όπλα, τον τάφο σε βήμα μικροπολιτικής. Αλλιώς δεν θα φωτογραφίζονταν με πολιτικούς αρχηγούς. Ωστόσο, όταν η οδύνη γίνεται ιδεολογικό εργαλείο, το αποτέλεσμα δεν είναι κάθαρση αλλά προσβολή.

Ο χαροκαμένος συγγενής δεν ανεμίζει παλαιστινιακές σημαίες ούτε απαντά σε ερωτήσεις για το αν θα φτιάξει κόμμα. Ο συνδυασμός «πένθος» και «πολιτική φιλόδοξία» είναι σκληρά αντικρουόμενος και γεννά εύλογες υποψίες. Το εμφανές μίσος για τον πρωθυπουργό δεν εξηγεί τίποτα· κυρίως όμως δεν εξηγεί η εμμονή να αθωώνεται ο κατεξοχήν υπεύθυνος: η διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση και ο κομματικός συνδικαλισμός που μοίρασε την ασυδοσία.

Το δυστύχημα υπήρξε κατά κύριο λόγο προϊόν ανθρώπινου λάθους και της διακομματικής πελατειακής ασυδοσίας, στην οποία συναλλακτικά εμπλέκεται και η ίδια η κοινωνία. Όμως στήθηκε μια παράσταση παραπλάνησης και πολιτισμικής χυδαιότητας, όπου το πένθος έγινε εργαλείο, προσωποποιήθηκε στον Μητσοτάκη και επανέρχεται με κάθε τρόπο στην επικαιρότητα. Οι ίδιες φιγούρες, οι ίδιες «χαροκαμένες μάνες», οι ίδιοι συμπαραστάτες, τα ίδια δάκρυα, οι ίδιοι πολιτικοί τυμβωρύχοι εμφανίζονται παντού σαν αποκλειστικά σύμβολα. Αυτοί που έκαψαν 110 ανθρώπους στο Μάτι από εγκληματική ανικανότητα και κάλυψαν τις ανθρωποκτόνες ευθύνες τους με αηδιαστικά ψεύδη και θεατρικές χυδαιότητες, πυροδοτούν τώρα τη μνησικακία εναντίον όσων τους συνέτριψαν. Στον νέο κύκλο επεισοδίων της «σειράς των Τεμπών», την πρωταγωνιστική θέση της Κωνσταντοπούλου θα διεκδικήσει, εκ νέου, ο σαφώς ανώτερος θεατρίνος Αλέξης Τσίπρας. Ο Ανδρουλάκης και οι λοιποί ψεκασμένοι θα αρκεστούν στο ρόλο των κομπάρσων.

Τελευταίο επεισόδιο αυτού του κακόγουστου θεάτρου ο «αγωνιστής» απεργός πείνας. Ξαφνικά, ένας πατέρας θύματος του δυστυχήματος, που ώς τώρα δεν είχε εμφανιστεί,  ανακηρύσσεται ήρωας, ανεμίζει σημαίες, βγάζει λόγους μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, κραδαίνει μηνύσεις, ποζάρει δίπλα σε πρόθυμους καθοδηγητές της Αριστεράς και της νομικής επιστήμης στην πιο κακοποιό εκδοχή της στήνοντας μια βιομηχανία μηνύσεων η οποία αποσκοπεί στο να μη συνεχιστεί η δίκη, καθώς ο Μητσοτάκης δεν φαίνεται να πέφτει από τον Ανδρουλάκη και δεν υπάρχει κάτι άλλο να τον αντιμετωπίσει πέρα από τη βεβήλωση των θυμάτων και την επαναφορά  της πιο ευτελούς μορφής συναισθηματικού λαϊκισμού. Στον πατριωτικό  αυτό  αγώνα θα επιστρατευθεί κι ο Αλέξης Τσίπρας ως ιππότης του ψεύδους και της απάτης.  

Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη  βεβηλώνεται, η Δημοκρατία γελοιοποιείται, η κοινωνία παρακολουθεί παγωμένη το ξεπούλημα της συλλογικής μνήμης. Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός αποκτά ξαφνικά γνώμη, άποψη, δημόσιο λόγο, δίχως η Δημοκρατία να τολμά να αμφισβητήσει τις προθέσεις του. Δίχως κανένας πολίτης αυτής της χώρας, έστω με στοιχειώδη παρατηρητικότητα ή τόλμη, να μπορεί να πει καθαρά: «Μας κοροϊδεύουν» ή «ο άνθρωπος έχει γίνει υποχείριο πολιτικών που φωτογραφίζονται δίπλα του» ή έστω να μας δώσει τη δίαιτα της απεργίας πείνας που χρησιμοποιεί.

