web only

Ο κ. Παραράς δεν ήταν μόνο «σύμβουλος» στα «συνταγματικά» του δικτατορικού καθεστώτος του Γεωργίου Παπαδοπούλου, διορισμένος σε επιτροπή του. Υπήρξε και διαπρύσιος πολέμιος των Μνημονίων, πίστευε μάλιστα ότι τα Μνημόνια φαλκιδεύουν το σύνταγμα, άρα δεν χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση αλλά κατάργηση των Μνημονίων. Και τότε γιατί έσπευσε να υπηρετήσει «συνταγματικά» τη μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου; Απλούστατα, διότι δεν κατάλαβε ότι ήταν ένα από τα καρυκεύματα μιας επιτροπής που χρειάζεται ο Τσίπρας «για να παίζει».

Είναι λυπηρό αλλά η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα ως προς την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν είναι οπισθοδρομική μόνο στο καίριο πεδίο της εγχώριας ενεργειακής πολιτικής, στο οποίο βαθαίνει την εξάρτηση από τον λιγνίτη με την προώθηση δύο νέων Μονάδων (Πτολεμαΐδα 5, Μελίτης 2), και την εμμονή σε εξορύξεις και αγωγούς υδρογονανθράκων αλλά και στο πεδίο της διεθνούς ναυτιλίας.

Τι είναι τελικά το Σύνταγμα για το οποίο όλοι μιλάνε; Είναι άραγε ένας τεχνοκρατικός νόμος σαν όλους τους άλλους, ένας νόμος με άρθρα και παραγράφους, προϊόν νομικών αποκλειστικά για νομικούς; Είναι μήπως ένα πολιτικό κείμενο, μια συμβολική διακήρυξη που εγκαθιδρύει  το Πολίτευμα μιας χώρας κατά τρόπο ένδοξο και πανηγυρικό; Είναι το απάγκιο των φτωχών και κατατρεγμένων όταν εξανεμίζεται κάθε ελπίδα να εισακουσθούν από τυχόν ανάλγητους κυβερνήτες; Είναι η θεσμοποίηση της ιστορικής μνήμης ενός έθνους που συλλαμβάνει σε επίπεδο αρχών την κοινή πορεία ενός λαού στο χρόνο; Η απάντηση είναι ότι το Σύνταγμα είναι όλα αυτά μαζί.

Επιστολή προς τον γενικό γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έστειλαν εννιά οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα ερώτώντας πότε η ελληνική πολιτεία θα εφαρμόσει τις συστάσεις τριών διεθνών οργανισμών για τα μειονοτικά δικαιώματα.

Πέθανε ο συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης. Έγραψε διηγήματα και μυθιστορήματα, εμπνευσμένα από μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες, από τα χρόνια που έζησε ως μετανάστης στη Γερμανία, από τα ποικίλα επαγγέλματα που άσκησε και από τον ιδιαίτερο τρόπο του να βλέπει τα πράγματα.

Διάβασα την δημόσια καταγγελία του Γιώργου Βούτση Βογιατζή και τη βρήκα ιδιαίτερα χαριτωμένη και γλυκούλικη, σαν επιστολή σε στήλη σχέσεων σε εφηβικό περιοδικό. Απογοητεύτηκα λίγο με το κλείσιμο. Περίμενα κάτι πιο ταιριαστό στο ύφος της επιστολής, σαν

   Σας ασπάζομαι και αδημονώ για τη γνώμη σας.
                                                             Ειλικρινά δικός σας,
                                                                                   Γιώργος

Το αρχικό σοκ από το βιασμό στο Αριστοτέλειο χάνεται μέσα σε ένα κολάζ αντικοινωνικών συμπεριφορών και αν-αρχικής επιτρεπτικότητας. Παραβατικότητα, μικροκλοπές, διακίνηση ναρκωτικών υποβαθμίζουν το πανεπιστήμιο. Η παρακμή εικονοποιείται.

Η πόλη είναι οι δρόμοι της, και οι δρόμοι μετασχηματίζονται καθώς ο τόπος και ο χρόνος βαδίζουν πάνω τους. Μια έκθεση φωτογραφίας για τη Θεσσαλονίκη

Τα ΜΑΤ έχουν αποτύχει στην αποστολή τους όταν ρίξουν τα δακρυγόνα, ήταν μία συμβουλή στρατηγικής που διάβασα στο περιοδικό Time πριν από 20 χρόνια και θυμήθηκα χτες, όταν είδα τους συνταξιούχους να λούζονται δακρυγόνα, έξω από τον Εθνικό Κήπο. Μετά βέβαια ακολούθησε και η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι καταδικάζει τη χρήση των δακρυγόνων, οπότε και θυμήθηκα τους Monty Python.

Αν δεν αλλάξει η Κεντροαριστερά δεν θα συνεγείρει πλήθη που θέλουν να εκφραστούν σε αυτόν τον ιδεολογικό χώρο. Τα προσωπικά καπρίτσια των εκφραστών της ανασυγκρότησης δημιουργούν πρόβλημα στο ευρύτερο πολιτικό σύστημα και όχι μόνο στα του οίκου τους. Απόντος δυναμικού εκφραστή της πολιτικής αυτής ιδεολογίας καταφέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκρατεί αιχμάλωτους ψηφοφόρους ελλείψει εναλλακτικής δυνατότητας.