Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η χώρα την ερχόμενη Κυριακή είναι να χωριστεί στα δυο. Μα, θα μου πείτε, καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, τις μέρες της οποίας ζούμε ακόμη, δεν ήταν ούτως ή άλλως μοιρασμένη η χώρα στις εκλογικές αναμετρήσεις; Όχι, ποτέ! Ο δικομματισμός δεν έγινε ποτέ διχασμός την επομένη των εκλογών. Με αυτή την προοπτική λειτούργησε το μεγαλύτερο μέρος του Πασόκ, αλλά κι ένα σημαντικό κομμάτι της δεξιάς, όταν σε δυο δόσεις, το 2012 και το 2015, μετανάστευσαν στον Σύριζα. Με την αυταπάτη του «business as usual».
Από το 2015 μέχρι σήμερα, όμως, δεν είχαμε εκλογές για να εκφραστεί ο λαός και να κυρώσει με την ψήφο του μια καταστροφική διακυβέρνηση. Δόθηκε έτσι η ευκαιρία να ξετυλιχθεί μια επιδρομή καθεστωτικού τύπου στο κράτος και τους θεσμούς, που μεθοδεύτηκε από το πολίτ μπυρό της νέας διακυβέρνησης και υλοποιήθηκε από τους «χρήσιμους ηλίθιους» του Πασόκ και της Δεξιάς, οι οποίοι σπεύσανε να στοιχηθούν πίσω από την εξουσία, πιστεύοντας ότι ήταν μια από τα ίδια.
Ποτέ στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας δεν είδαμε κατά τη διάρκεια μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου τέτοιας έντασης επίθεση στο δημόσιο ταμείο για να μεταστραφεί μια κοινή γνώμη, η οποία, από την εκλογή του Κυριάκου στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας και μετά, ήταν σταθερά αρνητική απέναντι στην Κυβέρνηση και στα τρία δημοσκοπικά μέτωπα: στην πρόθεση ψήφου, στον καταλληλότερο πρωθυπουργό και στην παράσταση νίκης. Αυτό εξηγεί γιατί δεν έγιναν εκλογές μέχρι σήμερα. Αυτό εξηγεί, ενόψει εκλογών, και την ένταση και το βάθος των προεκλογικών παροχών, που δεν έχουν προηγούμενο.
Τόσο η ΝΔ όσο και το Πασόκ, λειτουργούσαν ανέκαθεν –ακόμη και σε καιρούς της πιο σφοδρής μετωπικής τους σύγκρουσης– με μια θεσμική υπευθυνότητα, η οποία έβαζε κάποια όρια στην προεκλογική συμπεριφορά τους, τα οποία απέρρεαν από το γεγονός ότι σε κάθε περίπτωση, το κράτος έπρεπε να μείνει όρθιο. Τώρα, αυτή η Κυβέρνηση δεν ταυτίζεται με το Κράτος. Το χρησιμοποιεί ως εργαλείο για την επίτευξη των στόχων της δικής της ατζέντας, που συνοψίζονται σε έναν: την παραμονή στην εξουσία με κάθε κόστος, ακόμη κι αν αυτό θα επιφέρει την κατάρρευση του Κράτους.
Αυτή η Κυβέρνηση πολιτεύεται προεκλογικά, όπως και καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας της, με διχαστικό λόγο και έργο. Συνθλίβει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας για να πιάσει τους δημοσιονομικούς στόχους και να μοιράσει επιδόματα χωρίς μέλλον. Κι αυτό γιατί δεν την ενδιαφέρει ούτε η ανάπτυξη της χώρας, ούτε το μέλλον της. Την πρώτη αδυνατεί να τη φέρει και το δεύτερο είναι πολύ μακριά γι’ αυτήν. Ζει λοιπόν με το παρόν και σ’ αυτό επενδύει. Στέλνοντας λάθος μηνύματα σε ένα μέρος της κοινωνίας, που αποκαλεί «οι πολλοί», ότι θα πρέπει να την εμπιστευτεί για να το συντηρεί απομυζώντας «τους λίγους».
Δεν χρειάζεται όλη την κοινωνία μαζί της. Της αρκεί το εν τρίτον. Σ’ αυτούς στοχεύει, δεν την ενδιαφέρουν οι άλλοι, τους οποίους αποκαλεί «λίγους», αντιστρέφοντας και εδώ την πραγματικότητα. Την ενδιαφέρουν τόσοι μόνο, όσοι είναι αρκετοί για να της εξασφαλίσουν την παραμονή της στην εξουσία ή, κατ’ ελάχιστον, την πρόκληση τέτοιας ζημίας στον αντίπαλο, ώστε να μην μπορέσει να κυβερνήσει. Σε κάθε περίπτωση, η χώρα θα το πληρώσει, και μάλιστα ακριβά.
Έτσι, από την κάλπη της ερχόμενης Κυριακής, κινδυνεύουν να βγουν δυο Ελλάδες. Μια Ελλάδα που εκπαιδεύεται για να ζει σε βάρος της άλλης και νομίζει ότι θα μπορεί να συνεχίσει να το κάνει αυτό εις το διηνεκές. Να παίρνει επιδόματα, μισθούς και συντάξεις και να προσλαμβάνεται στο Δημόσιο, συντηρούμενη από την άλλη Ελλάδα που συνθλίβεται υπό το βάρος των φόρων, της γραφειοκρατίας και του κρατισμού, καταδικασμένη να χρηματοδοτεί την πρώτη, διασφαλίζοντας και την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.
Όπως καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο δεν είναι βιώσιμο και αν προκύψουν δυο Ελλάδες την Κυριακή, η χώρα θα ακολουθήσει το δρόμο της βαλκανοποίησης που της έχουν χαράξει οι εταίροι της. Και η εθνική καταστροφή θα μας περιμένει στη γωνία, όπως συνέβη πάντοτε με κάθε διχασμό.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσει η Ελλάδα που εκμαυλίζεται σήμερα από μια κυβέρνηση που δεν την ενδιαφέρει το μέλλον όλης της χώρας, είναι πως σε κάθε κοινωνία, ο πλούτος, πριν διανεμηθεί, θα πρέπει πρώτα να παραχθεί. Και η χώρα έχει πάψει να παράγει πλούτο τα τελευταία χρόνια και μ’ αυτή την Κυβέρνηση δεν έχει καμιά προοπτική να παράξει πλούτο τα επόμενα.
Μοιραία, λοιπόν, το λεφτόδενδρο που φύτεψε ο κύριος Τσίπρας στον κήπο του Μαξίμου θα πάψει κάποια στιγμή να βγάζει ευρώφυλλα και κάπου εκεί θα υποστούμε την πιο βαθιά κρίση, από την οποία η πρώτη που θα πληγεί, θα είναι η Ελλάδα που τώρα πιστεύει πως θα μπορεί ες αεί να λαμβάνει μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και να διορίζει τα παιδιά της στο Δημόσιο.
Και η κρίση αυτή δεν θάχει προηγούμενο που να μπορεί να θυμάται αυτή η γενιά…
