web only

Πριν από λίγο ανακοινώθηκε η είδηση του θανάτου του κορυφαίου συνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη. Ο εκλιπών ήταν 96 χρόνων. 

Ο Θουκυδίδης έστειλε το μήνυμα και «αμαρτίαν ουκ έχει»: οι αθηναίοι στρατηγοί θα μπορούσαν να σώσουν τον στρατό της Αθήνας στην σικελική εκστρατεία, όπου χάθηκε ο μισός ενεργός ανδρικός πληθυσμός της πόλης, αν αποφάσιζαν έγκαιρα την επιστροφή. 

Εκείνο που με ξένιζε στον Κυριάκο Μητσοτάκη, άλλοτε ευχάριστα άλλοτε δυσάρεστα, ήταν η προσπάθειά του να συμπεριλάβει στις τελικές του αποφάσεις  μια συνισταμένη του δημόσιου διαλόγου, αποφεύγοντας ακρότητες και κάποιες από τις πολλές άσκοπες συγκρούσεις. Αλλά και περιορίζοντας το ίδιο του το πρόγραμμα.  Έτσι ίσως απέκτησε νόημα και η λέξη συμπεριληπτικός που τόσο λανσάρεται τελευταία…

Στο τέλος του 1909, ο πατέρας του Σωκράτη αποφάσισε να εργαστεί. Βρήκε δουλειά στο χωριό Κιουτσούκ Κουγιού στην, απέναντι από το Αϊβαλί, βόρεια ακτή του κόλπου του Αδραμυτιού. [Αξίζει να σημειωθεί ότι το Κιουτσούκ Kουγιού είναι η ακτή από την οποία γίνεται τα τελευταία χρόνια η προώθηση τω μεταναστών προς την Μυτιλήνη]. Ο πατέρας του έμεινε εκεί δύο και μισό μήνες, από τον Δεκέμβριο του 1909 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1910. Έγραψε δεκαεπτά γράμματα προς το σπίτι του, τα περισσότερα με αιτήματα, παράπονα και γκρίνιες.

Για την ανάγκη μιας νέας δημόσιας πολιτικής κουλτούρας

Από τον Μάιο του 1907 ώς  τον Αύγουστο του 1909 δεν σώζονται γράμματα στην αλληλογραφία του Σωκράτη από το Αϊβαλί. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε αν το κίνημα των Νεότουρκων (Ιούλιος 1908) πέρασε και πώς σ’ αυτήν, αν και σπανίως περιέχει αναφορές σε πολιτικά γεγονότα, ιδιαιτέρως όταν αυτά αφορούν την οθωμανική αυτοκρατορία. Αλλά από το 1909 σώζονται δεκαπέντε γράμματα…

Ήταν ένας πολύτιμος φίλος και μόνιμος συνεργάτης του Books’ Journal. Ο Πέτρος Στ. Μακρής Στάικος, συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου Κίτσος Μαλτέζος: Ο αγαπημένος των θεών, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι όπου κατοικούσε. Ήταν 72 χρόνων και η συμβολή του στην απομυθοποίηση του ηρωικού αφηγήματος της Αριστεράς για τον εμφύλιο ήταν σημαντική.

Αρχές του φθινοπώρου του 1906 πεθαίνει από λοιμώδες νόσημα  (μάλλον από φυματίωση)  η αδελφή του Σωκράτη, Δέσποινα. Ώς τον Μάιο του 1907 δεν υπάρχουν γράμματα. Το γεγονός διασώζεται σε ένα αφήγημα που έγραψε ο Σωκράτης και το οποίο συνόδευε τα δύο γράμματά του, ένα προς τη Μαριάνθη, και ένα με ευχές για το Πάσχα προς την οικογένεια,  Τα επιστολόχαρτα και οι φάκελοι, εννέα μήνες μετά, φέρουν σε ένδειξη πένθους  μαύρη μπορντούρα. Είναι και τα μόνα που διασώζονται το έτος 1907. 

Όταν ο Κωστής Στεφανόπουλος αρνήθηκε να παραλάβει από τον Χριστόδουλο το κείμενο με τις υπογραφές των πολιτών, που ζητούσαν να τεθεί σε δημοψήφισμα το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, μας πρόσφερε την κορυφαία ερμηνεία των συνταγματικών διατάξεων που ορίζουν ποιες είναι και πώς ασκούνται οι προεδρικές αρμοδιότητες. Εξήγησε ότι δεν δικαιούται να μετέχει στην πολιτική αντιπαράθεση και ότι δεν νομιμοποιείται στην ανάληψη πρωτοβουλιών με στόχο την ενεργοποίηση μιας κυβερνητικής δράσης.

Μετά από το επεισόδιο της φωτιάς της Ελληνικής Εμπορικής Σχολής Χάλκης τον Ιανουάριο του 1905, η αλληλογραφία του Σωκράτη από το Αϊβαλί ασχολείται στην αρχή με εύρεση εργασίας της Μαριάνθης και ακολούθως μέχρι το τέλος του 1906 με την εγκατάστασή της ως οικοδιδασκάλου στην ελληνική οικογένεια του Μ. Ρίζου στο Αλεξαντρόφσκ της Ρωσίας επί του ποταμού Δνείπερου (σήμερα Ουκρανία, πόλη Ζαπορίζια).