Η άποψη της Αριστεράς για τη Δημοκρατία είναι ο ηθικός αποκλεισμός κάθε κριτικής, επειδή η ίδια διατηρεί το δήθεν «ηθικό πλεονέκτημα». Όποιος τολμήσει να το αμφισβητήσει στιγματίζεται, φιμώνεται, πετιέται εκτός δημόσιου λόγου. Αυτός ο μηχανισμός είναι το ίδιο επικίνδυνος με τα δόγματα που γέννησαν τον ναζισμό και τον κομμουνισμό: απόλυτη αλήθεια, καμία αμφισβήτηση, πλήρης χειραγώγηση.

Η μάνα Φύσσα ανακηρύχθηκε «κατάλληλη». Οι μάνες των δύο χρυσαυγιτών που δολοφονήθηκαν μετά έπρεπε, αντίθετα, να σωπάσουν...   Κανείς δεν συνελήφθη ποτέ, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για το αισχρό έγκλημα, και προφανώς καλώς έκαναν διότι έτσι υπαγορεύει η «ηθική» της Αριστεράς. Ο Παύλος βαφτίστηκε αγωνιστής και ποιητής με στίχους χυδαίους που εξυμνούσαν το μίσος και την καταστροφή.

Η χαροκαμένη μάνα του Θάνου Αξαρλιάν δεν έγινε ποτέ σύμβολο, ούτε «ευρωβουλεύτρια». Γιατί το παιδί της υπήρξε «παράπλευρη απώλεια» της 17 Νοέμβρη, θύμα των διακοπών που ήθελε να απολαύσει η σύζυγος του αγωνιστή Κουφοντίνα. Ο Δημήτρης τής το έκανε το χατίρι. Και ο Θάνος έπεσε νεκρός. Καμία κραυγή, κανένας οδυρμός εξ αριστερών (μόνο ως μάρτυρες έδωσαν το παρών στις δίκες του), καμία συγκέντρωση συμπαράστασης από τα τομάρια της Αριστεράς.

Το ίδιο και με τα παιδιά της Marfin. Κανείς δεν θυμάται καν τα ονόματά τους, καθώς δεν τα συμπεριέλαβε το αριστερό μαρτυρολόγιο. Δεν «βόλευε, ήταν «απεργοσπάστες», ξένο σώμα στην ιδεολογική αφήγηση του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν έπαιρναν γραμμή από το κόμμα, άρα ένοχοι! Εδώ η σιωπή θεωρήθηκε «δικαιοσύνη».

Κι όμως, οι «επιλεγμένοι» πενθούντες απέκτησαν δωρεάν θεσμικό ρόλο, ασυλία και μικρόφωνο. Όλη αυτή η απύθμενη γελοιότητα βασίζεται στην ατολμία των κυβερνήσεων δεκαετιών που νομιμοποίησαν τη βία όταν κατέβαινε στους δρόμους να τραμπουκίσει και να σπάσει. Γιατί; Επειδή της παραχώρησαν απλόχερα το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» και την «ιδεολογική ηγεμονία». Κι αυτό είναι η μεγάλη αποτυχία της Μεταπολίτευσης.

Ας το πούμε καθαρά: η τραγωδία δεν είναι επάγγελμα. Ο θρήνος δεν είναι πολιτική πλατφόρμα. Η απώλεια δεν είναι εισιτήριο για καριέρα. Το να χτίζεις, ονόματα, θέσεις και ρόλους πάνω στο αίμα των νεκρών συνιστά την απόλυτη ιεροσυλία. Κι εκείνοι που το κάνουν, δεν τιμούν τα θύματα – τα ξανασκοτώνουν.

Η Δικαιοσύνη είναι η μόνη αρμόδια να αποδώσει ευθύνες. Ούτε οι πλατείες, ούτε οι κάμερες, ούτε οι όχλοι. Όταν κάποιοι επιχειρούν να υποκαταστήσουν τους θεσμούς, δεν κανουν «αντίσταση». Προσπαθούν να καταλύσουν τους θεσμούς της Δημοκρατίας και να στήσουν μια νέα μορφή οχλοκρατίας.

Η κοινωνία μας δεν αντέχει άλλο τους επαγγελματίες πενθούντες, τους πολιτικούς νεκροθάφτες, τους εμπόρους της οδύνης. Αν συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε, δεν θα θάβουμε μόνο τους νεκρούς μας. Θα θάψουμε και τη Δημοκρατία μας.

Το ατύχημα των Τεμπών υπήρξε μια τραγωδία που βύθισε τη χώρα στο πένθος. Μια στιγμή απόλυτης σιωπής και περισυλλογής, που θα έπρεπε να παραμείνει στο χώρο της Δικαιοσύνης και της κοινωνικής μνήμης. Αντί γι’ αυτό, γίνεται ξανά το σκηνικό μιας πολιτικής εκμετάλλευσης.

