Διαβάζω διαρκώς πολλά και απαξιωτικά για τον Φώτη Κουβέλη. Πως ο Φώτης είναι το τίποτα, πως φιλοδοξεί να γίνει κολαούζος του Τσίπρα, πως ο Φώτης είναι το χαμερπές γκόλουμ της πολιτικής. Είναι κάπως τρέντυ αυτή η δημοσιολογία, η κλωτσιά στον αδύναμο, τον φτωχοδιάβολο της πολιτικής, που δεν έχει ούτε μία ικμάδα αξιοπιστίας. Θα μπορούσαμε να το βαφτίσουμε πολιτική άποψη-ευκολάκι.
Βέβαια, κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει για τον Φώτη όταν είχε αναδείξει τη ΔΗΜΑΡ σε τρίτο πόλο και αποσπούσε ψήφους από τη ΝΔ για να δώσει την «αξιοπρεπή λύση», κανείς δεν μίλησε όταν άφηνε το κόμμα του να διαλυθεί απλά και μόνο για να εκτεθεί ο ίδιος προσωπικά παίρνοντας αποφάσεις, όταν αποχώρησε από την κυβέρνηση με αφορμή τη διάλυση της ΕΡΤ, αφήνοντας αβοήθητες τις μνημονιακές δυνάμεις. Εύκολο να φτύνεις προς την πεσμένη δρυ, απαιτητικό να εκφράζεις άποψη εναντίον της όταν στέκεται.
Μη φανταστείτε βέβαια κάποια περήφανη δρυ που έστεκε αγέρωχη στο δάσος. Μάλλον προσιδιάζει περισσότερο σε πικροδάφνη που φυτρώνει πεισματικά στο πεζοδρόμιο. Τι υπήρξε ο Φώτης Κουβέλης και έχαιρε τόσου σεβασμού από τους πολιτικολογούντες της χώρας; Πρωτοασχολήθηκα με τον Φώτη Κουβέλη όταν διάβασα τη βιογραφία του συλλέκτη Ιόλα. Στη διαθήκη του, ο συλλέκτης είχε ορίσει μεσεγγυούχο τον Φώτη Κουβέλη για την προστασία της περιουσίας του, η οποία τελικά σκορπίστηκε. Αυτό και μόνο, σε μία άλλη χώρα, θα αρκούσε για να τον καταστήσει κοινωνικά αποσυνάγωγο. Φυσικά όμως η πολιτική άποψη-ευκολάκι δεν έχει ιστορική μνήμη και δεν πηγαίνει κόντρα στην κοινή γνώμη, οπότε εύκολα την προσεταιρίστηκε ο Φώτης.
Η κοινωνία διαλύεται καθημερινά. Η φτώχεια αυξάνεται, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία διαλύονται, η αξιοπιστία μας στο διεθνές στερέωμα έχει πλέον εξατμιστεί εντελώς. Τα προαπαιτούμενα για την επόμενη δόση που θα μας κρατήσει στη ζωή έχουν ψηφιστεί το τελευταίο 48ωρο, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφές αν θα τα δεχτούν οι θεσμοί χωρίς επιπρόσθετους εφαρμοστικούς νόμους. Η παγκόσμια οικονομία αλλάζει με πιο έντονους ρυθμούς από ποτέ.
Ωστόσο, ο υποθετικός επισκέπτης από τον Άρη θα νομίζει ότι πρόβλημα της κοινωνίας είναι ο Φώτης Κουβέλης, από τη στιγμή που οι απόψεις σε τόνο «Τολμάν επικαλείσθαι σε, τον Φώτιο Κουβέλη» υπερισχύουν των υπολοίπων. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν μας δίνει προοπτική προς το μέλλον. Μήπως όμως πρέπει να την απαιτήσουμε και εμείς οι ίδιοι, κοιτώντας μπροστά, αντί να τυρβάζουμε περί άσχετα;
Η αγάπη του κυρίου Φώτη με τις καρέκλες φαίνεται στη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το κείμενο (έχει δημοσιευθεί στον διαδικτυακό τόπο του Vice), από το μακρινό 1989, όπου oπολιτικός Φώτης Κουβέλης εφαρμόζει την τακτική του ιγκουάνα μπροστά στον κίνδυνο. Μένει ακίνητος και ενσωματώνεται στο περιβάλλον του. Καίτοι υπουργός Δικαιοσύνης, τότε, παραμερίζει το ότι καταληψίες παραβιάζουν το νόμο - αρκεί να μην απειληθεί η καρέκλα του.
* (στοιχεία ΟΑΕΔ 2016, 19600 άνεργοι το 1ο τρίμηνο, ένας κάθε 6').
