web only

Στο γαλλογερμανικό κανάλι Arte προβλήθηκαν την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου τα δύο τελευταία επεισόδια της τρίτης και τελευταίας σεζόν της τηλεοπτικής σειράς Ainsi soient ils. Ήταν μία παραγωγή που παρουσίαζε τους ανθρώπους της θρησκείας (συγκεκριμένα του καθολικισμού) υπό ένα ουμανιστικό πρίσμα. Αυτή είναι η περιεκτικότερη περίληψη που μπορεί να γίνει αναφορικά με το περιεχόμενο, την οπτική και τη φιλοσοφία της. Τι άλλο όμως είναι αυτή η σειρά και διεκδικεί και το δικό μας ενδιαφέρον, κι ας μην την έχουμε δει;

Ο έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Γαλλίας ενώπιον του επίσημου προσκεκλημένου της χώρας μας, του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολλάντ, δεν στάθηκε προσοχή. Καθόταν με ανοιχτά τα πόδια και με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά. Το σχόλιο που ακολουθεί, γραμμένο εν θερμώ, ίσως παίρνει αφορμή από αυτή τη στάση. [ΤΒJ]

Γνωρίζει η συγκυβέρνηση πως μόνο με αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης μπορεί να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία και για το λόγο αυτό ετοιμάζει μια επικοινωνιακή εκστρατεία όπου θα παρουσιάζει τον πρωθυπουργό ως τον «αμνό τον αίροντα τας αμαρτίας του κόσμου», προκειμένου να απευθυνθεί στο θυμικό των περιχαρακωμένων μέσα στο φανατισμό ψηφοφόρων της.

Blitz, 6 a.m. How to disappear completely, Θεατρική παράσταση που ανέβηκε από τις 8 Οκτωβρίου στη Στέγη Γραμμάτωνκαι Τεχνών και στη συνέχεια θα μεταφερθεί σε διάφορες άλλες σκηνές - με πρώτη, τη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Συγκαταλέγομαι στους θεατές που εκτιμούν τους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς και τις μεταμοντέρνες προσπάθειες διάρρηξης των καθιερωμένων. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω πως οι καθιερωμένες φόρμες μπορούν να σπάζουν, να αμφισβητούνται, να εκτρέπονται μόνο από όσους τις κατέχουν σε επαρκή βαθμό και συνάμα διαθέτουν ένα σχέδιο. Ειδάλλως απλώς επιστρέφουμε σε ένα αφελή αυθορμητισμό και σε κακέκτυπα του σουρεαλισμού.

Την αποπομπή της Κατερίνας Σαββαΐδου από τη θέση της γενικής γραμματέως Δημοσίων Εσόδων αποφάσισε ομόφωνα το Υπουργικό Συμβούλιο. Η Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων δεν έχει παυθεί ακόμη γιατί θα ήταν παράνομο: η παράβαση καθήκοντος απαιτεί παραπομπή στο ακροατήριο, όχι ποινική δίωξη. Ωστόσο, η επιλογή της κυβέρνησης να υπονομεύσει, και αυτή, τη λειτουργία μιας ανεξάρτητης αρχής τόσο κομβικής για την ανάκαμψη της οικονομίας δίνει έναν τόνο αυταρχισμού και οίησης σε έναν χώρο ο οποίος πολιτεύθηκε κραδαίνοντας το ηθικό πλεονέκτημα. [ΤΒJ]

Αν σε κάτι είναι συνεπής η συγκυβέρνηση των δύο άκρων, είναι η πίστη της στα θέσφατα του ερυθρομέλανου ολοκληρωτισμού, τον οποίο διακονεί με ζήλο.

Την ώρα που μέτρα και φόροι ψηφίζονται από το Kοινοβούλιο χωρίς να ανοίγει ρουθούνι, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, βρήκε την ευκαιρία να διοργανώσει ένα συνέδριο με, θεωρητικά, ενδιαφέροντα θέματα που δεν έχουν, όμως, ουσιαστικά, καμία βαρύτητα. Το θέμα του συνεδρίου ήταν: «Θρησκευτικός, Πολιτιστικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή». Kαι στο πλαίσιό του, δόθηκε η ευκαιρία στον έλληνα υπουργό Εξωτερικών να αγνοήσει τις ευθύνες για το τεράστιο πρόβλημα της Συρίας που έχουν ο δικτάτορας Άσσαντ ή ο ρώσος πρόεδρος Πούτιν. Οι μεγάλες φιλίες δεν κρύβονται.

Την περασμένη Δευτέρα είχα διαδικαστικά την ευκαιρία να εκθέσω περιληπτικά (σε 5 λεπτά!) στην Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα τις σημαντικότερες παραβιάσεις των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Το κείμενό μου ακολουθεί. Η ικανοποίηση ήταν μεγάλη καθώς στο διάλογο με την Ελλάδα που ακολούθησε η Επιτροπή του ΟΗΕ βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα στοιχεία που της παρουσίασα όχι μόνο στη δήλωση αλλά και στις αναφερόμενες στη συνέχεια εκθέσεις.

Ποτέ και πουθενά στη μέχρι σήμερα γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας η Αριστερά δεν έκανε ανακατανομή του πλούτου. Το μόνο που έκανε, με ιδιαίτερη επιτυχία μάλιστα, ήταν η ανακατανομή της φτώχειας.

Κατατέθηκε το σχέδιο νόμου για την Αδειοδότηση παρόχων περιεχομένου επίγειας ψηφιακής τηλεοπτικής ευρυεκπομπής ελεύθερης λήψης και δόθηκε στη δημοσιότητα η αιτιολογική έκθεση του συγκεκριμένου σχεδίου νόμου. Από μια πρώτη ματιά, η κυβέρνηση επιχειρεί να θεσμοθετήσει ένα πλαίσιο που περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης.