Ταγίπ Ερντογάν

Στην Ελλάδα με το αλάνθαστο λαϊκό αισθητήριο και σε θέματα εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής, αναθεματίζουν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ τον τελευταίο μισό αιώνα. Πρέπει να έχουν γίνει εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώσεις κατά των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και υπέρ της ανεξαρτησίας των λαών, της φιλίας των λαών, της αυτοδιάθεσης των λαών. Αλλά μέχρι σήμερα, εν πολλοίς, την ελευθερία των δυτικών κοινωνιών να είναι κοινωνικά ευαίσθητες, να έχουν την ελευθερία του λόγου και τις λοιπές ελευθερίες και δικαιώματα, την εξασφάλιζε η ιμπεριαλιστική δύναμη κρούσης της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ ήταν η βασική ασπίδα προστασίας όχι μόνο της Ελλάδας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Η Μέρκελ, για παράδειγμα, αγόραζε για τη Γερμανία φτηνό αέριο από τη φίλη Ρωσία, συνήπτε επικερδείς εμπορικούς δεσμούς με την Κίνα και ένιωθε ασφαλής δωρεάν δίχως να ξοδεύει ευρώ, μια και για την προστασία της Γερμανίας καθάριζε η Αμερική τρέχοντας εν όπλοις σε διάφορα μέτωπα...  

Στην Ελλάδα, το σλόγκαν «Τουρκία όπως Ρωσία» έγινε επίκαιρο καθώς και η γεωπολιτική αναβάθμιση της πρώτης, μαζί με το ερώτημα για το αν θα πορευτεί: σε προσέγγιση με τη Δύση, με αντιδυτικές δυνάμεις ή σε αυτόνομη πορεία εξισορρόπησής τους. Θα εξετάσουμε τη στρατηγική της Τουρκίας σε συνάρτηση με τους στόχους της Δύσης ώστε να εντοπίσουμε σημεία σύγκλισης - απόκλισης που μπορούν να στηρίξουν - να αποκλείσουν στρατηγικές συμπόρευσης, λαμβάνοντας υπόψη και άλλες εμπλεκόμενες δυνάμεις. Με τα συμπεράσματα που θα αποκομίσουμε, θα προσεγγίσουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Πώς δολοφονήθηκε ο Τζαμάλ Κασόγκι, πώς έγινε προσπάθεια να αποκρυβεί η δολοφονία του, πώς ο Πρόεδρος Μπάιντεν (κατά την κατηγορία του εκδότη και διευθυντή της Ουάσιγκτον Ποστ) «γυρίζει την πλάτη του στις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας του Τύπου και της ισότητας». Ρεπορτάζ Ειδικού Συνεργάτη.

Εξωτερική πολιτική και ελληνοτουρκικά: η ασταθής ισορροπία της «μη ειρήνης - μη πολέμου» (τεύχος 134, Σεπτέμβριος 2022)

Πριν από τρία χρόνια, πολλοί άνθρωποι που δεν προέρχονται από τον δεξιό χώρο ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη θεωρώντας πως  ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ είχαν εν πολλοίς εξαπατήσει τους ψηφοφόρους (παραπέμπω στις κατ’ επανάληψη, πριν τις εκλογές του 2015, δηλώσεις του καθηγητή (!) Γιώργου Σταθάκη που, υπομειδιώντας ―ποιος ξέρει γιατί― όταν τον ρωτούσαν για το πώς θα καταργήσει το Μνημόνιο απαντούσε: «με ένα νόμο· που θα έχει ένα μόνο άρθρο»). Ενοχλούσε επίσης η αλαζονεία του τότε πρωθυπουργού που επειδή τάχα εκπροσωπούσε το «λαό» θεωρούσε πως είχε παντού δίκιο, ενοχλούσαν οι ύβρεις και η χυδαιότητα εναντίον των αντιπάλων («διαπραγματευθήκατε στα τέσσερα») όπως και η στοχοποίηση των «ξένων», ενοχλούσε ο πρωτόγονος και εντέλει αντιδημοκρατικός τρόπος των δύο αυτών κομμάτων ―όπως φυσικά και η, εκ πρώτης όψεως, παρά φύσιν συμμαχία τους.