Το δημοσιευθέν σήμερα «πόρισμα Καρώνη» (επίσημα: Πραγματογνωμοσύνη σε Απάντηση της Διάταξης Διορισμού 4/2024 από τον Εφέτη Ανακριτή Λάρισας κ. Σωτήριο Μπακαΐμη) δεν είναι μια ακόμα αναπαράσταση του δυστυχήματος των Τεμπών συνοδευόμενη από εικασίες για τα παρατηρηθέντα φαινόμενα, ούτε και η προσπάθεια να εξαχθούν συμπεράσματα από τα «δεδομένα» των βίντεο των καμερών ασφαλείας του αυτοκινητοδρόμου και άλλων κτιρίων που κατά τύχη κατέγραψαν τα γεγονότα.

Ο «αγώνας» ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, βραχυπρόθεσμα, έχει κριθεί πριν ξεκινήσει. Υπέρ του ψέματος.

Στις 11/4/2025, στη βραδινή ενημερωτική εκπομπή του Σταμάτη Ζαχαρού, εμφανίστηκε ο εμφανισθείς ως εμπειρογνώμων των Τεμπών, Κώστας Λακαφώσης, για να ανασκευάσει προσεκτικά τις προηγούμενες θέσεις του περί παράνομου φορτίου ξυλολίου, το οποίο θεωρήθηκε από μέρος συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών ως υπεύθυνο για το θάνατο των δικών τους.

Και έτσι ξαφνικά με το που μπήκε η Άνοιξη, η δικαιοσύνη έπαψε να είναι το σημαντικότερο πρόβλημα στην Ελλάδα, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, δηλαδή οι δημοσκόποι. Αποκαταστάθηκε η εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη, εξατμίστηκε το ξυλόλιο, έσβησε η πυρόσφαιρα, το ΝΑΤΟ τελικά δεν συμμετείχε στα Τέμπη ούτε σε άλλη συναυλία, αλλά η Ρωσία πρώην Σοβιετική Ένωση ήταν η γνωστή άγνωστη που διέσπειρε ψευδείς ειδήσεις και τις αναμετέδιδαν όλα τα ΜΜΕ – έτσι απλά, προς δόξα και τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας.

Αυτό που πάντα μου προξενούσε εντύπωση αλλά και με προβλημάτιζε έντονα ήταν ότι η καταγγελία ενός σκανδάλου αποκτούσε δυσανάλογη δημοτικότητα σε σχέση με τη μετέπειτα διάψευσή του. Επίσης, ότι αυτός ο κανόνας δεν έχει εξαίρεση! Επαναλαμβάνεται παντού και πάντα με την ίδια επιτυχία: η καταγγελία αποθεώνεται και η αθώωση (δικαίωση) αποσιωπάται. Πέραν των πολιτικών σκοπιμοτήτων, σε διάφορες περιπτώσεις, ακόμα και στον ιδιωτικό βίο, η απόλαυση της καταγγελίας προσφέρει μια σκοτεινή και ακαταμάχητη ηδονή. Αντίθετα, η καλή κουβέντα ζυγίζεται με το χρυσάφι. Εν ολίγοις, η δημιουργία στοιχίζει ακριβά και θέλει χρόνο, ενώ το γκρέμισμα είναι δωρεάν και πληρωτέο τοις μετρητοίς. Είναι πιο εύκολο να γίνεις δημοφιλής εκτοξεύοντας καταγγελίες από το να προτείνεις δημιουργικές λύσεις...

Επειδή τις τελευταίες μέρες ξανάρχισαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι δημοσιεύσεις διαφόρων βίντεο οι δημιουργοί των οποίων προσπαθούν να αποδομήσουν δήθεν πειραματικά το γεγονός ότι τα έλαια σιλικόνης που χρησιμοποιούνται ως ψυκτικό μέσον σε μετασχηματιστές ηλεκτραμαξών, όπως αυτές του δυστυχήματος των Τεμπών, δεν μπορούν να αναφλεγούν, θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις και να δώσω μερικές συμβουλές.

Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία μπορεί να εξαργυρωθεί η χυδαιότητα στις αμέτρητες αποχρώσεις της. Aρκεί να έχει κάποιος το κουράγιο να εκτεθεί στη δημόσια σφαίρα για να γίνει viral, όπως λέει και η πιτσιρικαρία.

Με τεράστια έκπληξη διάβασα το δημοσίευμα της δημοσιογράφου Σοφίας Γιαννακά ότι κλήθηκε σε απολογία από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, διότι δεν «συνεμορφώθη με την «Γενική Κοινωνική Απαίτηση» των ημερών «για δικαιοσύνη». Ποια δικαιοσύνη; Τη «δικαιοσύνη» του… «λαού», που έχει προκαταβολικά εκδώσει καταδικαστική απόφαση για την «τετελεσμένη συγκάλυψη εκ μέρους της Κυβέρνησης γενικά και του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη ειδικά» στο θέμα των Τεμπών.