«Δεν ξέρω εάν υπάρχουν λεφτόδεντρα αλλά υπάρχουν κλεφτόδεντρα». Όταν η φράση αυτή επαναλαμβάνεται, όχι σε στιγμές ιλαρότητας αλλά ως βαρυσήμαντο πολιτικό σλόγκαν, τι πρέπει να υποθέσει ο παροιμιώδης μέσος άνθρωπος; Ότι αυτός που το λέει έχει στοιχεία, αλλά για κάποιον σκοτεινό λόγο δεν τα καταθέτει στις αρμόδιες αρχές; Ότι έχει μία γενική αίσθηση ότι το φαινόμενο είναι διαδεδομένο στην κοινωνία μας και θα καταβάλει σοβαρές προσπάθειες να το ξεσκεπάσει; Ή ότι επινόησε ένα ακόμη ευφυολόγημα, που δεν έχει ρίζες σε πραγματικά στοιχεία, και ότι καμαρωτός και με εκείνο το κουτοπόνηρο γελάκι το επαναλαμβάνει αδιακρίτως,  από τηλεοπτικές εκπομπές μέχρι επαρχιακά μπακάλικα και όποιον πείσει —και όποιον πάρει ο Χάρος που σε αυτή την περίπτωση θερίζει υπολήψεις;

Το ότι η Νομική Σχολή του Yale είναι από τις κορυφαίες στις ΗΠΑ, από την οποία αποφοίτησαν Πρόεδροι, δικαστικοί όλων των βαθμίδων, πολιτικοί και επιτυχημένοι επιχειρηματίες δεν σημαίνει ότι όλοι οι απόφοιτοί της είναι οπαδοί της ανοιχτής κοινωνίας και της νεωτερικότητας. Απόφοιτος του Yale είναι και ο συντηρητικός Σάμιουελ Αλίτο, δικαστής που διορίστηκε το 2006 από τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον νεότερο στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, γνωστό με το αρκτικόλεξο SCOTUS.  Επιπλέον, ένας Πρόεδρος που έχασε την λαϊκή ψήφο με διαφορά τριών εκατομμυρίων ψήφων, αλλά κέρδισε την Προεδρία χάρη στις ιδιαιτερότητες του εκλεκτορικού συστήματος, ο Ντόναλντ Τραμπ, μπόρεσε και διόρισε τρεις νέους συντηρητικούς δικαστές –σε σύνολο 9 του SCOTUS– ανατρέποντας δραστικά τις ισορροπίες και σπρώχνοντας το δικαστήριο προς τα σκοτάδια του πρωτόγονου συντηρητισμού.

Τα τελευταία 82 χρόνια στην Ελλάδα κυκλοφορεί αναμεσά μας ένας γέρικος ελέφαντας. Στα τεράστια καπούλια του είναι σταμπαρισμένοι ο πυρσός της μεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και ο φασιστικός διπλούς πέλεκυς της ΕΟΝ.  Δεν είναι αόρατος: απλά κανείς δεν μιλάει γι’ αυτόν. Δεν μιλάει για τους αστούς οι οποίοι σιχαίνονταν τους φασίστες του Μεταξά που τους πότιζαν το ρετσινόλαδο του Μανιαδάκη —όταν όμως ήρθε το τελεσίγραφο των Ιταλών δεν αρνήθηκαν να μοιραστούν το χνότο τους με τους φασίστες συστρατιώτες τους· δίπλα τους πολέμησαν για την πατρίδα, που τους ένωνε εκείνη την σκοτεινή ώρα. Ακόμη και οι κομμουνιστές (όσοι δεν ήταν φυλακή και στα ξερονήσια οι οποίοι, σε μία ακόμη μελανή σελίδα της δικτατορίας Μεταξά, δεν απελευθερώθηκαν,  αλλά παραδόθηκαν στους Ναζί) πολέμησαν. Πολέμησαν μαζί για να σώσουν την πατρίδα.

Νa 'ταν και αυτό που ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ εννοούσε όταν, στο Όπως σας Αρέσει, ο Ιάκωβος ο μελαγχολικός έλεγε στον Δούκα: «Όλος ο κόσμος μια σκηνή και οι ανθρώποι, οι άνδρες και ο γυναίκες  απλώς ηθοποιοί»; Μπορεί και να ξεχώριζε ένα ιδιαίτερο ταλέντο:  εκείνους που μακέλεψαν «αγαπημένα», αλλά όχι αγαπώμενα πρόσωπα, και μετά δήλωναν ότι αυτό που πιότερο ποθούν είναι «να λάμψει η αλήθεια»  — αλλά μέχρι αυτό να συμβεί  άστραφταν τα φλας των φωτογράφων και έλαμπαν οι προβολείς των τηλεοπτικών στούντιο, εκεί όπου έκαναν τις συντετριμμένες τους δηλώσεις και περιέφεραν τις λυπητερές τους ιστορίες. Ποιος να ξέρει.

