Το περιστατικό με το μαθητή της Αστόρια που δεν έδωσε το χέρι του στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα σχολιάστηκε ιδιαιτέρως, οι πολιτικοί αναλυτές βάρδιας (στο Facebook αλλά και στα σάιτ) τέτοια θέματα περιμένουν για το αφοριστικό ξεσπάθωμα.
Φυσικά, δεν έλειψαν οι υπερβολές. Πολλοί τον παρομοίασαν με τον «αντιμνημονιακό» μαθητή που είχε μουντζώσει επισήμους στην παρέλαση, άλλοι βρήκαν αντιστοιχίες με δρώμενα της Χρυσής Αυγής. Δεν έλειψαν και οι χαρακτηρισμοί για τον ελληνισμό της Αστόρια και τα σχολεία της, κάτι που συνιστά τεράστια αμετροέπεια για όποιον έχει αποφοιτήσει από ελληνικό σχολείο.
Όλα αυτά βέβαια είναι δείγματα της αυτοαναφορικότητας της κοινωνίας μας. Κρίνουμε τα πάντα με βάση τα δικά μας βιώματα, τα βιώματα και τις πίστεις του μικρού χωριού. Προσωπικά μου είναι αδιάφορο τι έκανε ένας έφηβος. Η κίνησή του ήταν ασεβής, αλλά όχι χυδαία, ήταν μέσα στα όρια συμπεριφοράς ενός εφήβου. Περισσότερο με ενδιαφέρει τι κάνουμε εμείς, μία κοινωνία χωρίς φάρους, μία κοινωνία με ετοιμόρροπους θεσμούς.
Στον ανεπτυγμένο κόσμο, οι θεσμοί είναι δέκτες και πηγές σεβασμού. Όταν είχα την τύχη να μιλήσω με το βασιλιά και τον υπουργό Οικονομικών της Ολλανδίας, αλλά και με έναν κυβερνήτη στην Αμερική, ήταν αυτονόητο ότι επρόκειτο για πρόσωπα σεβάσμια, αποκλειστικά και λόγω του τίτλου τους. Μπορεί οι ίδιοι αυτοπροσώπως να είναι οι πιο κατάπτυστοι άνθρωποι, όμως ο ρόλος που κατέχουν έχει τιμηθεί τόσο διαχρονικά που είναι αδιανόητο να δείξεις ασέβεια στον κάτοχό του.
Ο θεσμός υπερέχει του ατόμου που τον υπηρετεί και εξασφαλίζει τη συνοχή και τη λειτουργία της κοινωνίας. Και δεν τον ελέγχουν οι σχολιαστές του Facebook και οι λογιών «αγανακτισμένοι», αλλά μόνον άλλοι θεσμοί, επιφορτισμένοι με αυτό το ρόλο. Λίγοι βέβαια εξευτέλισαν το δημόσιο αίσθημα τόσο έντονα όσο η κυβέρνηση της Αριστεράς, διορίζοντας άτομα που έχουν εμφανή ψυχοπαθολογικά προβλήματα στις πιο ισχυρές πολιτειακά θέσεις, καθυποτάσσοντας πρωτόγνωρα τον Τύπο και τη Δικαιοσύνη. Η κυβέρνηση στο επίπεδο των συμβολισμών μάς πετάει περιφρόνηση στα μούτρα, κυκλοφορώντας ντυμένη όπως ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.
Δεν έχουν καταλάβει οι θεσμοί πως όσο εκφυλίζονται για μικρά οφέλη τόσο θα υπονομεύεται η θέση τους. Και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τους χαιρετάνε στο δρόμο ή ενίοτε θα τους βρίζουν κιόλας, αλλά θα παραπέμπει σε έννοιες πιο ουσιαστικές, όπως η νομική τους προστασία (την έλλειψη της οποίας ανακαλύπτει τώρα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου), αλλά και η σωματική τους ακεραιότητα, όπως τόσοι βουλευτές και δικαστικοί έχουν ανακαλύψει. Η εξαχρείωση της πολιτικής ζωής δεν θα αφήσει ανεπηρέαστους τους εξαχρειωτές, όσο σκληροί και αν είναι.
Η πρώτη ενέργεια της επόμενης κυβέρνησης, στο δρόμο του κατεβάσματος της κοινωνίας από τα κάγκελα, πρέπει να είναι η αποκατάσταση της αποδοχής των θεσμών. Ο πρωθυπουργός, ο δικαστής, ο τροχονόμος, ο ειρηνοδίκης, όλοι πρέπει να είναι πρόσωπα σεβάσμια όσο μετέχουν στο θεσμό, όσο τον εκπροσωπούν. Και αυτό είναι έργο τιτάνιο. Πώς άραγε επαναφέρεις το κύρος του θεσμού του προέδρου της Βουλής; Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον τρόπο από το τελετουργικό κάψιμο της καρέκλας του προέδρου, τελετουργία ανάλογη εκείνης του Νίκου Κούρκουλου στην κεντρική σκηνή της ταινίας Ορατότης Μηδέν.
ΥΓ. Με τη συζήτηση για τον μαθητή της Αστόρια, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Παππάς, βέβαια, τρίβουν τα χεράκια τους. Όσο η αντιπολίτευση του Facebook συζητά για τη χειρονομία του μαθητή και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση ανασυστήνει την Κεντροαριστερά και πραγματεύεται το φύλο των αγγέλων, κανείς δεν τους ρωτάει: τι κάνατε, ρε παλικάρια, στην Αμερική τόσες μέρες, ενώ η Ελλάδα καταστρέφεται, η διαδικασία των αδειών τηλεόρασης αποδεικνύεται ότι ήταν κάπως ανώμαλη και η Τράπεζα Αττικής είναι ο νέο σκάνδαλο Κοσκωτά, και ενώ μένουν μόνο 24ωρα για τα προαπαιτούμενα;
LINK
https://www.youtube.com/watch?v=fWhBSJQz0Ls
