web only

Αν δεν ήταν τόσο μεγάλη και βαριά η καταριανή σκιά, αυτό το ματς θα ήταν απενοχοποιημένα το σημαντικότερο της δεκαετίας, το πιο ιστορικό, όπως φανερώνουν και οι αντιδράσεις των σταρ των δύο ομάδων στον δρόμο για τον τελικό. Ο τελικός που αναμενόταν το 1986, αλλά ο Ζοέλ Μπατς έσκασε απότομα.

Στο ποδόσφαιρο τo απλό είναι και δύσκολο

Γιάννης Διακογιάννης

Αν κάτι ξεχώριζε τους (έντυπους) Νew Υork Τimes, για τους φανατικούς αναγνώστες τους, ήταν η σελίδα με τις «Νεκρολογίες» (Οbituaries), που συμπλήρωναν ουσιαστικά, αλλά και πεισιθάνατα, All the news that fit to print. Όμως, και ο ευρωπαϊκός Τύπος –η Monde, o Figaro ή η Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ)– κατέχει την τέχνη του «μεταθανάτιου εγκώμιου», που έρχεται από τους ρωμαϊκούς χρόνους ώς τις μέρες μας και αποτίει τον ύστατο φόρο τιμής στην εκλιπούσα προσωπικότητα. Είναι άχαρη αυτή η «δουλειά» και δύσκολη: «εκθειάζει» κανείς εκ των υστέρων, ανέκκλητα, τις αρετές ενός προσώπου στο πλαίσιο μιας μάλλον μακάβριας, επαγγελματικής συνήθως, υποχρέωσης, ενίοτε στα όρια της εξιδανίκευσης. H FAZ, όμως, έχει και μια άλλη «φόρμουλα»: συνηθίζει τα εγκώμιά της ανά δεκαετία στα εκάστοτε γενέθλια του τιμώμενου προσώπου.

Ας ανασηκώσω μόνο μιαν ακρούλα από τον βαρύ, βορβορώδη και σάπιο μανδύα του τραμπισμού. Συνέβη ενωρίς στη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, όταν ήταν μια λαμπρή κρύα μέρα του Γενάρη του 2017 και τα ρολόγια σήμαναν δεκατρείς. Ο Σων Σπάισερ, φρέσκος εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, ξεκίνησε την πρώτη του ενημέρωση στους διαπιστευμένους συντάκτες στις 21 Ιανουαρίου, μια μόλις μέρα μετά την ορκωμοσία του Ντόναλντ. Ο Σπάισερ επιτέθηκε δριμύτατα και αδιακρίτως στα ΜΜΕ κατηγορώντας τα ότι σκόπιμα υποτίμησαν το μέγεθος του πλήθους (για το πάθος δεν αναφέρθηκε) στην τελετή ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ.  Δεν έδειξαν καμία αφοσίωση στην πατρίδα.

Γιώργος Καραγιαννίδης, Η καρδιά μου το όπλο σου. Μυθιστόρημα, Αρμός, Αθήνα 2022, 354 σελ.

Η αλήθεια είναι, ότι η  έκδοση αυτού του βιβλίου με εξέπληξε. Γνωρίζοντας τον Γιώργο Καραγιαννίδη ως τεχνοκράτη, έναν από τους πιο επιδραστικούς επιστήμονες της χώρας, δύσκολα μπορούσα να διανοηθώ ότι θα είχε όχι τη διάθεση αλλά, κυρίως, το χρόνο για να γράψει μυθιστόρημα. Το έκανε όμως και, ευτυχώς, αποδεικνύοντας ότι η παραγωγικότητά του είναι ενιαία. Και το έκανε με τη συνέπεια του προγραμματιστή (είναι η εργασία του, το επάγγελμά του). Έτσι μας παρέδωσε αυτό το μυθιστόρημα.

«Η πρόχειρη αναλογία με βάζει να σκεφτώ, ξύλινο γαϊδουράκι κρητικό. Όμως διώχνω την σκέψη, δεν είμαι δα και τίποτε σκιτζής πολιτικός, τόσο φτηνά τους άλλους να χαρακτηρίζω».*

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο εν Βελγίω, είδα πολλούς στο facebook να συγκρίνουν τους Βέλγους αστυνομικούς με τον περίφημο Ηρακλή Πουαρώ.

