web only

Θυμάστε εκείνα τα ανέκδοτα όπου σε πόλεμο με την Κίνα την πρώτη ημέρα η ΕΣΣΔ πιάνει 10 εκατομμύρια αιχμαλώτους, την δεύτερη 50 εκατομμύρια, την τρίτη 100, την τέταρτη μέρα έχει συνθηκολογήσει; Τέτοιο πόλεμο, υβριδικό, διεξάγει ο Αριστείδης Μπαλτάς, με σχεδόν καθημερινά άρθρα και συνεντεύξεις - που του τα δημοσιεύει, κοίτα να δεις ένα περίεργο πράγμα, ο αστικός και νεοφιλεύθερος Τύπος, που είναι στην ουσία ακροδεξιός, όπως μας εξηγεί, μέσα στα κείμενα ο διαπρεπής τέως υπουργός.

Η υποψηφιότητά μου […] αφορά το δικαίωμα στα κοινά αγαθά, το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στην εργασία σε συνθήκες αξιοπρέπειας […] για να μην καθορίζονται οι ορίζοντες του καθενός και της καθεμιάς από τις κοινωνικές συνθήκες της γέννησής του.

Ο λόγος αυτός εκφέρεται με τον τρόπο του κατεπείγοντος. Χρειάζεται το πρόγραμμά μας διότι χωρίς αυτό θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν όλες ετούτες οι αδικίες, τα παιδιά που γεννιούνται φτωχά να μην μπορούν να σπουδάσουν, ο κόσμος να υποφέρει, να στενάζει.

Λίγο μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Μίλαν Κούντερα, η Εταιρεία Συγγραφέων εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία «εκφράζει, μαζί με αμέτρητους αναγνώστες διαφόρων ηλικιών, τη βαθύτατη θλίψη της για τον θάνατό του».

Ο τίτλος του κειμένου αυτού δεν είναι πρωτότυπος. Ήδη το 1842 ο Μαξ Στίρνερ, ένας από τους φιλοσοφικούς μου ήρωες, είχε δημοσιεύσει ένα κείμενο με τον ίδιο τίτλο, όπου ασκούσε δριμεία κριτική στο γερμανικό σχολικό σύστημα, το οποίο παρέπαιε ανάμεσα σε έναν στείρο διανοητισμό, που ο Στίρνερ αποκαλεί «ουμανισμό», και σε έναν αντιουμανιστικό σχετικιστικό ινστρουμενταλισμό – τον ρεαλισμό. Οι θέσεις του Στίρνερ μου διέσχισαν τη σκέψη όταν  διάβασα στα κοινωνικά μέσα για την υπόθεση μιας υποψηφίου των πανελλαδικών εξετάσεων η οποία, όπως καταγγέλλει, δεν μπόρεσε να μπει στην σχολή της προτίμησής της –την Αρχιτεκτονική του Πανεπιστημίου Αθηνών– γιατί δεν κατάφερε να περάσει την ελάχιστη βάση εισαγωγής στο αντικείμενο του ελεύθερου σχεδίου, ενώ στα υπόλοιπα μαθήματα είχε πολύ καλές επιδόσεις και έναν πολύ μεγάλο αριθμό μορίων.

Ο Μίλαν Κούντερα δεν ζει πια ανάμεσά μας. Το πρωί της 12ης Ιουλίου 2023, η τσεχική κρατική τηλεόραση ανακοίνωσε το θάνατό του. Ήταν 94 ετών. Απαγορευμένος στη χώρα του τα χρόνια του κομμουνισμού, ο Κούντερα έγινε παγκοσμίως διάσημος το 1968, όταν την εποχή της Άνοιξης της Πράγας, που κατεστάλη από τα σοβιετικά τανκς, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες το μυθιστόρημα Το Αστείο, που είχε γράψει λίγο νωρίτερα, το 1965.

Γιατί οι Ουκρανοί αυτή τη στιγμή δεν βλέπουν κανένα νόημα σε πιθανή διαπραγμάτευση με τη Ρωσία

Ήμουν στα Τάρταρα, να μη δω κανέναν, να μη μιλήσω σε κανέναν.

Με στήριξε, με κανάκεψε, με νουθέτησε με εκείνον τον δικό του, αμίμητο τρόπο, ένα μοναδικό χαρμάνι ευγένειας, θυμοσοφίας και χιούμορ. Κι αυτό παρ’ όλο που με ήξερε λίγο, με τη γυναίκα μου ήταν φίλοι από τη Νομική. Όμως ήταν η αφορμή (και η αιτία πιστεύω) να γίνουμε φίλοι,  και παραμείναμε ώς τα προχθές.

H σύνταξη του Books' Journal με οδύνη ανακοινώνει ότι ο στενός συνεργάτης του περιοδικού, συγγραφέας και κριτικός Κώστας Καλφόπουλος, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Πέθανε έπειτα από σύντομη ασθένεια. Ήταν γεννημένος το 1956, είχε σπουδάσει  κοινωνιολογία (ΜΑ), πολιτική και ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου (Universität Hamburg) και εργαζόταν στον ημερήσιο Τύπο και ως ανταποκριτής σε γερμανικές εφημερίδες. Ήταν αρχισυντάκτης στο περιοδικό Πολάρ, για το αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο υπεραγαπούσε. Έχει γράψει αστυνομικά βιβλία και επιδραστικά δοκίμια. 

Συστηματικός συνεργάτης στο Books' Journal, τίμησε το περιοδικό με υποδειγματικές συνεργασίες. Η προσφορά του είναι ανυπολόγιστη και η απώλεια για μας δυσαναπλήρωτη. 

Η κηδεία του Κώστα Καλφόπουλου είναι το Σάββατο, 8 Ιουλίου, στις 11 το πρωί, από το Α' Νεκροταφείο. 

Ηγέτις. Η μόνη γυναίκα αρχηγός κόμματος σε αυτή τη Bουλή, όπως τονίζει, σε κάθε ευκαιρία. Το κόμμα μετείχε στις πρώτες εκλογές, μάζεψε ψήφους και σταυρούς, στη δεύτερη εκλογή η ηγέτις έκανε στα ψηφοδέλτια μια κάποια εξυγίανση: η κοινοβουλευτική oμάδα είναι, έλεγε, σαν την ποδοσφαιρική, ο προπονητής (sic)* εχει την ευθύνη να επιλέξει τους ικανότερους παίκτες, ντρημ τημ. Σαν σε όνειρο τώρα ακούγονται οι φωνές μέσα από αυτό το dream για το πώς η Πλεύση, λ.χ., αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να προχωρήσει λίγο πιο δυναμικά.