Έγραφα για το περιοδικό ΗΧΟΣ & hi-fi από το 1977 μέχρι το 1983, αλλά συνέχιζα να τον αγοράζω και μετά.  Στα μουχλιασμένα και σαρακοφαγωμένα πλέον τεύχη του μπορεί να βρει κανείς πολύτιμα κομμάτια της μουσικής ιστορίας του τόπου. Φύσηξα λοιπόν τη σκόνη του αρχείου του ΗΧΟΥ (ένα τμήμα του υπάρχει ψηφιοποιημένο στο διαδίκτυο) και βρήκα μία συνέντευξη του Λεωνίδα Καβάκου, από τον Σεπτέμβριο του 1989.

Οι σκύλοι αλυχτάνε, αλλά το καραβάνι προχωρά· του πολιτισμού τουτέστιν. Λέξεις και εκφράσεις της καθημερινής εμπειρίας λαξεύονται, τροχίζονται, λειαίνονται και μεταναστεύουν στη σελίδα και στα μήντια. Ως σχήματα λόγου, ως μεταφορές, που τάχιστα εξελίσσονται σε κλισέ:

Το Wagner Group, ως παραστρατιωτική οργάνωση μισθοφόρων, είναι ένας σκιώδης πρωταγωνιστής του θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων. Χρηματοδοτείται από τον Γιεβγκένι Πριγκοζίν, έναν ομότεχνο του πασίγνωστου μάγειρα Ρατατούη, ο οποίος παρέχει (και) υπηρεσίες κέτερινγκ στα γεύματα που παραθέτει ο ρώσος πρόεδρος στους ξένους επισήμους —και για τους κόπους του αυτούς έχει  κερδίσει το παρωνύμιο «ο σεφ του Πούτιν». Το Group επιτρέπει την «ευλογοφανή διάψευση» για σκοτεινές ρωσικές επιχειρήσεις ανά τον κόσμο που κατά κανόνα δεν θα χαρακτηρίζονταν στρατιωτικές, αλλά εγκλήματα πολέμου. Βοηθάει επίσης τη λογιστική του πολέμου: οι επίσημες απώλειες που δηλώνονται στις πολεμικές συγκρούσεις της Ρωσίας δείχνουν μικρότερες. Εύλογα λοιπόν το Group αποκαλείται «ο στρατός του Πούτιν», το μακρύ του χέρι.

Θα μπορούσε να επιτελέσει το κοινωνικό της καθήκον, να αλαφρώσει τη συνείδησή της, διαβάζοντας στη Χάννα και στους άλλους εγκληματίες που σαπίζουν στα μπουντρούμια. Σε αυτούς που θέλησαν να αποτρέψουν τη χώρα τους από το να αποκαθάρει τη γειτονική χώρα από τους ναζί που την κατακλύζουν· και σε εκείνους που προσπάθησαν να εμποδίσουν τη μητέρα Ρωσία από το να θεραπεύσει την Ουκρανία από την γελοία ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει ως   ανεξάρτητη χώρα.

Από τον Άντσο ντε Μελκ

Ονομάζομαι Άντσο ντε Μελκ και είμαι ένας άσημος αντιγραφέας σε ένα καθημερινό ειδησεογραφικό site. Στην δίνη της δουλειάς τα περισσότερα γεγονότα με προσπερνούν ή δεν τα κατανοώ πλήρως. Άκουσα, ωστόσο, τις προάλλες τον Γάλλο Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν, μετά την συνομιλία του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, να λέει ότι «τα χειρότερα έπονται για την Ουκρανία». Τι να εννοούσε άραγε; Βάλθηκα να καταλάβω. Έψαξα (στην Wikipedia, για να εξομολογηθώ την αμαρτία μου) για να μάθω τι είχε συμβεί σε περιοχές όπου οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έχουν πρωταγωνιστήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Συγκέντρωσα ορισμένα αποσπάσματα από την Wikipedia που με βοήθησαν να καταλάβω πώς κάνουν πόλεμο οι ρωσικές δυνάμεις και -παλιά μου τέχνη κόσκινο!- τα αντιγράφω σε αυτό το χειρόγραφο, κάνοντας μία μικρή επιμέλεια στα κείμενα για καλύτερη κατανόηση. Τα δικά μου φτωχά σχόλια τα έβαλα σε αγκύλες και εμφανίζονται με διαφορετική γραμματοσειρά.

Τα ράφια των φαρμακείων της Δύσης έχουν αδειάσει από χάπια ιωδίου τις τελευταίες μέρες. Όλοι τρέχουν να τα προμηθευτούν για να προστατευτούν από έναν πιθανό πυρηνικό πόλεμο. Όμως πληρώνουν ιώδιο και αγοράζουν ασπιρίνη: το ιώδιο είναι για τον πυρηνικό πόλεμο ότι είναι η ασπιρίνη για τον καρκίνο.