Βασίλης Λαδάς, Ποδηλάτες, κψμ, Αθήνα 2022, 232 σελ.

Παρά το απλουστευτικό σχήμα που ο Λαδάς, διά χειρός Φώτη, διαπιστεύει, το νέο βιβλίο του, γερά αρχιτεκτονημένο, διαβάζεται ως πολιτικό σχόλιο, ως μυθιστόρημα κοινωνικού ρεαλισμού, ως μικρό δοκίμιο για την ιστορία της υποδηματοποιίας στην Πάτρα και όχι μόνο, ως αστυνομική νουβέλα, με το ενδιαφέρον του αναγνώστη να μένει ενεργό έως τέλους. 

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου,

Είδα με αποτροπιασμό το φόνο του μισθοφόρου Γιεβγκένι Νούζιν με βαριοπούλα από τους άντρες του μισθοφορικού στρατού Βάγκνερ, του επονομαζόμενου «μάγειρα του Κρεμλίνου», Γιεβγκένι Πριγκόζιν.

Αυτό που παρατηρεί ακόμη και ο πλέον αδαής διαβάζοντας τα Ευαγγέλια είναι πως ο Χρήστος με μια κατηγορία μόνο αμαρτωλών είναι αυστηρός, πραγματικά αυστηρός. Με τους υποκριτές. Εύκολα συμπονά τους πόρνους, τους μοιχούς, τους φονιάδες ή τους κλέφτες, ενώ ακόμη και τους πλεονέκτες, όπως ήταν οι τελώνες, μπορεί να τοyw συγχωρέσει και να τους αγκαλιάσει. Αυτούς που πραγματικά δεν αντέχει όμως, είναι οι υποκριτές.

Το «προοδευτικός» στην ονομασία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τονίζει ακόμα μια φορά τον παραλληλισμό της Αριστεράς (όλης της της συμπεριφοράς, του λόγου της, των αφορισμών της, του φανατισμού, των εμμονών της, των επιδεικτικής ευσέβειας και της κειμηλιολατρείας της) με τη θρησκεία. 

Το επίθετο «καθολικός» άρχισε να εμφανίζεται ως χαρακτηρισμός των χριστιανικών δογμάτων με το που άρχισαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα: τα μερικά, τα μη καθολικά επέμεναν στην καθολικότητά τους

Αντίστοιχο το κίνητρο της υιοθέτησης του ονόματος «ορθοδοξία».

Κατεξοχήν αμφισβητούμενα τα δόγματα, αυτοχαρακτηρίζονται «ορθά», για να μπορούν να δικαιολογούν –τρόπος του λέγειν– τη δίωξη των διαφωνούντων.

«Προοδευτική» λοιπόν η συμπαράταξη που δεν θέλει, στο Ευρωκοινοβούλιο, να ενοχλήσει τον σφαγέα του ουκρανικού λαού. Που επισημοποιεί την «ντοκουμεντ-αρισμένη» εξύβριση και τη συνωμοσιολογία της συφοράς. Που λέει «ναι» στη μαντήλα που τώρα σκοτώνει. Που ανακαλύπτει άταφα παιδιά, που τα λένε Μαρία, την παραμονή της Παναγιάς.

Προοδευτικό λέει τον εαυτό του ό,τι πιο οπισθοδρομικό έχει ανεβεί στην κύρια σκηνή του πολιτικού μας θεάτρου.

Από μια σκοπιά, ωστόσο, και τούτο δεν λέγεται χαριτολογώντας, χάριτας οφείλουμε στο κόμμα της αξιωματικής: μας θυμίζει, πιεστικά, πως ούτε η δημοκρατία ούτε η πρόοδος είναι δεδομένα, πως δεν είναι δύσκολο να ξαναπέσουμε στο χαντάκι της του ’15, μας ξυπνάει. Χάριτας οφείλουμε, και τις εκφράζουμε: «ευχαριστούμε φίλοι, για τις προσφορές και τις προτάσεις σας, είσαστε και εσείς ένας οδηγός μας, χάρις και στο παράδειγμά σας  γνωρίζουμε πια με βεβαιότητα τι πρέπει να αποφύγουμε».